Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, το Τaλκ πίνει ζεστή σοκολάτα και τρώει κουραμπιέδες και μελομακάρονα με τον Άγγελο Αγγέλου και την Έμη Σίνη τις ψυχές της ομάδας Κοπέρνικος, αλλά και με ένα ξωτικό, που τους συνοδεύει μόνιμα τον τελευταίο καιρό, καθώς πρωταγωνιστεί στη γιορτινή παράστασή τους «Ένα ξωτικό στην πόρτα μου».

Καλημέρα, Άγγελε και Έμη. Πώς, πότε και γιατί αποφασίσατε να κάνετε φέτος μια χριστουγεννιάτικη παράσταση; 

Σου έχει τύχει να ασχολείσαι με κάτι και, ξαφνικά, να θέλεις να κάνεις ακριβώς το αντίθετο; Αυτό συνέβη με τη χριστουγεννιάτικη αυτή παράσταση. Γεννήθηκε μέσα στο κατακαλόκαιρο! Η ιδέα της «βούτηξε» μέσα στο κεφάλι μας όταν εμείς βουτούσαμε σε μια από τις παραλίες της Σύμης. Και αυτό μας έχει ξανατύχει! Μάλλον θα πρέπει να το κοιτάξουμε, ε; (γέλια)

Θέλετε να μας πείτε εν τάχει τι ακριβώς θα δούμε στην παράστασή σας; Το στόρι, δηλαδή, χωρίς πολλά spoilers!

Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, ένα ξωτικό των Χριστουγέννων –από αυτά που φτιάχνουν τα παιχνίδια των παιδιών- έφτιαξε ένα τόσο όμορφο παιχνίδι που δεν μπόρεσε να το παραδώσει. Ο δισταγμός του κράτησε ελάχιστα δευτερόλεπτα, αλλά αυτό ήταν αρκετό ώστε να γίνει η ζημιά. Ένα παιδί δεν πήρε το δώρο του. Από τότε και μέχρι σήμερα, το ξωτικό περιφέρεται στον κόσμο των ανθρώπων ψάχνοντας να βρει το αγόρι που τώρα πια θα έχει γίνει ολόκληρος άντρας. Το θεατρικό μας εξιστορεί τις προσπάθειες που καταβάλει όταν φτάνει σε ένα εργοστάσιο παιχνιδιών, το οποίο διοικεί ένας αδίστακτος επιχειρηματίας.

Το νόημα των Χριστουγέννων είναι η ομορφιά τού να δίνεις, του να μοιράζεσαι, του να αγαπάς… Τα σημερινά παιδιά (και οι γονείς) το “πιάνουν” αυτό; Ή απλά ακολουθούν ένα επιβεβλημένο από τα media εορταστικό lifestyle; 

Ο καθένας δίνει σε αυτή τη γιορτή το δικό του νόημα. Άλλοι μοιράζουν, άλλοι μετράνε την αγάπη με δώρα κι άλλοι δεν περιμένουν τίποτα από κανέναν. Εμείς με αυτό το έργο θελήσαμε να εξετάσουμε όλες τις πλευρές. Συναντάμε, έτσι, αυτόν που δεν δίνει, αυτόν που δίνει συνεχώς, αυτόν που περιμένει κι αυτόν που αρκείται σε αυτά που έχει. Όπως και σε κάθε μας έργο, αυτό που θέλουμε να πούμε, δεν το επιβάλλουμε κραυγαλέα. Εάν η ιστορία συγκινήσει τότε έχουμε φτάσει στο στόχο μας. Γιατί το συναίσθημα που δημιουργείται από μια πετυχημένη εξιστόρηση έχει τρομερή δύναμη και μπορεί να ευαισθητοποιήσει, να ενεργοποιήσει ή ακόμα και να μετατοπίσει έναν άνθρωπο από μια κατεύθυνση προς μια άλλη.

Σε ποιες ηλικίες απευθύνεστε; Χρησιμοποιείτε και πάλι το χιούμορ ως αφηγηματικό εργαλείο;  

Το χιούμορ είναι το μέσο για να φτάσεις στον δυσκολότερο προορισμό με τον ευκολότερο τρόπο. Είναι βασικό εργαλείο στις παραστάσεις μας και το χρησιμοποιούμε για να «μιλήσουμε» τόσο στους μικρότερους θεατές μας, δηλαδή στα προνήπια, όσο και στα παιδιά του δημοτικού, αλλά ακόμα και στους γονείς τους. Η γλώσσα του γέλιου, ξέρεις, είναι ευπρόσδεκτη από όλες τις ηλικίες!

Να υποθέσω ότι για άλλη μια φορά η μουσική είναι βασικό κομμάτι της υπόθεσης! Έχετε γράψει και χριστουγεννιάτικα τραγούδια; 

Η μουσική παίζει, και σε αυτή μας τη δουλειά, πρωτεύοντα ρόλο. Γράψαμε πάνω από 25 νέες μελωδίες και 5 τραγούδια, που ερμηνεύονται ζωντανά καθώς η ιστορία ξεδιπλώνεται. Η μουσική δρα καταλυτικά στην πλοκή μιας παράστασης. Επηρεάζει απευθείας το συναίσθημα και μπορεί –ακόμα και με ελάχιστες νότες- να υποβάλει μια αίσθηση, μια ατμόσφαιρα, μια συνθήκη, πολύ γρηγορότερα και από τον θεατρικό λόγο.

Ποιοι είναι οι υπόλοιποι συντελεστές της παράστασής σας; Έχετε δουλέψει ξανά μαζί τους ή πρόκειται για νέες συνεργασίες;

Όλη η δημιουργική ομάδα είναι η ίδια με τις προηγούμενες παραστάσεις μας («Δύο ξεροκέφαλες κουτάλες», «Μίλα και Σουτ», «Απαγορεύεται η μουσική» κλπ). Ο Γκάυ Στεφάνου είναι ο σκηνοθέτης και σκηνογράφος, η Δήμητρα Κωνσταντινίδου κατασκεύασε την κούκλα που αποτελεί το παιχνίδι του ξωτικού (είναι μια μεγάλη έκπληξη!), ο Θάνος Δασκαλόπουλος επιμελήθηκε τις χορογραφίες, ο Μιχάλης Κλουκίνας τους φωτισμούς κι εμείς –όπως πάντα- το κείμενο και τη μουσική. Όμως αυτή τη φορά έχουμε τη χαρά να συνεργαζόμαστε με πολλούς νέους ηθοποιούς, γιατί στην ερμηνευτική ομάδα, πέρα από την Αφροδίτη Κλεοβούλου, με την οποία έχουμε ξανασυνεργαστεί στην παράσταση του κυρίου ΚΙΧ, συμμετέχουν και οι πολύ ταλαντούχοι: Γιώργος Κισσανδράκης, Χρήστος Κοντογεώργης και Νικόλας Παπαδομιχελάκης. Και είμαστε πανευτυχείς που τους βρήκαμε.

Πιστεύετε πράγματι στα ξωτικά; Αν μας χτυπήσει κι εμάς ένα ξωτικό την πόρτα μας, τι να του πούμε; Να το βάλουμε στο σπίτι ή θα τα κάνει όλα μαντάρα;  

Ξωτικά υπάρχουν παντού γύρω μας. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας –και όχι μόνο τα Χριστούγεννα. Δουλεύουν μαζί μας, μας λένε καλημέρα το πρωί, μας τηλεφωνούν, βγαίνουν βόλτα μαζί μας. Βάλτε λίγο το μυαλό σας να πονηρευτεί, χαμογελάστε στραβά, κλείστε το ένα μάτι και, θα δείτε, το μυστήριο θα ξεδιαλύνει. Τώρα, για το αν πρέπει να το βάλετε στο σπίτι σας, η ευθύνη είναι δική σας!

Και μια τελευταία ερώτηση, λίγο πιο γενική! Μετά από τόσα χρόνια, πώς καταφέρνετε και δουλεύετε τόσο αρμονικά (αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα) μαζί;  

Εσείς, ως θεατές, απολαμβάνετε ευτυχώς μόνο τα αρμονικά αποτελέσματα. Γιατί, όλα τα φάλτσα που έχουν προηγηθεί κατά τη δημιουργία και την προετοιμασία, τα έχουμε αποκρύψει επιμελώς… (γέλια)

Info: Η παράσταση «Ένα ξωτικό στην πόρτα μου», της ομάδας Κοπέρνικος παίζεται στο ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ, Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, στις 17/12 και 26/12 (12:00 & 15:00), 28/12 (15:00), 29/12 (12:00) 30/12, 2/1 και 6/1 (15:00), 7/1 και 14/1 (12:00)

Κρατήσεις θέσεων: 210 523 2097