Το Τaλκ συνάντησε τον Βασίλη Νικολαΐδη, το σκηνοθέτη των εντυπωσιακών Τριών Σωματοφυλάκων, που παίζονται τη φετινή θεατρική σεζόν στο Ακροπόλ, και συζήτησε μαζί του για τη φιλόδοξη αυτή παραγωγή, που καταφέρνει να βιώσουν τα παιδιά μια περιπέτεια, με εξαίρετες μουσικές συνθέσεις, καταιγιστική δράση, δεξιοτεχνικές ξιφομαχίες, θεαματική κινησιολογία και σπουδαία υποκριτική ικανότητα.

1. Οι Τρεις σωματοφύλακες είναι μια παράσταση που δεν ανεβαίνει εύκολα στο θέατρο. Πώς πήρατε την απόφαση να τη σκηνοθετήσετε; Ουσιαστικά, “Οι Τρεις σωματοφύλακες” ήταν μια παραγγελία. Μου πρότειναν το έργο κι εγώ δέχτηκα, εν γνώσει μου ότι πρόκειται για ένα δύσκολο εγχείρημα.
2. Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες τού να σκηνοθετείτε ένα έργο για παιδιά; Δεν είχα ασχοληθεί ξανά με παιδικό- νεανικό θέατρο. Από την εργασία αυτή κατάλαβα πως δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά με το θέατρο για μεγάλους. Θέατρο το ένα, θέατρο και το άλλο. Εδώ, απλώς, νομίζω πως εδώ χρειάζεται να είσαι πιο σαφής, πιο καθαρός, καθόλου περίπλοκος και να είσαι 100/100 συγκεκριμένος. Το παιδικό θέατρο είναι ουσιαστικό θέατρο. Επίσης, αυτό που είναι σαφές είναι ότι απευθύνεσαι σε παιδιά κι όχι σε καθυστερημένους. Άρα η πολλή κι επιτηδευμένη επεξήγηση είναι περιττή.
3. Τι αναμνήσεις έχετε από τους 3 σωματοφύλακες από την παιδική σας ηλικία; Έχω κρατήσει μια πολύ ζωντανή και τρυφερή ανάμνηση από την πρώτη μου επαφή με το έργο. Φυσικά, δεν είχα διαβάσει το πρωτότυπο, αλλά διασκευή για παιδιά. Ταυτίστηκα τότε με τους ήρωες. Αυτή την πρώτη αίσθηση προσπάθησα να κρατήσω ζωντανή, δουλεύοντας πάνω στο έργο.
4. Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας με το Φίλιππο Μανδηλαρά, που διασκεύασε το κείμενο; Με ποιον τρόπο δουλέψατε μαζί ώστε να στηθεί η παράσταση; Ομολογώ πως τον κο Μανδηλαρά τον πρωτοσυνάντησα σε μια από τις τελευταίες πρόβες. Παρέλαβα ένα κείμενο δεδομένο, γιατί ούτως ή άλλως δεν ξεκίνησα εγώ τις πρόβες. Εγώ, απλώς ανέλαβα τους “Σωματοφύλακες” από ένα σημείο και μετά. Δεν επενέβην παρά ελάχιστα στο κείμενο, το οποίο βρήκα καλό κι επαρκές. Απλώς προσέθεσα κάποιες σκηνούλες και λεπτομέρειες που, κατά τη γνώμη μου θα βοηθούσαν την εξέλιξη. Πιστεύω πως ο κος Μανδηλαράς έμεινε ευχαριστημένος από τις παρεμβάσεις μου.
5. Το αυθεντικό έργο του Δουμά πατρός είναι αρκετά σκληρό. Ποιες είναι οι βασικές τροποποιήσεις κάνατε, ώστε να μπορεί να παρουσιαστεί στο παιδικό κοινό; Πώς μπορούμε να δικαιολογήσουμε στα παιδικά μάτια την κακία ορισμένων ανθρώπων, που φυσικά παραμένει παρούσα μέσα στο κείμενο; Από το αυθεντικό κείμενο του Δουμά, στην παρούσα διασκευή, κρατήθηκε μόνο το πρώτο μέρος. Οι σκληρές καταστάσεις και οι δραματικές εξελίξεις υπάρχουν στο δεύτερο μέρος. Δεν αφαιρέσαμε τους “κακούς” του έργου. Χωρίς αυτούς άλλωστε δεν υπάρχει, δεν εξελίσσεται η δράση. Ποιος όμως λέει ότι τα παιδιά δεν δέχονται τους “αρνητικούς’ χαρακτήρες. Ίσα- ίσα ευχαριστιούνται πολύ να βλέπουν το καλό να νικάει, να πολεμάει το κακό. Και οι “κακοί” όμως σ΄εμάς δεν παρουσιάζονται με όλη την ευρύτητα που ο Δουμάς περιγράφει. Απλώς προσπαθήσαμε να δείξουμε πως κάποιοι άνθρωποι κάνουν κακό από συμφέρον, όπως πχ ο Καρδινάλιος, ή γεννιούνται έτσι και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, όπως πχ.η Μυλαίδη των “Σωματοφυλάκων”, που ούτε στο πρωτότυπο διευκρινίζεται πώς κατέληξε να γίνει τόσο κακιά. Σ’ εμάς η ηρωίδα στη διάρκεια ενός μονολόγου- τραγουδιού μας εξομολογείται πως… γεννήθηκε κακιά…
6. Ήταν εύκολο να σκηνοθετήσετε τις εντυπωσιακές, αν μη τι άλλο, ξιφομαχίες που περιέχει η παράσταση;  Εδώ, ομολογώ, σηκώνω τα χέρια. Κάλεσα έναν ειδικό, τον Γεννάδιο Πάτση, δάσκαλο ξιφομαχίας, ηθοποιό και γενικώς έναν εξαιρετικό καλλιτέχνη, ο οποίος ανέλαβε και την διδασκαλία, αλλά και την όλη οργάνωση των ξιφομαχιών. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά πλούσιο κι εντυπωσιακό.
7. Γιατί επιλέξατε να πλαισιώσετε την παράσταση με πολλή μουσική;  Ένα τέτοιο έργο απαιτεί πολλή μουσική. Ο κος Καραχάλιος έγραψε πολλά μοτίβα και τραγούδια, βασιζόμενος σε ένα άρωμα εποχής (17ος αιώνας) και χρησιμοποιώντας αυθεντικά όργανα. Το αποτέλεσμα, πιστεύω, βοηθάει την ροή και την ατμόσφαιρα της παράστασης.
8. Από τις αντιδράσεις των παιδιών, τι έχετε εισπράξει; Τι τα εντυπωσιάζει περισσότερο; Νομίζω ότι τα παιδιά περνούν καλά στην παράσταση, δεν βαριούνται, γιατί οι ρυθμοί είναι πολύ γρήγοροι και ζουν ένα ζωντανό παραμύθι. Ακόμη και τα πολύ μικρά παιδιά ταυτίζονται και συμμετέχουν.
9. Το “Ένας για όλους και όλοι για έναν” μπορεί να εφαρμοστεί στον 21ο αιώνα; Μπορεί το θέατρο να πλάσει συνειδήσεις και να διαμορφώσει χαρακτήρες; Α, σίγουρα! Το να έχεις ανάγκη και να βασίζεσαι στους φίλους σου ίσχυε τότε και θα ισχύει για πάντα. Ειδικά τώρα, που οι ανθρώπινες σχέσεις περνούν τέτοια κρίση, το να θέτεις τέτοιους προβληματισμούς στα παιδιά είναι κέρδος κι όφελος…Το θέατρο είναι ένας πρώτης τάξεως τρόπος να πεις κάποια πράγματα στα παιδιά, “να διδάξεις αξίες”.

Η παράσταση “Οι Τρεις Σωματοφύλακες” παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Ακροπόλ. Δείτε περισσότερα εδώ.