Τιτιτιτιτ. Τιττιτιτ. Ττιτιτ. Ττιτιτ. Ο ήχος από το ξυπνητήρι-κινητό, όλο λέω να τον αλλάξω, να βάλω μια μουσική, ένα τζαζ τραγούδι, πουλάκια να κελαηδούν, κάτι ατμοσφαιρικό σαν αυτό που έχουν οι πρωταγωνίστριες στις ταινίες κι όλο το ξεχνάω κι όλο το αφήνω, τιτιτιτιτιτιτ, μάλλον δεν θα γίνω ποτέ πρωταγωνίστρια σε ταινία, το Χόλιγουντ χάνει, άσε που με τόσα σκάνδαλα πια και να με καλούσαν ΔΕ θα πήγαινα .

6.30 π.μ. Νύχτα έξω. Όλοι κοιμούνται. Αχχχχ. Που κάποτε ,τέτοια ώρα ήμασταν ακόμα εκτός, χαμός στην παραλιακή, λεφτά υπήρχαν, γλέντια και ξενύχτια, το μόνο που σε ένοιαζε ήταν που θα πιεις έναν καλό δυνατό καφέ για να αντέξεις το δεκάωρο plus στο γραφείο ενώ τώρα, μετράμε και ξαναμετράμε τα πάντα και πάλι ο λογαριασμός δε μας βγαίνει. Αχχχχ. Από τις 6.30 αρχίζω να αναστενάζω. «Έλεος θα μας πλευριτώσεις». Με πειράζει ο σύζυξ ευγενικά, γιατί έχω γράψει και το «Πώς να σκοτώσεις τον άντρα σου και να μη σε πιάσουν» κι από τότε με έχει με το σεις και με το σας! Σηκώνομαι από το κρεβάτι με το κινητό στο χέρι, πρέπει να είμαι οργανωμένη και να χρονομετρώ τα πάντα, είμαι εντελώς ανοργάνωτη και προσπαθώ τελευταία στιγμή να τα προλάβω όλα.

ΠΡΩΙΝΟ ΤΡΕΞΙΜΟ

Ο μεγάλος, 14, πρέπει να ετοιμαστεί για το σχολείο. Στην άλλη άκρη το σχολείο. Θα το πάρει το Νόμπελ, ναι η μαμά θα το παραλάβει, «ξύπνα αγάπη μου, ντύσου, φτιάξε την τσάντα σου» γιατί φυσικά όλα πρέπει να τα κάνει το πρωί, γιατί το βράδυ παίζει στον υπολογιστή να χαλαρώσει! Εγώ στην ηλικία του δε χαλάρωνα ποτέ. Όλο διάβαζα. (Έτσι λέω, ψέματα φυσικά, με ψέματα έχουν χτιστεί οι ωραιότερες μαμαδοιστορίες!).

Τα προλαβαίνουμε όλα, «δε θέλω γάλα, θα το πιεις, δε θέλω τοστ, θα το φας», κλασικό ρεπερτόριο που παίζει κάθε πρωί, φεύγουμε από το σπίτι, εκείνος ντυμένος κανονικά, εγώ με τις φόρμες και από πάνω καμπαρντίνα, οικολογική γούνα, αδιάβροχο, πανωφόρι του βοσκού, ό,τι βρεθεί πρόχειρο στην κρεμάστρα, το μαλλί του τρελού όρθιο, το μάτι μισάνοιχτο. Τελευταία στιγμή, βγάζω τις παντόφλες θαλάσσης και βάζω αθλητικά.

Το καλό του να ζεις σε ένα σπίτι που είναι κάπως κοντά στη θάλασσα είναι πως μπορείς με λίγη καλή θέληση, μέσα στο άγριο χάραμα, να δεις τον ήλιο να ανατέλλει πίσω από τα κύματα και να βγάλεις μια ωραία φωτογραφία με το κινητό ώστε να τη μοιραστείς με τους φίλους σου. Ένα σκυλί μού γαβγίζει, πατάω μέσα στην άμμο, γεμίζω το αμάξι, θα φωνάζει ο σύζυξ, γυρίζω σπίτι σαν τρελή, να ετοιμάσω το δεύτερο παιδί για το σχολείο.

Ο μικρός, 9, κι αυτός θα πάρει Νόμπελ, ναι εγώ θα το παραλάβω ξανά, «θέλω ένα ωραίο πρωινό μαμά, δε μου αρέσει να τρώω τα ίδια και τα ίδια, θέλω κάτι διαφορετικό μαζί μου στο σχολείο τα άλλα παιδάκια έχουν ωραία πράγματα» ξεκολλάει με το ζόρι, θέλει να δει τα παιδικά, να παίξει φιγούρες, να σχολιάσει αναλυτικά το πρόγραμμα μαθημάτων της ημέρας, να σκεφτεί τι δώρο να ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη, να αποφασίσει με τι τρόπο θα με πεθάνει από το άγχος, αν χτυπήσει το κουδούνι και είμαστε ακόμη απ έξω τη βάψαμε!

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΕ ΧΑΡΑ

Ξεκινάμε με ένα μισάωρο μπάνιο στην παγωμένη θάλασσα, το μικρό δώρο της μαμάς στον εαυτό της,  ώστε να αντέξει  αυτά που έρχονται. Μετά…

Δουλειά, επαγγελματικά ραντεβού, τηλεφωνήματα, Facebook, sites, instagram, ποιος έκανε τι, γιατί, ενημέρωση για όλα. Υπολογιστής. Γράφω το καινούριο βιβλίο. Επτά τετράδια, δεκαοκτώ σημειωματάρια, κίτρινα χαρτάκια, ροζ χαρτάκια, τα αγαπημένα μου μολύβια, το πολύχρωμο στυλό, κινητό, γυαλιά, πού έβαλα τα γυαλιά μου, να μαγειρέψω πρέπει, γιατί δεν έχω μαγειρέψει ακόμη, να συμμαζέψω πρέπει, πού έχω βάλει τα γυαλιά μου, ποιος είναι στο τηλέφωνο, δεν έχω στείλει τρία mail.

Ψώνια στο σούπερ μάρκετ, πάνε οι καλές εποχές που έπαιρνες ό,τι ήθελες χωρίς να το σκεφτείς, δεκαεπτά μουστάρδες στα ράφια και η ζωή συνεχίζεται, τώρα κρίση με πιάνει κρίση, κίνηση του τρελού στο δρόμο, λογαριασμοί, φόροι, χάπια για να μην ανέβει η πίεση στο οκτακόσια,  γράφω το καινούριο βιβλίο και πρέπει ταυτόχρονα να πλύνω και πιάτα, δεν προλαβαίνω να μαγειρέψω ,πρέπει να πάω να πάρω τα παιδιά, θα φάμε σουβλάκι σήμερα.

Δε θα γίνω ποτέ η μαμά που μαγειρεύει υπέροχα, η μαμά μου φταίει που δε μου έμαθε, θα μάθω όμως να «εκτελώ» υπέροχες συνταγές αμέσως μόλις βρω λίγο χρόνο…

Τώρα, στρώνω το τραπέζι, τρώνε, μαζεύω το τραπέζι, να πλύνω πιάτα, να γράψω μια παράγραφο που είναι τέλεια για να μην την ξεχάσω. Τηλεφωνήματα, mails , να σου πω να μου πεις, τα έμαθες τα νέα; Ενημέρωση με άλλες μαμάδες, τι έχουμε, γιατί μόνο το δικό μου παιδί να μην σημειώνει, βάζουμε παπούτσια και αρχίζουμε δραστηριότητες.

Αγγλικά, γερμανικά, μπάσκετ, να έρθει ένας φίλος μου να παίξουμε, δεν έχω ίντερνετ, γιατί δεν έχω ίντερνετ. Διάβασε, σε πέντε λεπτά, σε δέκα λεπτά, μη τσακώνεστε, να γράψω ακόμη μια παράγραφο έχω μια ωραία ιδέα. «Στις εννέα θα είστε όλοι στα κρεβάτια. Διαβάστε κανένα εξωσχολικό βιβλίο έλεος δηλαδή», τρεις φορές στρώνεται και ξεστρώνεται το τραπέζι, να γράψω άλλες τέσσερις σελίδες που έχουν τρομερή πλοκή. «Αχχχ» μιλάω με τις φίλες μου στο τηλέφωνο, ευτυχώς όλες τα ίδια περνάμε.

Δεν κερδίζω και το άτιμο το τζόκερ! Βγάζω τα κρυμμένα γεμιστά μπισκότα με τη σοκολάτα και τρώω πέντε. Από τα μεγάλα. Δε θα αδυνατίσουμε ποτέ, εντάξει δε μπορείς να τα έχεις κι όλα στη ζωή. Γράφω άλλες έξι σελίδες, θα τις διαβάσω το πρωί πριν ξυπνήσουν όλοι, μου φαίνεται πως είναι πολύ αστείες, κρατώ δυο σημειώσεις και ζωγραφίζω τρία λουλουδάκια .

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ

Ένα βήμα πριν τον ύπνο, ας φάμε κάνα δυο μπισκότα σοκολάτας ακόμη, τι ψυχή θα παραδώσω μου λες; Ας κοιμηθώ όμως γιατί αύριο το πρωί έχω πρωινό ξύπνημα, να μην ξεχάσω να αλλάξω τον ήχο στο ξυπνητήρι.

Τι τραβάμε κι εμείς οι μάνες, να θυμηθώ να μην ξεχάσω να χαμογελάω!

Κατερίνα Μανανεδάκη: Τι τραβάμε κι εμείς οι μάνες!, εκδόσεις Ψυχογιός, 2017