Στρώματα ρούχων, πολλά στρώματα ρούχων. Το θυμόμουν από την τελευταία φορά που είχα ταξιδέψει χειμώνα στην Καραϊβική. Ξεκινάς από τον κρύο Βορρά, με κασκόλ, σκούφο, μπότες, καλσόν και 2-3 πουλόβερ. Λίγο πριν προσγειωθείς στο αεροδρόμιο του Σαιντ Τόμας, πρωτεύουσα των Αμερικανικών Παρθένων Νήσων, ξεκινάς να βγάζεις. Με το που κατεβαίνεις από το αεροπλάνο σού έχουν μείνει μόνο οι μπότες- χωρίς το καλσόν. Λίγη υπομονή μέχρι να πάρεις τη βαλίτσα σου. Πάνω- πάνω έχεις βάλει τις σαγιονάρες. Καπέλο αγοράζεις απ’ το αεροδρόμιο- πού να κουβαλάς και το ψαθάκι σου μες στα χιόνια; Σε τρεισήμισι ώρες ‒τόσο διαρκεί η πτήση από τη Νέα Υόρκη, τον ενδιάμεσο σταθμό μας από το Παρίσι για τις Παρθένες Νήσους‒ διασχίσαμε μια ολόκληρη εποχή! Από χειμώνα, καλοκαίρι. Μάλλον, στη δική μας περίπτωση, από βαρυχειμωνιά, κατακαλόκαιρο!

Water Island
Το Νησί των Υδάτων, Water Ιsland αγγλιστί, είναι το μικρότερο νησί που, μαζί με το Σαιντ Τόμας, το Σαιντ Κρόι και το Σαιντ Τζον, απαρτίζει το σύμπλεγμα των Αμερικανικών Παρθένων Νήσων. Βρίσκεται στο αρχιπέλαγος της Καραϊβικής, ακριβώς απέναντι από το Σαιντ Τόμας- πρωτεύουσα και μεγαλύτερο νησί των Παρθένων Νήσων. Απλώνεται σε κάτι λιγότερο από 2.000 τ.χλμ. και σύμφωνα με την τελευταία απογραφή έχει μόλις 180 ημι-μόνιμους κατοίκους. Το Water Ιsland απ’ τη μία ως την άλλη άκρη του είναι μία μεγάλη, περίπου τρίωρη, βόλτα με τα πόδια. Οι κάτοικοί του όμως, που όπως φαντάζεστε γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους, δεν περπατάνε. Για τις μετακινήσεις τους χρησιμοποιούν αμαξάκια του γκολφ. Όταν δύο αμαξάκια συναντιούνται σε κάποιον από τους ‒στενούς ομολογουμένως‒ δρόμους του νησιού, το αποκαλούν μποτιλιάρισμα. Τα αμαξάκια αυτά τα παρκάρουν με τα κλειδιά πάνω στη μηχανή. Με αυτόν τον τρόπο ενδέχεται να παρκάρεις το αμαξάκι σου, κάποιος άλλος να το πάρει και να επιστρέψει στο σπίτι του κι εσύ με τη σειρά σου να πάρεις κάποιου άλλου το αμαξάκι κ.ο.κ. Πριν βιαστείτε να σκεφτείτε ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός δεν απέτυχε και εφαρμόζεται με επιτυχία στο Νησί των Υδάτων, συγκρατήστε πως στο εν λόγω νησάκι οι κάτοικοί του διατηρούν κυρίως βίλες, στις οποίες περνούν περίπου έξι μήνες τον χρόνο. Δύσκολα θα τους κατηγορήσετε για την επιλογή τους. Πώς ήταν η παραλία που «ξεβράστηκε» ο Τζόνι Ντεπ στους Πειρατές της Καραϊβικής; Κάπως έτσι είναι το Honeymoon Beach, μία από τις παραλίες του νησιού. Δεν υπάρχουν ξενοδοχεία, δεν υπάρχουν εστιατόρια. Μόνο μία καντίνα πάνω στην παραλία, που ψήνει μπέργκερ (τα καλύτερα των Παρθένων Νήσων, λέει το Time Out) μέχρι να τους τελειώσουν οι προμήθειες. Εν ολίγοις, αν υπάρχει παράδεισος, δεν πρέπει να απέχει και πολύ.

Αν θέλετε να επισκεφθείτε το Νησί των Υδάτων, έχετε δύο επιλογές: ή να νοικιάσετε μία βίλα και να περάσετε εκεί όσο διάστημα θέλετε, ή να κάνετε μία ‒ή και περισσότερες‒ μονοήμερη εκδρομή. Το νησάκι συνδέεται με το Σαιντ Τόμας με φεριμπότ. Απέχει μόλις 10 λεπτά από τη μαρίνα Κράουν Μπέι στο Σαιντ Τόμας. Αν ταξιδεύετε εκεί οικογενειακώς, περιμένετε το αναμενόμενο: τα παιδιά σας να ξετρελαθούν με την παραλία και τα καταγάλανα νερά. Αν αγαπάτε την ιστιοπλοΐα, μπορείτε να ναυλώσετε ένα σκάφος και να ξανοιχτείτε στο αρχιπέλαγος της Καραϊβικής. Ωστόσο, ιδίως αν πρόκειται να μείνετε στο νησί, φροντίστε να οργανωθείτε! Πρώτα απ’ όλα αντηλιακό! Ο ήλιος δεν αστειεύεται, και ιδίως ο τροπικός ήλιος της Καραϊβικής. Δεύτερον, εντομοαπωθητικά και κουνουπιέρες! Όπως διαπιστώσαμε, η φαγούρα από τα τσιμπήματα των κουνουπιών είναι πιο δυνατή ακόμα και από τα πιο ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα. Τέλος, φτιάξτε με προσοχή τη λίστα του σούπερ μάρκετ διότι στο Water Ιsland δεν θα βρείτε τίποτα. Στη μαρίνα Κράουν Μπέι, απ’ όπου θα πάρετε το φεριμπότ για να περάσετε απέναντι, υπάρχει σούπερ μάρκετ. Δυστυχώς ό,τι αγοράσετε θα το πληρώσετε… καραβίσιο, επομένως προτιμήσετε να πάρετε μαζί σας ό,τι μπορεί να ταξιδέψει.

Και η ορχήστρα συνέχισε να παίζει…
Μερικά χρόνια πριν ο Τζούλιαν Γκαρτζούλο έδινε μία σειρά από κονσέρτα στο Σαιντ Τόμας και στο Σαιντ Τζον. Κατά τη διάρκεια μίας συνέντευξης στη ραδιοφωνική εκπομπή του Άλεξ Ράνταλ, δημοσιογράφου και καθηγητή του τμήματος Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου των Παρθένων Νήσων, ο διάλογος είχε ως εξής:
Άλεξ: «Θα σε ενδιέφερε να δώσεις ένα κονσέρτο στο σπίτι μου στο Water Ιsland;»
Τζούλιαν: «Φυσικά! Πιάνο έχεις;»
Άλεξ: «Όχι ακόμα!»
Μετά από δύο χρόνια η επιχείρηση μεταφοράς του πιάνου ολοκληρωνόταν! Έτσι, μεταξύ αστείου και σοβαρού, χωρίς πολλά λόγια, χωρίς επιτροπές και χωρίς γραφειοκρατία, ξεκίνησε το μουσικό φεστιβάλ του Water Ιsland. Στη μύτη της Χερσονήσου του Providence Point, όπου βρίσκεται το σπίτι του Άλεξ, στήθηκε μία μουσική γιορτή. Το τεράστιο σαλόνι του σπιτιού άδειασε από τα έπιπλα και γέμισε καρέκλες. Οι χώροι γύρω από το σπίτι, στρωμένοι με περιποιημένο γρασίδι πέριξ της πισίνας, με θέα το γαλάζιο της Καραϊβικής και μόνο φως το φεγγάρι και τα αστέρια, γέμισαν κόσμο που ήρθε από τα γειτονικά νησιά και φυσικά από το Water Ιsland.
Από τότε μέχρι και το τελευταίο φεστιβάλ του Ιανουαρίου, ένατο στη σειρά, αρκετά πράγματα άλλαξαν ‒περισσότεροι μουσικοί προστέθηκαν, το φεστιβάλ απέκτησε μεγαλύτερη φήμη, οι θεατές πολλαπλασιάστηκαν‒ αλλά αυτό που παρέμεινε σταθερό ήταν αφενός η παρουσία διεθνούς φήμης μουσικών από την κλασική και την τζαζ σκηνή και αφετέρου η επιμονή του Τζούλιαν και του Άλεξ να παραμείνουν τα πράγματα «απλά». Σαν μία γιορτή φίλων. Στις τρεις νύχτες που διαρκεί το φεστιβάλ ακούγονται έργα του Ραχμάνινοφ αλλά και του Ντιουκ Έλινγκτον. Πιάνο, έγχορδα, πνευστά αλλά και σοπράνο και τζαζ τραγουδιστές δίνουν το παρών κάθε χρόνο. Φιλοξενούνται στο σπίτι του Άλεξ και σε άλλα σπίτια του Water Ιsland που ανοίγουν τις πόρτες τους και ανανεωμένοι από τη θάλασσα και τον ήλιο δίνουν κάθε βράδυ τον καλύτερο εαυτό τους.

Εφτά τραγούδια θα σου πω!
Η Νικίτα έμαθε να χτυπάει παλαμάκια στο Νησί των Υδάτων, στις Αμερικανικές Παρθένες Νήσους. Παρ’ όλο το ‒αδυσώπητο‒ τζετ λαγκ της, τα κουνούπια που τις επιτίθεντο κατά σμήνη, την ‒τεράστια‒ αλλαγή θερμοκρασίας (από το μουντό και βροχερό Παρίσι στην τροπική Καραϊβική) το καταδιασκέδασε. Κυρίως γιατί δεν ήταν η μόνη που χτυπούσε παλαμάκια. Στο μικρό, μικρούτσικο Νησί των Υδάτων βρεθήκαμε οικογενειακώς τον Ιανουάριο. H πρόκληση για μας ήταν διπλή: αφενός θα περνούσαμε τον ωκεανό με την μόλις ενός έτους Νικίτα και αφετέρου θα δοκιμάζαμε τις αντοχές της στην υψηλή κουλτούρα. Και ιδού η σοφία που αποκομίσαμε:
-Αν αφήσεις το ενός έτους παιδί σου να κάνει παρέα με σοπράνο ενδέχεται να μην της αρκεί στη συνέχεια η κάπως φάλτσα βερσιόν του «Θάλασσα Πλατιά» με το οποίο τη νανουρίζεις.
-Όλα, μα όλα τα χαρτιά στο πάτωμα είναι νόστιμα για ένα μωρό ενός έτους. Συμπεριλαμβανομένων και των απαραίτητων παρτιτούρων για την τελευταία πρόβα των μουσικών.
-Τίποτα, μα τίποτα δεν μπορεί να αυξήσει τις πωλήσεις των cd των μουσικών από την παρουσία ενός παιδιού ενός έτους στον πάγκο των πωλήσεων.
-Η τζαζ είναι μεταμοντέρνα μουσική. Γι’ αυτόν τον λόγο αν το ενός έτους παιδάκι σας αποφασίσει να ουρλιάξει κατά τη διάρκεια ενός κομματιού, ακόμα και οι γνωρίζοντες δεν θα μπορούν να πουν με βεβαιότητα αν η κραυγή βγήκε απ’ την τρομπέτα ή το σαξόφωνο.
-Όσο τέλεια κι αν παίξουν οι μουσικοί, το τελικό χειροκρότημα θα είναι πάντα για το ενός έτους παιδάκι που χτυπάει ατσούμπαλα τα χεράκια του και χαμογελάει στην άκρη της σκηνής.

Υγ.: Τζετ λαγκ είπατε; Φήμες λένε πως αν επιβάλετε στο παιδάκι σας ένα αυστηρότατο πρόγραμμα, επιστρέφοντας στη γηραιά ήπειρο δεν θα κάνει τη νύχτα μέρα. Φήμες…