Η Ζωή Κοσκινίδου, δημοσιογράφος, δημιουργός του online περιοδικού για το παιδικό βιβλίο «Κόκκινη Αλεπού» και μητέρα μιας τετραπέρατης τετράχρονης, μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της ως εργαζόμενης μαμάς.
Από όλες τις ώρες της ημέρας, η πιο σημαντική είναι εκείνη που, αφού έχουμε πλύνει δόντια, θα μου πει «Βιβλίο; Δεν έχει σήμερα βιβλίο; Μήπως είσαι κουρασμένη; Δηλαδή πόσο κουρασμένη; Ένα τόσο δα βιβλιαράκι δεν θα μου το διαβάσεις; Ή καλύτερα πες μου μία ιστορία!»
Κι όσο κουρασμένη κι αν είμαι, όσο μπαϊλντισμένη από τηλέφωνα, γράψιμο, έρευνα, διάβασμα, μαγείρεμα, συγύρισμα σπιτιού, κι άλλο γράψιμο κι άλλο διάβασμα, εκείνη η ώρα είναι η ώρα μας. Είναι ιερή. Είναι δική μου και δική της. Και την περιμένω κι εγώ κάθε μέρα πώς και πώς. Χωνόμαστε και οι δύο στο κρεββάτι της με το πάπλωμα ως τον λαιμό, παίρνω το βιβλίο που έχουμε διαλέξει μαζί και ξεκινάω την αφήγηση. Άλλες μέρες είναι μόνο δύο σελίδες, άλλες όλος ο «Μικρός Δράκος Καρύδας» μονοκοπανιά. Άλλες, ένα ακόμα «Τικ και Τέλα», που της αρέσει και το έχουμε διαβάσει ν φορές, άλλες ένα μεγάλο «γιατί πια είμαι μεγάλη και διαβάζουμε μεγάλα βιβλία».
Κι όταν το διάβασμα σταματήσει και την χαζεύω που αποκοιμιέται, τότε είναι που περνάει στο fast forward όλη η μέρα μπροστά στα μάτια μου: ξύπνημα γύρω στις 8. Πλύσιμο, ντύσιμο και πρωινό έχουν μπει πια στον αυτόματο τις καθημερινές και βουρ για τον παιδικό σταθμό.
Την ώρα που εκείνη θα μπει στην τάξη της, έχω ήδη γυρίσει σπίτι και ξεκινάω τη δουλειά για την «Κόκκινη Αλεπού», μέχρι την ώρα που θα την πάρω από τον σταθμό, το μεσημέρι. Έχουν μεσολαβήσει περίπου πέντε ώρες, στις οποίες έχουν χωρέσει: ένα τυπικό 8ωρο-και-βάλε δουλειάς σε εφημερίδα, ένας καφές, δύο πλυντήρια, άπλωμα ρούχων, ένα ταψί με φαγητό στον φούρνο, συγύρισμα σπιτιού, ακόμα ένας καφές, τηλέφωνα με ένα ξεσκονόπανο στο χέρι και μια μικρή βόλτα τον σκύλο.
Από την ώρα που θα γυρίσει από τον παιδικό μέχρι και την ώρα του «θα μου πεις μια ιστορία;» μεσολαβεί λίγο άραγμα στον καναπέ, μπορεί ακόμα ένα βιβλίο από αυτά που βλέπει να έρχονται για την Αλεπού, παιδική χαρά με τους φίλους της, πολλοί μαρκαδόροι, αν είμαστε τυχερές κι έχει γυρίσει νωρίς ο μπαμπάς της από δουλειά κι έχει και καλή μέρα και φως ακόμα, βόλτα στην παραλία ή ακόμα και στο σουπερμάρκετ για τα απαραίτητα, σίγουρα κάποιο επιτραπέζιο, μπορεί και λίγοι Μικροί Αϊνστάιν ή Μπεν & Χόλι και μετά κυνήγι για να μπει στο μπάνιο λες κι έχουμε γατί στο σπίτι. Ακούει και το σκυλί «μπάνιο» και κρύβεται κι αυτή κάτω από το κρεββάτι.
Κι όταν κοιμηθούν (παιδί και σκυλί) είναι η σειρά μου να αναζητήσω τον λιγοστό προσωπικό μου χρόνο, το μπάνιο μου, το βιβλίο μου (που δεν απευθύνεται πάντα σε ενήλικες), το κινητό μου, την ησυχία, καμιά ταινία ή σειρά, το χάζεμα στον υπολογιστή και λίγη ώρα μετά, κάπου εκεί στις 12, το μαξιλάρι μου, που σίγουρα γύρω στις 3 το ξημέρωμα θα βρεθώ να το μοιράζομαι με ένα μικρό κεφαλάκι που μου ρίχνει όλη τη μαλλούρα της στο πρόσωπο και απαιτεί «αγκαλίτσα».
