Όταν πήραμε το νεογέννητο μωρό στο σπίτι, πήραμε μαζί και ένα φύλλο οδηγιών, εξαιρετικά αυστηρών, τις οποίες έπρεπε να τηρήσουμε και -το κυριότερο- να εξηγήσουμε σε όλους τους γύρω που ψόφαγαν να το δουν. Κάθε μωρό έχει πολλούς φαν, αλλά το δικό μας είχε περισσότερους: ήταν το πρόωρο κοριτσάκι που έμεινε 50 μέρες στη θερμοκοιτίδα και νίκησε τον θάνατο. Πώς ήταν τελικά; Πόσο μικρούλα; Της φαινόταν όλο αυτό που είχε περάσει; Μήπως εμείς ήμασταν υπερβολικοί και το παιδί δεν είχε τίποτε;

Τους κόψαμε τη φόρα με συνοπτικές διαδικασίες. Το παιδί έπρεπε τις πρώτες 40 μέρες να μην πλησιάσει άνθρωπος και να μην το πάρει αγκαλιά άλλος εκτός από τους δύο γονείς του -άντε στο τσακίρ κέφι και μία γιαγιά εφόσον φορούσε μάσκα μίας χρήσης και είχε απολυμανθεί αρκούντως. Το παιδί έπρεπε να μην αρρωστήσει επ’ ουδενί όλον τον πρώτο χρόνο. Αυτή η πρώτη επαφή με το κεφάλαιο «νεογέννητο στο σπίτι» δεν ήταν βέβαια η πιο συνηθισμένη, ούτε η πιο όμορφη για μένα, ήταν όμως και μια ευτυχής συγκυρία το να μην έρθει κανείς δηλαδή στο σπίτι. Και να ‘μαι τώρα να εξηγώ γιατί, τελικά, είναι βλακώδες να επισκέπτεσαι ένα νεογέννητο. Κι αν σας χαλάει η λέξη, ας το αποκαλέσω «άκομψο». Με μεγάλη επιείκεια αυτό.

1. Επειδή είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να κολλήσει το μωρό κάτι. Να πω εν συντομία ότι τα σταγονίδια που εκπέμπονται από εκφράσεις θαυμασμού και τρυφερότητας (δεν θίγω καν τα «φτου φτου») πάνω από την κούνια του μωρού, μεταφέρουν ιούς που μπορεί να προκαλέσουν μέχρι και αναπνευστική δυσχέρεια σε ένα νεογέννητο και να το οδηγήσουν εύκολα στο νοσοκομείο. Και άντε να πείσεις τη θεία που δεν έχει-τίποτε-μωρέ-βγήκε-ελαφριά-ντυμένη-και-κρύωσε.
2. Επειδή θες και οφείλεις να περάσεις τις πρώτες μέρες μόνη σου, με τον μπαμπά του και το μωρό. Το χρειάζεστε όλοι. Για να βρείτε τους ρυθμούς σας, να κάνετε αναγνωριστική των σωμάτων σας, να έχετε ηρεμία, να είστε πραγματικά ΜΑΖΙ.
3. Γιατί οι ορμόνες μιας λεχώνας είναι «κάπως» και δεν γουστάρει.
4. Επειδή αν θηλάζει ΣΥΝΕΧΩΣ, ειδικά αυτές τις πρώτες μέρες, θέλει να το κάνει πριβέ.
5. Επειδή οι επισκέπτες δεν βοηθούν με τις δουλειές. Αντίθετα, πρέπει να έχεις ένα αξιοπρεπές σπίτι να παρουσιάσεις και έναν εξίσου αξιοπρεπή, περιποιημένο εαυτό – που δεν έχεις – και αυτό θα σου προσφέρει στρες και όχι χαρά (εξαιρούνται οι περιπτώσεις που φέρνουν ταψάκι με φαγητό, μπαίνουν στην κουζίνα, πλένουν πιάτα, καθαρίζουν επιφάνειες και φεύγουν αθόρυβα και χαμογελαστά).
6. Επειδή ένα νεογέννητο δεν κάνει και τίποτε στην τελική, εκτός από το να κοιμάται, να τρώει, να κλαίει και να τα κάνει πάνω του. Και κυρίως δεν απαντάει με κανενός είδους νεύμα στο βασανιστικό ερώτημα «τι είναι, μωρέ;». Συνεπώς το να κάθεται κάποιος να το κοιτάζει σαν κούκλα, δεν μπορώ να φανταστώ τι προσφέρει (εξαιρείται η περίπτωση που η μαμά θέλει παρέα, αλλά τότε θα το ζητήσει η ίδια σε κάποια φίλη).
7. Επειδή αναρρώνεις από τη γέννα. Πονάς. Έχεις ράμματα. Είσαι κομμάτια. Θες να κλαις. Κι όχι να παριστάνεις τη χαρούμενη οικοδέσποινα που κερνάει φοντάν.
8. Επειδή το τελευταίο που σου χρειάζεται είναι μία ακόμη συμβουλή για το τι δεν κάνεις σωστά. Και οι συγγενείς – το ξέρουμε καλά – έχουν πάντα κάτι να προσφέρουν στο κεφάλαιο της συμβουλευτικής, χωρίς να τους έχει ζητηθεί.

Για όλους αυτούς τους λόγους, είμαι κάθετη και στην επίσκεψη στο μαιευτήριο. Η γέννηση ενός ανθρώπου και οι πρώτες μέρες του, είναι μια εντελώς ιδιωτική φάση. Όχι αφορμή για παρέλαση. Η οποία θα γίνει κι αυτή εν καιρώ. Γι’ αυτό επίσκεψη από μένα δεν θα λάβετε όσες και όσοι αποκτήσετε μωρό, εννοώ τις πρώτες μέρες. Και ζητώ συγγνώμη σε όσους την έκανα, προτού αποκτήσω παιδί, εν αγνοία μου.