Ένα παιδί από την στιγμή που γεννιέται και μέχρι να περπατήσει μεταφέρεται από το ένα μέρος στο άλλο με το καρότσι. Πάει βόλτα με αυτό, κοιμάται σε αυτό. Είναι ένα μέσο που βοηθά και στην ασφάλεια του και στην εξυπηρέτηση των γονιών όταν θέλουν να πάνε κάπου. Μήπως όμως από ένα σημείο και μετά οι γονείς κάνουν κατάχρηση του καροτσιού;

Μην μου πείτε ότι δεν έχετε δει παιδιά άνω των τριών και μη πω των τεσσάρων ετών να κάθονται σε καρότσι και να πηγαίνουν βόλτα αντί να περπατάνε δίπλα από τους γονείς; Εγώ έχω δει ουκ ολίγες φορές και δεν μου ήταν καθόλου ευχάριστο. Πώς περιμένουμε να έχουμε αυτόνομους ανθρώπους όταν αρκετοί γονείς δεν αφήνουν το παιδί να εξελιχθεί και να αυτονομηθεί;

Πολλοί φοβούνται. «Κι αν μου αφήσει το χέρι και βγει στον δρόμο;», «Αν δεν περιμένει το φανάρι και περάσει έτσι;», «Αν δεν ακούει την γιαγιά/θείο/νταντά και τρέχει στο πεζοδρόμιο και πέσει;». Αυτές κι άλλες πολλές παρόμοιες ερωτήσεις σκέφτονται οι γονείς και δεν αφήνουν το μεγάλο τους παιδί να αφήσει το καρότσι και να περπατήσει για να πάει μαζί τους κάπου.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Το γεγονός ότι όταν το παιδί είναι μικρό το βάζουμε στο καρότσι για να το πάμε κάπου δεν σημαίνει ότι ξεχνάμε το πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε στο δρόμο και ότι δεν θα ενημερώνουμε το παιδί για κάθε μας κίνηση, γιατί μην ξεχνάμε ότι το αφορά.

Η ασφάλεια του παιδιού στο δρόμο χωρίς το καρότσι έγκειται στην συζήτηση μαζί του και στις εξηγήσεις που του δίνουμε όταν ακόμα είναι στο καρότσι. Συγκεκριμένα μετά το 1^ο-2^ο έτος το παιδί είναι σε θέση να αντιληφθεί αρκετά πράγματα. Όταν λοιπόν περιμένουμε σε ένα φανάρι του δείχνουμε το κόκκινο ανθρωπάκι που είναι αναμμένο και την σημασία του, όπως και με το πράσινο. Το παιδί σιγά σιγά θα συνδέσει τις κινήσεις μας με τους φωτεινούς σηματοδότες (κόκκινο περιμένουμε, πράσινο προχωράμε) και θα μας λέει και το ίδιο τι πρέπει να κάνουμε κάθε φορά.

Αυτό μπορούμε να το κάνουμε και στο αμάξι φυσικά. Επίσης όταν πρέπει να περάσουμε έναν δρόμο χωρίς φανάρι, εξηγούμε τι πρέπει να κάνουμε για να συμβεί αυτό. Το παιδί αισθάνεται υπέροχα όταν του δίνουμε πρωτοβουλίες και ευθύνες και εδώ μπορούμε να το κάνουμε. Να του πούμε: «Δες αν περνάει αμάξι και πες μου αν πρέπει να περάσουμε» (αφού το έχουμε εξηγήσει 1—2 φορές σε άλλες στιγμές). Θα ακολουθήσει την οδηγία και θα σας πει πότε να περάσετε το δρόμο.

Μέρα με την μέρα αναλαμβάνοντας παρόμοιες ευθύνες το παιδί θα γίνεται και πιο προσεκτικό και πιο υπεύθυνο. Εγώ μία μέρα του λέω «περνάμε έτσι;» και με το μικρό του χεράκι με σπρώχνει προς τα πίσω και φωνάζει: «όχι, δεν βλέπεις που έρχεται από μακριά αμάξι;». Εγώ φυσικά δεν θα περνούσα αλλά ήθελα να δω την αντίδραση του και το πόσο εμπιστεύεται τον εαυτό του και εμένα. Μαντέψτε! Ήταν τόσο σίγουρος που δεν έκανε βήμα αλλά με προστάτεψε κιόλας.

Η μέρα που αποχωρίστηκε το καρότσι του ήταν η καλύτερη του, πιστεύω. Ανεβοκατέβαινε στα πεζούλια που υπήρχαν στον δρόμο, έκανε ισορροπία, γέλαγε και το μόνο που έλεγε «κοίτα Νεταια τι μπολω να κάνω». Κάτι που δεν το έλεγε με το καρότσι.

Δοκίμαζε τις δυνατότητες του. Μπορούσε να δει καλυτέρα τι υπήρχε γύρω του στην διαδρομή μας για τις κούνιες. Έπιανε τα φύλλα των δέντρων, χοροπηδούσε από τετράγωνο σε τετράγωνο. Έμαθε να εμπιστεύεται τον εαυτό του και τους γύρω του.

Αυτό που θέλω να πω είναι να μην περιορίζετε τα παιδιά σας δεμένα πάνω σε ένα καρότσι. Μην τα κάνετε παθητικά. Τα παιδιά πρέπει να ζουν. Σκεφτείτε τον εαυτό σας να πηγαίνετε βόλτα και να είστε μονίμως σε ένα αυτοκίνητο ή σε ένα κάθισμα. Να μην μπορείτε να εξερευνήσετε το περιβάλλον γύρω σας. Γιατί να στερήσετε αυτή την ευκαιρία από τα παιδιά; Γιατί να μην έχουν την ευκαιρία μεγαλώνοντας να γίνουν ανεξάρτητοι και σκεπτόμενοι άνθρωποι. Που θα έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και δεν θα αφήνονται στα χέρια των άλλων ανθρώπων.

Ο αποχωρισμός του καροτσιού είναι ένα ακόμη βήμα προς την ανεξαρτησία του παιδιού. Γιατί να ρίχνουμε το βάρος μόνο στο «κόψιμο» της πάνας και όχι και σε αυτό;