Θα ήθελα να μοιραστώ ορισμένες σκέψεις και παρατηρήσεις που προέρχονται συνεργασία μου με γονείς και αφορούν στην πρόκληση του να είμαστε γονείς και στο γεγονός ότι παρά τις διαφορές μας έχουμε πολλά κοινά.

Κάθε χρόνο πραγματοποιούμε έναν αριθμό βιωματικών σεμιναρίων για γονείς στα οποία έρχονται κάθε φορά, συνήθως, νέα άτομα. Στο τέλος κάθε σεμιναρίου, όταν ρωτούμε τους γονείς, αν υπάρχει κάτι που πήραν/ έμαθαν από τη συνάντηση ή κάτι που τους τράβηξε περισσότερο την προσοχή, υπάρχουν πάντα δυο-τρεις γονείς οι οποίοι λένε: «Αυτό που είδα σήμερα είναι ότι υπάρχουν και άλλοι γονείς που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα και δυσκολίες σαν εμένα. Δεν είμαι ο μόνος».

Τότε, αρκετοί από τους υπόλοιπους γονείς αναφέρουν ότι το ίδιο ισχύει και για κείνους και δηλώνουν ότι αυτή η επίγνωση- ότι δεν είναι οι μόνοι που αντιμετωπίζουν προβλήματα και δυσκολίες ως γονείς- τούς φέρνει ανακούφιση. Τι είναι Αυτό που φέρνει την ανακούφιση;

Όσοι έχουν συμμετάσχει σε ομάδες θεραπείας /προσωπικής ανάπτυξης- και όχι μόνο- θα γνωρίζουν ότι το να μοιράζομαι τη δυσκολία μου ή τα πονετικά για μένα θέματα μέσα σε μια ατμόσφαιρα σεβασμού και ασφάλειας και να βλέπω ότι δεν είμαι ο μόνος είναι κάτι θεραπευτικό.

Ο πολιτισμός μας, ο τρόπος της ανατροφής και εκπαίδευσής μας μάς ωθούν να παρουσιάζουμε μια εξωτερική όψη του τύπου «Όλα είναι ΟΚ» και να μην εκφράζουμε τις δυσκολίες και την ανάγκη μας για φροντίδα και υποστήριξη. Αυτό μας οδηγεί συχνά στην παγίδα της απομόνωσης και το αίσθημα ότι είμαστε ανεπαρκείς και αποτυχημένοι, δηλαδή στο αίσθημα της ντροπής. Η ντροπή, ιδίως αν την βιώνουμε συχνά, είναι από τα πιο εξουθενωτικά συναισθήματα, γι’ αυτό και έχει εύστοχα ονομαστεί, από τον Sylvan Tomkins, ως «Ασθένεια της Ψυχής» (“Sickness of the Soul”). Πολλές φορές μάλιστα δεν αντιλαμβανόμαστε καν ότι νιώθουμε ντροπή. Όταν, λοιπόν ανακαλύπτουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι που αντιμετωπίζουμε προβλήματα και δυσκολίες ή που μπορεί να νιώθουμε αδύναμοι και ευάλωτοι, αλλά ότι αυτό είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας, τότε ελευθερωνόμαστε από τα δεσμά της ντροπής και ξαναβρίσκουμε τη θέση μας στην ανθρώπινη κοινότητα. Πρόκειται για ένα βίωμα λυτρωτικό που μας ενθαρρύνει να αγωνιζόμαστε για να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και τα προβλήματά μας. Κάπως έτσι έρχεται η ανακούφιση για την οποία κάνουν λόγο οι γονείς.

Μέσα από αυτό το πρίσμα, ίσως αξίζει τελικά να σκεφτούμε ότι οι γονείς είμαστε στην ίδια βάρκα, δηλαδή στην ανθρωπινότητά μας.

Ο Κωνσταντίνος Κώστας είναι Ψυχοθεραπευτής Gestalt, ψυχολόγος και κοινωνικός λειτουργός. (www.gestalt-followyourtree.gr)