ΚΥΡΙΑ ΑΛΑΦΟΓΙΑΝΝΗ: Αγαπητό κορίτσι, θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι που δεν μπορώ να το συζητήσω ούτε με τον σύζυγό μου ούτε με κανέναν άλλον, γιατί θα το μάθει ο σύζυγός μου και θα με σφάξει.
Όχι, ο σύζυγός μου δεν είναι χασάπης, δάσκαλος είναι σε δημόσιο σχολείο και μάλιστα από τους καλύτερους. Απ’ ό,τι λέει η πεθερά μου, από μικρός είχε κλίση στο επάγγελμα και όλο διόρθωνε τις βλακείες που λέγανε τα άλλα παιδάκια, τα οποία αποκαλούσε βλάκες με πατέντα. Σπούδασε λοιπόν στην Αγγλία παιδαγωγικά, έκανε και διδακτορικό, όλα τα ’κανε. Τώρα λέει βλάκες με πατέντα τους συναδέλφους του και τους φίλους μας όταν λένε καμιά κοτσάνα – καμιά φορά κι εμένα. Εγώ, κορίτσι, το έχω συνηθίσει, δεν με πειράζει, είμαι άνθρωπος έξω καρδιά. Το κακό είναι ότι αποκαλεί βλάκα με πατέντα και τον Θανασάκη, τον μοναχογιό μας.
Το ακόμα πιο κακό είναι ότι τον λέει και δημόσια μέσα στην τάξη. Ξέχασα να σου πω ότι ο Θανασάκης είναι μαθητής στη δευτέρα δημοτικού στην τάξη του πατέρα του! Όλοι μας οι φίλοι λένε τυχερός ο Θανασάκης, εξασφαλισμένο το μέλλον του Θανασάκη. Το παιδί όμως την πάτησε άσχημα. Ο άντρας μου είναι πολύ περήφανος και δεν θέλει να τον κουβεντιάζει κανείς, ούτε αυτόν ούτε την οικογένειά του. Έχει βάλει κάτω το παιδί λοιπόν και το πιέζει. «Διάβασε παρακάτω να ξέρεις τα πάντα όταν σε ρωτάω. Θα σου κόψω τα πόδια αν ξαναρχίσεις φράση με το εεεεε. Τι εεεεε, ρε; Πρόβατο είσαι; Θα μιλάς καθαρά, σοβαρά και φωναχτά, σαν άντρας». Ο Θανασάκης μου όμως δεν είναι άντρας. Παιδάκι είναι 8 χρονών. Και τα εεε του θα πει, και τα λόγια του θα μασήσει. Στην αρχή το καημένο έκανε μια προσπάθεια να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Διάβασε 6-7 ώρες την ημέρα, έγραφε στο πρόχειρο τα πάντα πριν τα περάσει στο καλό του το τετράδιο. Μια μέρα μάλιστα τον έπιασα να κάνει πρόβα στον καθρέφτη ανάγνωση. Μετά από δυο μήνες όμως κουράστηκε.
Έχουμε και κάτι γειτονόπουλα που τον καλούν συνέχεια να παίζουν παιχνίδια στο κομπιούτερ και τώρα, πού τον χάνεις-πού τον βρίσκεις, στα σπίτια τους είναι. Πάνε και τα διαβάσματα και οι πρόβες στον καθρέφτη. Όταν είδα τα σύννεφα να πλησιάζουν το έπιασα και του μίλησα. «Γιατί, αγόρι μου, τα φόρτωσες στον κόκορα;» του είπα. «Γιατί ό,τι και να κάνω ο μπαμπάς δεν είναι ευχαριστημένος» μου είπε. «Με βρίζει συνέχεια μέσα στην τάξη και γελάνε οι άλλοι. Τουλάχιστον τώρα δεν γελάνε με μένα, παίζουν με μένα». Το ίδιο βράδυ ο άντρας μου κοπάνησε την πόρτα του μικρού (τον έψαξε μόλις μπήκε και δεν τον βρήκε σπίτι), με κατηγόρησε ότι συνεισφέρω στην καταστροφή του παιδιού με τα χαλαρά μου ήθη και απείλησε πως θα προσλάβει ειδικό δάσκαλο να του κάνει ιδιαίτερα ώστε να μην τον ξεφτιλίζει στο σχολείο. «Τι εννοείς ειδικό δάσκαλο, Γιάννη μου», ρώτησα μαγκωμένα. «Υπάρχει ειδική αγωγή για τους αργούς μαθητές», μου είπε μέσα από τα δόντια του. Δεν επέμενα, αλλά κατάλαβα ότι θεωρούσε το παιδί καθυστερημένο, κορίτσι. Γι’ αυτό τον ανεβοκατέβαζε βλάκα, γι’ αυτό και αγανακτούσε τόσο εύκολα μαζί του. Πιστεύει ότι το παιδί έχει ελάττωμα και αυτό τον μειώνει και τον προσβάλλει ως άνθρωπο και επιστήμονα. Τρελάθηκα. Εντάξει, ο μικρός δεν είναι και ο Στίβεν ο Χόκιν ο αστροφυσικός, αλλά δεν είναι και για πέταμα. Πώς να αντιδράσω, κορίτσι; Να δεχτώ να κάνει εντατικό φροντιστήριο ένα οχτάχρονο; Κι άμα καταλάβει ότι ο δάσκαλός του είναι εξειδικευμένος σε παιδιά καθυστερημένα (συγγνώμη, δεν ξέρω πώς να τα πω επιστημονικά) πώς θα αντιδράσει;
ΚΟΡΙΤΣΙ= Δύσκολα τα πράγματα, κυρία Αλαφοτέτοια μου. Δεν ξέρω τι να σας πω. Μπλέξατε. Κυρίως δηλαδή έμπλεξε ο Θανασάκης. Το να σε βάζουν στο κρεβάτι του Προκρούστη 8 χρονών παιδάκι και να σε τραβάνε μέχρι να φτάσεις επιτέλους στο «ύψος των περιστάσεων», δεν παλεύεται εύκολα – κυρίως γιατί είναι το ύψος κάποιου άλλου, δεν είναι το δικό σου. Και γιατί δεν έχουμε όλοι το ίδιο ύψος, ούτε την ίδια ταχύτητα. Εγώ με τα λίγα που ξέρω θα του άλλαζα σχολείο του μικρού αφού δεν μπορώ να του αλλάξω μπαμπά. Κι άμα υποψιαστεί ότι ο μπαμπάς του τον θεωρεί καθυστερημένο (συγγνώμη, ούτε εγώ ξέρω πώς να το πω επιστημονικά), θα του έλεγα στ’ αυτί πως και τον Αϊνστάιν, μικρό, βλαμμένο τον θεωρούσαν.
