Η Μαρίνα Δαμίγου, ιδιοκτήτρια μαζί με την αδελφή της του πιο παλιού παιχνιδάδικου στην Ελλάδα, του “Παιχνίδια Δαμίγος”,  που λειτούργησε για πρώτη φορά το 1925, μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της!

Είμαι η Μαρίνα Δαμίγου, μια εργαζόμενη μαμά 2 παιδιών. Η κόρη μου ξεκίνησε φέτος το δημοτικό κι ο γιος μου τον παιδικό σταθμό.

Συχνά αναπολώ την ανεμελιά και την χαλαρότητα της φωτογραφίας που βλέπετε, τότε που αράζαμε με τα ουζάκια μας στις διακοπές… Αυτές οι μέρες έχουν ολίγον ξεχαστεί (ελπίζω όχι ανεπιστρεπτί), από τότε που γεννήθηκαν τα παιδιά μου, μιας κι ο χρόνος μιας εργαζόμενης μαμάς μοιράζεται σε χίλια δυο πράγματα, με στιγμές όμορφες, αλλά συνάμα δύσκολες και πιεστικές.

Η μέρα μου ξεκινά στις  7 το πρωί. Έχω ξυπνήσει ελάχιστα λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Σηκώνομαι και με τις πυτζάμες κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Έχω φροντίσει αποβραδίς να έχω έτοιμα τα πράγματα των παιδιών για το σχολείο, ρούχα, παπούτσια, τσάντες κλπ,  για να φάω με την ησυχία μου το πρωινό μου ξεφυλλίζοντας  περιοδικά μαγειρικής. Είναι η δική μου ώρα, έστω και για 15 λεπτά μόνο, εγώ κι οι συνταγές μου, με το σκυλί μας αγουροξυπνημένο να αναζητά χάδια (και μεζέ) – η γάτα μας δεν καταδέχεται να ξυπνήσει τόσο νωρίς. Τον καφέ μου θα τον πιω πολύ αργότερα…

Στις 7.15 χτυπάει το ξυπνητήρι της 7χρονης κόρης μου. Εκείνη μου ζήτησε να βάζει ξυπνητήρι για το σχολείο, γιατί δεν θέλει  να την ξυπνάω εγώ, να ανάβω φώτα ή να ανοίγω παράθυρα, κι έτσι ξυπνάει μόνη της κι είναι μέσα στην καλή χαρά (συνήθως).  Έρχεται στην κουζίνα, φιλιόμαστε πολύ πολύ, ντύνεται και κάθεται να φάει το πρωινό της. Ο 4χρονος γιος μου καταφτάνει σέρνοντας τις παντόφλες του, φιλιόμαστε πολύ πολύ (δεν τα χορταίνω αυτά τα πρωινά φιλιά!) και ακολουθεί το ίδιο σενάριο. Όσο τρώνε τα παιδιά, εγώ ξυπνάω τον άντρα μου (που κάνει πως δεν ακούει), ανοίγω παράθυρα στα υπνοδωμάτια για να αεριστούν, ετοιμάζω το κολατσιό και το μεσημεριανό της μικρής για το σχολείο, ενώ παράλληλα σημειώνω τις υποχρεώσεις της μέρας, γράφω την λίστα με τα ψώνια, σκέφτομαι τι θα μαγειρέψω …

Στις 8.00 σύζυγος, κόρη και σκύλος  (η γάτα απτόητη κοιμάται), ξεκινούν με τα πόδια για το σχολείο και για την πρωινή βόλτα του σκύλου ταυτοχρόνως, κι εγώ λίγο μετά κατεβάζω τον γιο μου στον δρόμο για να τον παραλάβει το σχολικό.

Τα πρωινά μου διαφοροποιούνται ανάλογα με το αν χρειάζεται να πάω στην δουλειά μου ή όχι. Έχω την τύχη να δουλεύω σε ένα πολύ ωραίο περιβάλλον, στην οικογενειακή μας επιχείρηση, ένα μαγαζί με παιχνίδια που διατηρώ μαζί με την αδελφή μου. Εργάζομαι σε αυτό 17 χρόνια, το μαγαζί όμως υπάρχει σε έναν μικρό δρόμο της Ομόνοιας εδώ και 93 χρόνια. Είναι το παλαιότερο παιχνιδάδικο της Ελλάδας, τα “Παιχνίδια Δαμίγος”. Το ξεκίνησε ο παππούς μου το 1925, έπειτα το πήρε ο πατέρας μου, και πλέον το συνεχίζω εγώ κι η αδελφή μου. Στο μαγαζί μας δεν θα βρει κανείς τα διαφημιζόμενα παιχνίδια των μεγάλων καταστημάτων αλλά τα πιο παλιομοδίτικα, κλασικά παιχνίδια μιας άλλης αισθητικής.

Τις μέρες που πάω στο μαγαζί, φροντίζω μετά τις 8.30 το πρωί που τα παιδιά είναι πια στα σχολεία τους να ετοιμαστώ, και να είμαι μέχρι τις 10.00 στην δουλειά μου. Από τις 10 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα βρίσκομαι στο μαγαζί, 3 φορές την βδομάδα, κι αν χρειαστεί και περισσότερες, ανάλογα με τον φόρτο της δουλειάς, τις παραγγελίες που έχουμε να κάνουμε, τις παραλαβές, το συμμάζεμα, τις εξωτερικές δουλειές. Αγαπάω την δουλειά μου και μολονότι τα τελευταία χρόνια περνάμε μεγάλη κρίση, προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε για να διατηρήσουμε την επιχείρηση μας υγιή και σταθερή. Αυτή η προσπάθεια απαιτεί πολύ κόπο, χρόνο, άγχος και κούραση, αλλά μας δίνει και μεγάλη χαρά.  Το να βλέπουμε παλιούς πελάτες να ξαναγυρνάνε στο μαγαζί των παιδικών τους χρόνων για να ψωνίσουν πλέον παιχνίδια στα εγγόνια τους είναι πολύ συγκινητικό. Όπως και το να βλέπουμε νέους γονείς που ψάχνουν το πιο παραδοσιακό και κλασικό παιχνίδι για τα παιδιά τους, ή να εξυπηρετούμε ανθρώπους της γειτονιάς, με τους οποίους γνωριζόμαστε χρόνια, και πλέον έχουμε γίνει φίλοι.

Τώρα το Πάσχα έχουμε τους νονούς που αναζητάνε την λαμπάδα για το βαφτιστήρι τους και ξέρουν πως σε μας θα βρουν χειροποίητες λαμπάδες με αντικείμενα χρηστικά για το παιδί, που θα τους μείνουν. Φέτος για πρώτη φορά φτιάξαμε μόνες μας με την αδελφή μου μερικές λαμπάδες και η διαδικασία ήταν εξαιρετικά αγχολυτική, διασκεδαστική και αποδοτική. Οι λαμπάδες μας έγιναν λιτές, αλλά νομίζω πολύ όμορφες!

Τις ώρες που βρίσκομαι στο μαγαζί, η μητέρα μου (ή η πεθερά μου μερικές φορές) φροντίζει να πάρει την κόρη μου από το σχολείο, και να παραλάβει τον γιο μου από το σχολικό. Οι τρεις τους θα περάσουν 3 ώρες μαζί, μέχρι να γυρίσω από το μαγαζί γύρω στις 6 το απόγευμα, η μικρή θα κάνει τα μαθήματά της μαζί με την γιαγιά, κι ύστερα παιχνίδι. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που έχουμε 2 γιαγιάδες που θέλουν να ασχολούνται με τα εγγόνια τους ενεργά, με πολλή αγάπη και μεγάλη υπομονή.

Αν δεν έχω να πάω στην δουλειά μου, το υπόλοιπο πρωινό και μέχρι τις 15.00 που επιστρέφουν τα παιδιά, περιλαμβάνει τάισμα των ζωντανών (η γάτα επιτέλους ξύπνησε), ψώνια, εξωτερικές δουλειές, μαγείρεμα, συμμάζεμα, καθαριότητα, και τον καφέ της ημέρας κάποια στιγμή.

Η πιο δύσκολη φάση της ημέρας είναι από τις 3 το μεσημέρι μέχρι τις 8 το απόγευμα. Η κόρη έχει διάβασμά, ο γιος παίζει, εγώ κουτουλάω από την αυξανόμενη κούραση, κι η μέρα ακόμα δεν έχει τελειώσει…Το απόγευμα περνάει με μερικές ακόμα δουλειές (ποτέ δεν τελειώνουν), ενώ τα παιδιά παίζουν, ζωγραφίζουν, τσακώνονται, τα ξαναβρίσκουν, και πάει λέγοντας. Δυο φορές την βδομάδα η κόρη μου έχει μπαλέτο και περιμένει τον μπαμπά της να γυρίσει από την δουλειά του για να πάνε παρέα, ενώ εγώ μένω με τον γιο μου σπίτι και ετοιμάζω το βραδινό φαγητό, παίζοντας ταυτόχρονα μαζί του (κι όμως γίνεται – απλά το φαγητό καθυστερεί λίγο παραπάνω).

Μεταξύ 8 και 9 το βράδυ είναι η ώρα που μαζευόμαστε  οικογενειακώς στην  κουζίνα. Ο σκύλος έχει πάει την βραδινή του βόλτα με τον άντρα μου (η γάτα κατάκοπη από τον πολύ ύπνο κοιμάται), σερβίρεται το βραδινό φαγητό, και λέμε τα νέα της ημέρας, πώς περάσαμε, τι κάναμε, ακούμε μουσική, ρίχνουμε και κανένα χορό, και γενικά χαλαρώνουμε.

Μεταξύ 9 και 9.30 το βράδυ τα παιδιά έχουνε φάει, έχουν κάνει κι ένα γρήγορο ντους, πιτζάμες, πλύσιμο δοντιών και στα κρεβάτια τους. Κοιμίζουμε τα παιδιά εναλλάξ με τον άντρα μου, ένα βράδυ εγώ την κόρη κι εκείνος τον γιο και τ’ανάποδα, για να είμαστε δίκαιοι. Πάντα διαβάζουμε ένα βιβλίο πριν τον ύπνο. Η κόρη μου από πολύ μικρή έχει εθιστεί στις περιπέτειες του Μικρού Νικόλα (αγαπημένο βιβλίο και της δικής μου παιδικής ηλικίας), ενώ ο γιος μου διαλέγει μόνος του ένα διαφορετικό βιβλίο κάθε βράδυ. Τα παιδάκια μας κοιμούνται γρήγορα, εμείς οι μεγάλοι όμως καθόμαστε για λίγη ώρα μαζί τους. Είναι τόσο χαλαρωτικό, που μερικές φορές μας παίρνει κι εμάς ο ύπνος για λίγο και με το ζόρι σηκωνόμαστε…

21.00 – 00.00  Αν δεν έχουμε φάει μαζί με τα παιδιά, κι αν ο άντρας μου δεν χρειάζεται να δουλέψει στον υπολογιστή του, τότε θα φάμε παρέα στην κουζίνα, θα δούμε καμιά ταινία και θα κοιμηθούμε. Άλλες φορές πάλι πηγαίνω στην αδελφή μου που μένει στον κάτω όροφο και βλέπουμε μαζί ταινία ή απλά ξαπλώνω  στο κρεβάτι μου χαζεύοντας τηλεόραση ή διαβάζοντας ένα βιβλίο και τελικά ξεραίνομαι! Η μέρα μόλις τελείωσε.

Πριν από σχεδόν έναν αιώνα, ο παππούς της Μυρτώς και της Μαρίνας Δαμίγου ήρθε από τη Σαντορίνη και άνοιξε το κατάστημα όπου βρίσκονται ακόμα, στο ίδιο σημείο, στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Το πιο παλιό παιχνιδάδικο στην Ελλάδα. Πολλά άλλαξαν στο μεταξύ. Τα παίγνια και τα αθύρματα έγιναν παιχνίδια κι οι πλαγγόνες κούκλες. Εξελίχθηκαν, εμπλουτίστηκαν με νέα υλικά, πλήθυναν, εξηλεκτρίστηκαν, πέρασαν στην εποχή της πληροφορικής. Τα παιδιά έγιναν πιο απαιτητικά, οι γονείς ενημερώθηκαν, οι κανόνες ασφαλείας εντάθηκαν. Στα “Παιχνίδια Δαμίγος”  προσπάθησαν πάντα να μείνουν προσηλωμένοι στο παραδοσιακό παιχνίδι, που το γνωρίζουν καλά και το αγαπάνε. Χωρίς να αγνοούν τα ρεύματα των εποχών, επικεντρώνονται στα ξύλινα παιχνίδια, στα νοσταλγικά, στις κούκλες, στα μουσικά κουτιά, στα τσίγκινα, στα μολυβένια στρατιωτάκια και, γενικά, σ’ αυτά που, παρόμοιά τους, έπαιξαν οι γονείς μας κι εμείς, που παίζουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Και, κυρίως, επιμένουν να δίνουν παιχνίδια που τα παιδιά (και όχι μόνο!) θα χαρούν, θα αγαπήσουν και θα κρατήσουν σαν ανάμνηση στο μέλλον.

 Παιχνίδια Δαμίγος | Λυκούργου 3 Αθήνα – Ομόνοια, Τ.Κ. 10551 | Τηλ.: 210-3240202 ή 210-3247969