Η Ελίνα Βαρβαρήγου, συγγραφέας, ιδιοκτήτρια του Νηπιαγωγείου “Μαίρη Πόππινς” και μητέρα μιας 9χρονης κόρης, μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της ως εργαζόμενης μαμάς.
06:20 Ακούγεται το πρώτο χτύπημα από το ξυπνητήρι. Υπάρχει και δεύτερο στις 06:30, γιατί ξέρω καλά ότι με το πρώτο αποκλείεται να σηκωθώ. Δίνω μια παράταση, λοιπόν, στον εαυτό μου για να πάρω κουράγιο. Θεέ μου, κάποτε τέτοια ώρα επέστρεφα σπίτι, έκανα ένα γρήγορο ντους, έπινα ένα καφεδάκι και πήγαινα κατευθείαν στη δουλειά χωρίς καθόλου ύπνο. Περασμένα μεγαλεία, σκέφτομαι, καθώς σέρνομαι από το κρεβάτι στο μπάνιο με τα μάτια ακόμα κλειστά. Αν τολμήσω να δοκιμάσω κάτι ανάλογο τώρα, το πιο πιθανό είναι να βρεθώ στο νοσοκομείο με ορό. Απενεργοποιώ τον συναγερμό και ανοίγω τα παντζούρια. Έξω είναι ακόμα νύχτα. Ούτε τα πουλάκια δεν έχουν ακόμη ξυπνήσει και εγώ πρέπει σε πέντε λεπτά να ξυπνήσω το δικό μου πουλάκι. Φτιάχνω γάλα με μηχανικές κινήσεις και μπαίνω στο δωμάτιό της. Πόσο όμορφη είναι έτσι που κοιμάται γαλήνια. Την χαζεύω για μερικά δευτερόλεπτα, γνωρίζοντας ότι σύντομα θα μεταμορφωθεί σε ύαινα, μόλις αρχίζω να την ξυπνάω. Μαζεύω όλο μου το κουράγιο, παίρνω μια βαθιά ανάσα και αρχίζω με γλυκόλογα να ξυπνάω το βλαστάρι μου. Για κανένα δεκάλεπτο προσπαθώ ν’ αποφύγω τις μπουνιές και τις κλωτσιές, έχω γίνει άσσος πλέον, διατηρώντας την ψυχραιμία μου. Κοιτάζω το ρολόι μου, έχουμε λιγότερο από μισάωρο για να πλυθεί, να χτενιστεί και να ντυθεί. Μακαρίζω τη διεύθυνση του σχολείου της που έχει επιβάλλει στολή (σκέψου να είχαμε να αποφασίσουμε τι ρούχα θα βάλει, ανατριχιάζω και μόνο με την σκέψη). Το στρες μας καλημερίζει μαζί με τις πρώτες ακτίδες του ηλίου που δεν λένε ακόμη να φανούν.
07:15 Έχω παραδώσει το βλαστάρι μου στο σχολικό δίχως αγκαλιά ούτε φιλί, γιατί από φέτος ντρέπεται και δεν τολμώ μπροστά στον κόσμο. Τρέχω να προλάβω να πιω ένα καφεδάκι στο πόδι, ενώ παράλληλα αλείφω δύο φρυγανιές με μέλι και ταχίνι για πρωινό και ετοιμάζω την τσάντα της δουλειάς μου. Μπάνιο, ντύσιμο, τελευταίο τσεκάρισμα στις ημερήσιες υποχρεώσεις και με κοφτή ανάσα στο αυτοκίνητο ελπίζοντας να μην κολλήσω στην κίνηση για άλλη μια φορά.
08:30 Γραφείο πλέον με δύο τηλέφωνα στο χέρι και ένα τρίτο να χτυπάει σαν δαιμονισμένο. Το κινητό χτυπάει κάπου στο βάθος της τσέπης του μπουφάν μου. Δεν το ακούω καν. Το αναζητώ μεσημεράκι πια και βλέπω κλίση από το σχολείο της. Χριστέ μου, το παιδί! Τι έπαθε; Πληκτρολογώ το νούμερο του σχολείου και κρατάω την ανάσα μου. Δεν το γλιτώνω το έμφραγμα, σκέφτομαι ενώ περιμένω να με συνδέσουν με την γραμματεία για να μάθω λίγα λεπτά αργότερα ότι η κλίση δεν είχε σχέση με την υγεία της μονάκριβής μου.
16:00 Παρκάρω έξω από το σχολείο της. Της υποσχέθηκα να την πάρω σήμερα εγώ. Οκ, μην τρελαίνεστε, μόνο κάθε Τρίτη το κάνω. Τις υπόλοιπες μέρες γυρίζει με το σχολικό. Κρατάω χαρακτήρα και καταφέρνω να αντιστέκομαι στα παρακάλια της.
17:00 Εκείνη διαβάζει και εγώ μαγειρεύω για την επόμενη μέρα. Ευτυχώς έχει αρκετά μαθήματα και μου μένει λίγος χρόνος. Ξαπλώνω στον καναπέ και κλείνω τα μάτια μου. Την στιγμή που το κορμί έχει χαλαρώσει και ο Μορφέας είναι έτοιμος να με υποδεχθεί στην ζεστή αγκαλιά του, ακούγεται από το πάνω πάτωμα: Μαμάααααα, τελείωσαααα. Φτου σου, σκέφτομαι, και η ιδέα να σηκώσω το κορμί μου από τον καναπέ φαντάζει επικίνδυνη αποστολή. «Τελείωσες και τα αγγλικά και τα γαλλικά», λέω προσπαθώντας να κερδίσω λίγο παραπάνω χρόνο στην οριζόντια θέση. «Ναι όλα σου λέω» φτάνει στ’ αφτιά μου απειλητικά ενώ συγκεντρώνω όλο μου το κουράγιο για να εγκαταλείψω τον αγαπημένο μου καναπέ.
21:00 Ζεσταίνω το γάλα στην κουζίνα ενώ το βλαστάρι μου επιμένει να της ανοίξω λογαριασμό στο Μιουζίκαλι ΤΩΡΑ. Θεέ μου πώς να ανοίξω λογαριασμό σε κάτι που δεν ξέρω καν τι είναι; «Λυπήσου με κοριτσάκι μου, εγώ είμαι της εποχής της κασέτας…». Ύστερα από μισάωρη διαπραγμάτευση, υπόσχομαι να το κάνω το σαββατοκύριακο, κερδίζοντας λίγες μέρες παράταση μπας και καταφέρω να μάθω τι είναι τούτο πάλι. Μπαίνει στο μπάνιο, ναι ναι κάνει μπάνιο μόνη της πλέον, κουράγιο νέες μαμάδες έρχεται κάποτε και αυτή η υπέροχη στιγμή που θα σταματήσετε να σκύβετε καθημερινά στην μπανιέρα και να γίνεστε μούσκεμα χειμωνιάτικα. Δεν λέω, ανεβαίνει λιγουλάκι ο λογαριασμός του νερού, γιατί απλά τρέχει το ντους ασταμάτητα, αλλά, πιστέψτε με, χαλάλι.
21:45 Η καλύτερη στιγμή της μέρας. Τρυπώνω στο κρεβάτι της και την κρατάω αγκαλιά για να την πάρει ο ύπνος. Είναι η ώρα της απόλυτης χαλάρωσης. Είναι η στιγμή που μου λέει όλα τα υπέροχα πράγματα που έγιναν μέσα στη μέρα της. Παίζουμε αυτό το παιχνίδι χρόνια τώρα. Ακόμα και στην χειρότερή μας μέρα, λίγο πριν κοιμηθούμε, ψάχνουμε να βρούμε ένα τουλάχιστον υπέροχο πράγμα που μας συνέβη. Αυτή είναι η μυστική μας συνωμοσία ενάντια στον αρνητισμό. Και έτσι σιγά σιγά κλείνει τα ματάκια της και την παίρνει ο ύπνος. Καλά, μερικές φορές με παίρνει εμένα πρώτα, τις περισσότερες μπορώ να πω. Λίγο όμως πριν κλείσω τα βλέφαρά μου, άλλες φορές υποκρινόμενη πως κοιμάμαι και άλλες πάλι φορές όχι, ακούω: «Σ’ αγαπώ πολύ μαμά» και παίρνω δύναμη για το επόμενο 24ώρο.
Η Ελίνα Βαρβαρήγου, συγγραφέας και ιδιοκτήτρια του Νηπιαγωγείου «Μαίρη Πόππινς» στην Φιλοθέη. Έχει εκδώσει ήδη μια συλλογή διηγημάτων για ενήλικες με τίτλο «Υπό γωνία» (εκδόσεις Ιωλκός) και δύο συλλογές παραμυθιών «Τα παραμύθια της Ελίνας» και «Τα παραμύθια της Ελίνας 2». Έχει μια κόρη εννέα ετών και προσπαθεί να χωρέσει μέσα σε ένα 24ώρο σχεδόν τα πάντα. Αισθάνεται ευλογημένη και ευγνωμονεί για ότι της προσφέρεται απλόχερα καθημερινά.
