Εσείς έχετε φίλες που υποφέρουν κρυφά; Φίλες με άρρωστα παιδιά, με κακούς γάμους, με βίαιους συντρόφους, με κατάθλιψη, με ανυπέρβλητα οικονομικά προβλήματα, με ανύπαρκτο ή έστω ανεπαρκές υποστηρικτικό περιβάλλον; Εγώ έχω… Κι έχω και φίλους στην ίδια κατάσταση, όχι μόνο φίλες.

Εσείς έχετε βρεθεί ποτέ σε τόσο βαθιά απόγνωση που να πέρασε έστω και για μια στιγμή, έστω και σαν κακό αστείο, από το μυαλό σας η ιδέα να βάλετε τέλος στη ζωή σας; Εγώ έχω… Μια φορά. Στην πρώτη λοχεία, εν μέσω μιας καταιγίδας προβλημάτων και για μια στιγμή. Και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Θα σας πω και πώς έκανα τη σκέψη. Άκουσα στις ειδήσεις ότι μια γυναίκα έπεσε στον Ισθμό με το βρέφος της, περίπου στην ίδια ηλικία με το δικό μου βρέφος και είπα από μέσα μου “πόσο την καταλαβαίνω, μακάρι να είχα τα κότσια να το κάνω κι εγώ, γιατί δεν αντέχω άλλο”. Κι αυτό έξαφνα μου χτύπησε καμπανάκι και ζήτησα βοήθεια. Μάιος του 2008 ήταν. Ο άντρας μου ημερήσια εκδρομή με το σχολείο στο οποίο δίδασκε, ο πατέρας μου σε πολύ άσχημη κατάσταση στο νοσοκομείο. Η μητέρα μου στο πλευρό του πατέρα μου. Κι εγώ μόνη μ’ ένα λεχούδι να φοβάμαι, να τρέμω, να με έχουν κατακλύσει οι ορμόνες και να θολώνουν το μυαλό μου. Δεν θα σβηστεί από τη μνήμη μου η μέρα εκείνη.

Εσείς έχετε κωλώσει να πείτε “είμαι εδώ” και να δώσετε το χέρι στη γυναίκα (ή και στον άντρα) που υποφέρει και να την τραβήξετε όσο μπορείτε έξω από το τέλμα μέσα στο οποίο ζει; Εγώ έχω… “Γιατί κώλωσες, Πελιώ;” θα με ρωτήσετε. Έχω δεκάδες δικαιολογίες να σας πω, όλες -προφανώς- ανεπαρκείς. Από την άλλη, βέβαια, έχω και δεκάδες παραδείγματα που δεν κώλωσα, που φώναξα, που τσακώθηκα, που επέμεινα για βοήθεια, που ήμουν παρούσα, που μίλησα ώρες στο τηλέφωνο, που συμβουλεύτηκα ψυχολόγους, που μετέφερα σε φίλες και φίλους επαγγελματικές συμβουλές, που ξενύχτησα μαζί τους… Που, θέλω να ελπίζω, βοήθησα.

Παρ’ όλα αυτά, δεν τις/τους έχω βοηθήσει όλες/ους. Και αυτή τη στιγμή, διαβάζοντας για άλλον ένα συνδυασμό παιδοκτονίας και αυτοκτονίας, τη δεύτερη μέρα του νέου χρόνου (πόσο βαριές πρέπει να ήταν οι γιορτές για την κοπέλα αυτή, Θεέ μου) έχω τρεις, τέσσερις, πέντε, δέκα γνωστές και φίλες στο μυαλό μου στις οποίες θα στείλω μήνυμα αμέσως μετά την ολοκλήρωση αυτού του κειμένου. Στις οποίες θα πω “εγώ είμαι εδώ”. Τις οποίες θα στηρίξω με όλο μου το είναι, ακόμα κι αν παρεξηγηθώ, ακόμα κι αν “μπλέξω”. Ακόμα κι αν δεν μου ξαναμιλήσουν. Γιατί αν -μια στο εκατομμύριο- μια από τις γυναίκες αυτές, τις γνωστές μου, τις φίλες μου, κάποια στιγμή δεν αντέξει, κάποια στιγμή φτάσει ως εκεί που νομίζει ότι δεν πάει άλλο και κάνει καμιά τρέλα, θα είμαι ΕΓΩ, προσωπικά ΕΓΩ, σε κάποιον βαθμό, υπεύθυνη για αυτό που πήγε και έκανε.

Οι γείτονες που σήμερα δηλώνουν πως ήξεραν την ψυχολογική αστάθεια της κοπέλας,οι γείτονες που προφανώς σχολίαζαν το ΑμΕΑ κοριτσάκι (ελάτε τώρα, ποιος δεν έχει σχολιάσει ένα ΑμΕΑ παιδάκι;), οι γείτονες που ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΜΕΙΝΑΝ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΑΝΟΙΧΤΟ, που γνώριζαν, λένε, αλλά που δεν περίμεναν ότι η κοπέλα θα έφτανε στην πράξη αυτή, πώς θα κοιμούνται από δω και πέρα ήρεμοι και χωρίς τύψεις;

Κι αν κάποια φίλη ή κάποιος φίλος που με διαβάζει και δεν την/τον έχω σκεφτεί, που δεν μου έχει περάσει από το μυαλό ότι πονάει πολύ και θέλει μια κουβέντα, μια βοήθεια, ας δει αυτό το κείμενο ως πρό(σ)κληση για να μου ανοιχτεί, να μου μιλήσει. Γιατί, πιστέψτε με, ξέρω πολύ καλά κι από πολύ μικρή πώς είναι να πονάς και να μην έχεις κανέναν, μα κανέναν, να μοιραστείς τον πόνο σου. Αυτόν που μαθαίνεις να κρύβεις μια χαρά κάτω από μια μάσκα κανονικότητας και να προχωράς σαν ζόμπι μέχρι να κοπανήσεις πάνω σ’ έναν ανυπέρβλητο, πανύψηλο τοίχο.

Σας παρακαλώ, λοιπόν, όλους και όλες που διαβάζετε το κείμενο αυτό τώρα, σκεφτείτε λίγο το περιβάλλον σας, σκεφτείτε ποια υποφέρει ή ποια μπορεί να υποφέρει, πίσω από τα γιορτινά λαμπιόνια, τις μπάλες, τα δώρα και τα γλέντια των ημερών. Σκεφτείτε όχι μόνο γυναίκες (που είναι πράγματι πιο ευάλωτες ψυχικά), αλλά και άντρες που μπορεί να υποφέρουν -στα (ακόμα πιο) κρυφά αυτοί -γιατί είναι άντρες. Και πείτε τους “ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ”. Πίσω από τα χαμόγελα, πίσω από τα “όλα καλά”, πίσω από τα “την παλεύω, μωρέ, ντάξει”, μπορεί να κρύβεται μεγάλος και αβάσταχτος πόνος. Τόσο μεγάλος και αβάσταχτος, που μπορεί να σπρώξει έναν άνθρωπο να πετάξει το παιδί του από τον τρίτο και να πηδήξει κι αυτός μαζί του· για να πετάξουν πια μαζί ελεύθεροι από τον πόνο που τους επιφύλασσε η επίγεια ζωή… Καλή ανάπαυση στις ψυχές μάνας και κόρης που πέταξαν μακριά μας σήμερα.

Υ.Γ. 1 Φυσικά, η μάνα αυτή δεν ήταν δολοφόνος. Μάνα ήταν. Που αγαπούσε. Που δεν άντεχε να βλέπει το παιδί της να υποφέρει. Που ήθελε να λυτρώσει το παιδί της, να το βοηθήσει και που κανείς δεν τη στήριξε. Κανείς. Ούτε φυσικά ο πρώην άντρας της ούτε ο πρώην πεθερός της, που έσπευσαν να κάνουν δηλώσεις και να της ρίξουν την ευθύνη.

Υ.Γ. 2 Δεν θα πιάσω, προφανώς το θέμα “κράτος και κοινωνικές δομές” τώρα. Ας θεωρήσουμε ότι είναι ανύπαρκτο, γιατί -ας μην κοροϊδευόμαστε- ανύπαρκτο είναι. Πιάνω εμάς, τις μανάδες, τους πατεράδες, τους φίλους, τους συγγενείς, τους γείτονες. ΕΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ.

Υ.Γ. 3 Πριν βιαστείτε να πείτε ότι είχε ψυχολογικά προβλήματα… μπείτε στην θέση κάποιου που μεγαλώνει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ σε αυτή την χώρα ένα ΑμΕΑ!!! Σε μια χώρα που εμπαίζει και εξαθλιώνει από τον Δεκέμβριο του 2016 τους γονείς των παιδιών ΑμΕΑ και που θεωρεί ότι οι γονείς των παιδιών αυτών δεν χρειάζονται ψυχολογική ή ψυχιατρική παρακολούθηση και δεν την δικαιολογεί. Αποφάσισαν μεταξύ άλλων αισχρών, ότι θα πάρει βοήθεια ή το παιδί ή ο γονιός… και οι δυο μαζί βοήθεια από την πολιτεία δεν γίνεται. Οι γονείς των παιδιών ΑμΕΑ απο τον Δεκέμβριο του 2016 έχουν διασυρθεί, απογοητευτεί, ταλαιπωρηθεί, ξεχαστεί και κυρίως … ΕΧΟΥΝ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟΙ! (το τελευταίο αλιευμένο  από τη σελίδα Για τα παιδιά μας)