Η  Αγγελική-Αριάδνη Βούλγαρη, εκπαιδεύτρια κοινωνικών δεξιοτήτων και δεξιοτήτων ζωής καθώς, δημιουργός της μεθόδου «Η Τέχνη της Σύνδεσης» και συγγραφέας, μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό της ως εργαζόμενης μαμάς. 

Δεν ξέρω τι ενδιαφέρον μπορεί να έχει το εικοσιτετράωρο μιας μητέρας, πιο πολύ μοιάζει σαν ένας αγώνας δρόμου να χωρέσουν όλα όσα πρέπει να γίνουν σε λίγες μόνο ώρες.Ένας παράδοξος αγώνας που ενώ τρέχεις, στην ουσία δεν αξιολογείσαι στην ταχύτητα, αλλά σε άλλες δεξιότητες και εσωτερικές ποιότητες όπως είναι η αγάπη, η καλοσύνη, η υπομονή, η οριοθέτηση, η ενσυναίσθηση κ.λπ.
Έχοντας εργαστεί πολλά χρόνια σε ευαίσθητα περιβάλλοντα υγείας, σε ογκολογικές μονάδες, παιδοψυχιατρικές κλινικές, νοσοκομεία παίδων, μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων και άλλα, θεωρούσα ότι δεν υπάρχει κάτι πιο δύσκολο να κάνει ένας άνθρωπος από το να στηρίζει παιδιά και ηλικιωμένους που διανύουν μια δύσκολη φάση ή που βρίσκονται κοντά στο θάνατο, και να προσπαθεί να τους ξανασυνδέσει με τη ζωή και την ελπίδα. Την ιδέα αυτή την αναίρεσα από τη στιγμή που γέννησα τη Γλαύκη, πριν από δυόμιση χρόνια.
Η non stop φροντίδα και υποστήριξη, η συνεχής προτεραιότητα στην κάλυψη των αναγκών ενός άλλου πλάσματος, η συνεχής δοκιμασία των ορίων, η απότομη εναλλαγή ρόλων, είναι μια διαδικασία που σε βάζει σε κατάσταση συνεχούς ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ. Θα μπορούσα να το παρομοιάσω με ένα ταχύρυθμο εντατικό μεταπτυχιακό πάνω στην Αγάπη και σε όλες τις εκδηλώσεις της.

Η μέρα ξεκινάει με την πρώτη υπέρβαση, που αφορά την ανάγκη μου να κοιμηθώ.Έχοντας να κοιμηθώ από τον 4ο μήνα της εγκυμοσύνης, πλέον, η έλλειψη ύπνου μού έχει γίνει δεύτερη φύση. Σηκώνομαι συνήθως με φωνές και με κλάματα γιατί… έτσι, και αρχίζω από νωρίς να εξασκούμαι στην Υπομονή.
Καθόμαστε να φάει το πρωινό της και η εκπαίδευση έχει ήδη ξεκινήσει.Η μητέρα είναι ο πρώτος παιδαγωγός με τη μόνη διαφορά ότι δεν έχει ωράριο. Πιάσε το πιρούνι αγάπη μου, μη βάζεις τα πόδια στο τραπέζι, μην ανεβαίνεις στο τραπέζι, βάλε βρακί πριν κάτσεις κάτω, έχει τρίχες του Δαυίδ (ο σκύλος μας) κ.ο.κ.
Μετά συνεχίζει ο αγώνας του ντυσίματος…
– Έλα, αγάπη μου, βάλε αυτό το παντελόνι.
– Όχι, δεν θέλω, θα βάλω αυτό (και δείχνει ένα χειμωνιάτικο μπουφάν μέσα στο κατακαλόκαιρο!)
– Μα, Γλαύκη μου, θα σκάσεις,
– … όχι, δεν θέλω!
– Ωραία, βάλε το μπουφάν.
– Μαμά, βόλτα, πάμε βόλτα (και πάει να ανοίξει την πόρτα)!
– Αγάπη μου, φοράς μόνο ένα μπουφάν και από κάτω είσαι γυμνή…
– Όοοχι, δεν θέλω βρακί, πάμε να πάρουμε κουλούρι…
– Γλαύκη μου, έλα, μωρό μου, να βάλουμε βρακάκι και θα πάμε.
– Όχι, δεν θέλω…
Μέσα σε όλο αυτό, μπορεί να μην έχω προλάβει ούτε να φτιάξω καφέ και σαφώς ούτε να φάω κάτι. Άλλες μέρες είμαι πιο τυχερή και τρώμε μαζί πρωινό.
Μετά περιμένω να έρθει η Ειρήνη –η κοπέλα που την κρατάει– για να ξεκινήσω στον υπολογιστή να κάνω τις τελευταίες διορθώσεις του βιβλίου και να σχεδιάσω τα σεμινάρια της «Τέχνης της Σύνδεσης». Και πάλι το μυαλό μου γύρω από δεξιότητες ζωής. Σκέφτομαι τρόπους, πρακτικές, ασκήσεις μέσα από τις τέχνες για να βελτιώνονται τα workshops όλο και πιο πολύ και να μεταφέρεται η γνώση όλο και πιο ευχάριστα. Από την πράξη, στη θεωρία.
Αφού έρθει η Ειρήνη, την αναλαμβάνει και ξεκινάω να γράφω.
Ο χρόνος κυλάει σφαίρα…
Η ώρα πήγε ήδη 14.00 και η Γλαύκη έχει αρχίσει να με διακόπτει, γιατί είναι ώρα για «νάνι». Και σταματάω το γράψιμο και πάμε μέσα στο δωμάτιο για «αγκαλιά και νάνι».
Αφού κοιμηθεί βγαίνω σιγά σιγά και –ενώ νυστάζω απίστευτα καθώς με έχει πάρει σχεδόν ο ύπνος–, ξαναμπαίνω σε working mood για να αξιοποιήσω το δίωρο που μπορεί να κοιμηθεί.
Ακόμα μια ΥΠΕΡΒΑΣΗ… Και πάμε!
Ααα… Ξέχασα να φάω, αλλά τώρα μη χάνουμε χρόνο.
Βάζω σε ένα μικρό πιατάκι και κάθομαι στο μικρό τραπεζάκι της Γλαύκης, σαν να είναι ακόμα εκεί για να της κάνω παρέα.Τρώω σαν γλάρος, δυο μπουκιές, και επιστρέφω στο γραφείο μου.
Γράφω, γράφω, γράφω… Και ξαφνικά θυμάμαι ότι έχω να τραβήξω ένα βίντεο για την «Ευγνωμοσύνη». Οκ, διακοπή. Φτάνει για σήμερα. Πάω στη βεράντα να προλάβω το κατάλληλο φως.
Και ενώ είμαι στο γνωστό αγώνα δρόμου… Κάνω παύση. Συνδέομαι με μένα και όσα έχω, για την ακρίβεια όλα όσα είμαι και όσα η Γλαύκη καθημερινά με εκπαιδεύει να γίνω. Πώς μπαίνεις άραγε τόσο γρήγορα στην ευγνωμοσύνη αναρωτιέμαι προς στιγμή. Και απλώς… μπαίνω. Είναι και αυτό θέμα εκπαίδευσης.
Σε λίγο ακούω τον άντρα μου, τον Βασίλη, να μπαίνει σπίτι, χαίρομαι που θα είμαστε όλοι μαζί. Χαίρομαι για τα 15 -30 λεπτά που θα έχουμε οι δυο μας. Μια μικρή ανάπαυλα. Ανάσα. Καθόμαστε λίγο να πούμε για την ημέρα μας και εκεί που μόλις πας να μπεις στον ρόλο της συντρόφου, η πόρτα ανοίγει και βγαίνει ένα αγουροξυπνημένο πλάσμα που μοιάζει σαν να κατέβηκε τώρα από τον Ουρανό. Ακόμα μια γρήγορη εναλλαγή ρόλου και φύγαμε!
Η συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο ή μάλλον αν είσαι μάνα, την ατέρμονη συνέχεια την ξέρεις ήδη…

Η Αγγελική Aριάδνη Βούλγαρη είναι απόφοιτος του τμήματος Συντήρησης Αρχαιότητων και Έργων Τέχνης της Σχολής Γραφικών και Καλλιτεχνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Κατόπιν, ολοκληρώνει τις σπουδές της στο θέατρο, στη Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Έχει ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με την ψυχοκοινωνική στήριξη ευάλωτων ομάδων μέσα από τις τέχνες. Έχει ιδρύσει μη κερδοσκοπικούς ανθρωπιστικούς οργανισμούς με αντικείμενο την εμψύχωση παιδιών, ατόμων με αναπηρίες και ηλικιωμένων μέσα από θεατρικές παραστάσεις και μουσικοκινητικά προγράμματα ψυχικής ενδυνάμωσης και κοινωνικής ένταξης.
Έχει εκπαιδευτεί στην παιδαγωγική Waldorf, την αρχιτεκτονική σώματος και φωνής (Gemetzaki method), τη μέθοδο ενδυνάμωσης κοινωνικών δεξιοτήτων για παιδιά (Zimbaloo method), ενώ όλες της οι επιμορφώσεις σχετίζονται με τις νεότερες τάσεις της θετικής ψυχολογίας που έχουν στόχο την ανάπτυξη του ανθρώπου σε πεδία όπως ειναι η ενσυνειδητότητα, η ευεξία και η αυτοβελτίωση κ.α.
Από το 2010 έχει εργαστεί ως ηθοποιός-εμψυχώτρια και ως συντονίστρια ψυχοκοινωνικών προγραμμάτων μέσα από την τέχνη σε όλα τα νοσοκομεία Παίδων της Αττικής (Αγία Σοφία, Αγλαία Κυριακού, Παίδων Πεντέλης, Ογκολογική Μονάδα Παίδων ΕΛΠΙΔΑ), σε φορείς ειδικής αγωγής, ιδρύματα παιδικής προστασίας, καθώς και σε μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων και κέντρα αποκατάστασης στην Αθήνα και
την επαρχία. Έχει πραγματοποιήσει πάνω από 1000 παραστάσεις και εξειδικευμένα προγράμματα και έχει συνδεθεί με περισσότερους από 10.000 ανθρώπους ηλικιωμένους, παιδιά, νοσηλευτές, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, γιατρούς. Έχει βραβευτεί από την Πρόεδρο του ΕΛΠΙΔΑ Μαριάννα Βαρδινογιάννη καθώς και από τον Πανθεσσαλικό Σύλλογο Ατόμων με πολλαπλή σκλήρυνση για την προσφορά
της.
Μετά τη δεκαετή δράση της δημιουργεί την «Τέχνη της Σύνδεσης», έναν οδηγό για οποιονδήποτε θέλει να αξιοποιήσει τον εαυτό του στην ολότητά του, μια ολιστική μέθοδο δεξιοτήτων ζωής που μπορεί να αξιοποιηθεί από όσους έρχονται σε συστηματική επαφή με ανθρώπους, ευάλωτους ή μη. Σήμερα εργάζεται ως σύμβουλος ψυχικής ενδυνάμωσης και αυτοανάπτυξης υλοποιώντας εκπαιδεύσεις και προσωπικές συνεδρίες σε άτομα και οργανισμούς. Η πίστη της ότι η ελπίδα στις ανθρώπινες ψυχές μπορεί και πρέπει να παραμείνει ζωντανή και η πεποίθηση της ότι όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’αυτό, αποτελούν τους βασικούς άξονες του έργου της.

Λίγα λόγια για το βιβλίο «Η Τέχνη της Σύνδεσης»:

Συνδέσουμε τον εαυτό σου
Συνδέσου με τον κόσμο

Φανταστείτε ένα παγκόσμιο black out!
Μια κατάσταση στην οποία όλο το δίκτυο της ηλεκτρικής ενέργειας έχει σβήσει. Για την ακρίβεια το φως έχει σβήσει, το δίκτυο παραμένει εκεί και περιμένει να τροφοδοτηθεί με τη γνωστή σε όλους μας ενέργεια που ονομάζεται ηλεκτρισμός. Κοιτάτε γύρω σας και τι βλέπετε; Σκοτάδι.
Τώρα ας φανταστούμε ένα αντίστοιχο σβηστό αόρατο δίκτυο που συγκρατεί συνδεδεμένα με κάποιο μαγικό τρόπο όλα τα πλάσματα πάνω στη Γη. Και σε αυτό το σημείο ας αναρωτηθούμε:
Ποια είναι αυτή η ενέργεια που χρειάζεται να διαπεράσει το «αόρατο» αυτό δίκτυο που μας διατηρεί συνδεδεμένους προκειμένου να επανέλθει το Φως στις ζωές μας; Είναι τελικά κάτι τόσο θεωρητικό και άπιαστο;
Τι είναι αυτό που λείπει από τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε με τους συνανθρώπους μας και συνεχίζουμε να αισθανόμαστε αποκομμένοι και μόνοι;
Ποια είναι τα πρακτικά οφέλη που βιώνουμε όταν οι συνδέσεις μας, μετατραπούν σε «εμπειρίες σύνδεσης» και πώς μαθαίνουμε να δημιουργούμε κάτι τέτοιο;
Οι απαντήσεις ήρθαν από τρία διαφορετικά πεδία.
Από το πεδίο της Τέχνης, της Ψυχολογίας και από το χώρο της Πνευματικότητας.
Κάθε εμπειρία με οδηγούσε σε μια ψυχολογική έννοια και κάθε έννοια σε μια πνευματική αρχή. Το γεγονός αυτό, μαζί με την πίστη μου ότι θα μπορούσαν να επωφεληθούν πολύ περισσότεροι άνθρωποι αν όλο αυτό γινόταν ένα σύστημα, οδήγησε στη συγγραφή της μεθόδου που κρατάτε στα χέρια σας. Αυτό που ξεκίνησε ως καταγραφή ιδιαίτερων βιωμάτων από τη δράση μου ως καλλιτέχνιδα και εκπαιδεύτρια προγραμμάτων κοινωνικής ενδυνάμωσης σε δομές και ιδρύματα, σύντομα μετατράπηκε σε μια χρήσιμη εργαλειοθήκη κοινωνικών δεξιοτήτων.
«Η Τέχνη της Σύνδεσης» αποτελεί μια ολιστική μέθοδο που μπορεί να αξιοποιηθεί από όσους αισθάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά στον κόσμο αυτό, όσους νιώθουν κάποιες φορές «ξένοι» και οραματίζονται μια ανθρωπότητα που το δίκτυο που μας συνδέει δεν ζει στη σφαίρα των φαντασίας, αλλά της πραγματικότητας και μπορεί να υλοποιηθεί με εξάσκηση συγκεκριμένων δεξιοτήτων που όλοι κατέχουμε και απλά δεν έχουμε εκπαιδευτεί στην αποτελεσματική χρήση τους. Γιατί η σύνδεση με τον συνάνθρωπο την εποχή που διανύουμε γίνεται όλο και πιο απαραίτητη. Γιατί μόνο ο άνθρωπος μπορεί να υπηρετήσει τον άνθρωπο και μέσα από αυτό να εκπληρώσει την αποστολή του στη Γη.