9 χρόνια θεία…3285 μέρες θεία…78840 ώρες θεία… Γιατί ποτέ δεν ήθελα να είμαι η ‘θεία’, αλλά η Λόλα…
Εκεί όταν γεννήθηκες, εκεί όταν δεν έτρωγες και δεν κοιμόσουν παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της μαμάς σου, εκεί στο πάτωμα για τα πρώτα σου παιχνίδια και τα πρώτα σου βήματα (γιατί ποτέ δεν μας απασχόλησες με μπουσούλημα)…
Εκεί τις πρώτες μέρες του σχολείου, εκεί στις πρώτες σκανταλιές, εκεί στις σχολικές γιορτές -που, για έναν περίεργο λόγο, πάντα με κάνουν και κλαίω ακόμη και τώρα, εκεί κι όταν- έντρομη- η μαμά σου με πήρε ότι χτύπησες το πόδι σου και πρέπει να το βάλουμε σε γύψο…
Εκεί κι όταν ο μπαμπάς σου έφυγε στο εξωτερικό και φοβόμουν μην στεναχωριέσαι, εκεί και στο μεγάλο σχολείο, να τρέμω αν θα βρεις φίλους και αν θα περνάς καλά…
Εκεί κι όταν γεννήθηκε ο αδελφούλης σου, που περίμενες με ανυπομονησία και αγάπη, εκεί στα μυστικά που μονο με μένα μοιράζεσαι, εκεί στις τιμωρίες που σπάνια σου βάζω και μετανιώνω το ίδιο λεπτό, εκεί στις γλυκές μας συνωμοσίες που μας κάνουν να χαχανίζουμε και που κανείς δεν καταλαβαίνει τον λόγο…
Εκεί με την ευχή αν κάνω παιδιά να’ναι ακριβώς όπως εσύ…
