Λοιπόν, καλά κάνω και μιλάω για τη μεγάλη σημασία των μπαμπάδων!
Το λέω λίγο για αστείο, γιατί αυτό το ξέρουμε όλοι καλά.
Κοιτάξτε τι έγινε. Χρόνια τώρα λέω την ιστορία και τη γράφω στο βιβλίο μου Ρίζες και Φτερά για την απηυδισμένη μητέρα που μου είπε «Να σας πω, ήμουνα και εγώ άνθρωπος πριν γίνω μητέρα», αναφερόμενη στις προσωπικές ανάγκες της, πέραν της φροντίδας του παιδιού της.
Έρχεται λοιπόν ένας πατέρας προ ημερών που διάβασε αυτό το σχόλιο και μου λέει: «Διαφωνώ. Ήμασταν κάπως πριν και όταν κάναμε παιδιά, γίναμε… άνθρωποι!»
Το βρήκα εξαιρετικό και απορώ πώς δεν το σκέφτηκα τόσα χρόνια τώρα που λέω την αγαπημένη μου αυτήν ιστορία.
Θα μου πείτε ότι μιλάνε από άλλη σκοπιά ο καθένας τους. Η μητέρα από την καθημερινή λάντζα της φροντίδας του παιδιού και ο πατέρας από την πιο προνομιακή, ας πούμε, θέση του πιο απομακρυσμένου φιλόσοφου επί του θέματος! Πρώην απομακρυσμένου, γιατί οι σημερινοί μπαμπάδες ασχολούνται και αυτοί κάπως με τη λάντζα.
Όμως έχει δίκιο σε αυτό που λέει.
Ήμασταν κάπως. Εγωκεντρικοί, εγωιστές, με τις βολές μας, ανυπόμονοι, εαυτούληδες, απόλυτοι, σίγουροι για τον εαυτό μας και την παντογνωσία μας.
Και έρχεται στο προσκήνιο ένα παιδάκι, μωράκι, είπα ότι θα το αποκαλώ μάγκα πιτσιρίκι (για να αποφύγω το αρσενικό-θηλυκό γένος), για να τα ανατρέψει όλα αυτά. Αυτομάτως ή σιγά σιγά.
Τώρα οι άπειρες ανάγκες και η απόλυτη εξάρτηση από εμάς του μικρού αυτού πλάσματος μας αλλάζει, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Βάζαμε το καπελάκι μας και φεύγαμε όποια στιγμή θέλαμε να κάνουμε ό,τι θέλαμε. Πάνε αυτά. Κάποιος πρέπει να φυλάει το μωρό. Και, στην αρχή τουλάχιστον, κανείς εκτός από εμάς δεν μπορεί να το φυλάει αρκετά καλά. Και πες ότι με τον καιρό το συνηθίζουμε για λίγες ώρες να έρθει κάποιος άλλος. Η προηγούμενη ξενοιασιά έχει πάει περίπατο… Ένα μέρος της σκέψης μας έχει μείνει πίσω με την έγνοια για το παιδί. Διασκεδάζουμε με τους φίλους μας κάποιο βράδυ, αλλά γυρνάμε πιο νωρίς για να δώσουμε το βραδινό γάλα του μάγκα πιτσιρικιού.
Πάει η προηγούμενη ξεγνοιασιά όταν είχαμε μόνο τον εαυτούλη μας να φροντίσουμε.
Πάει ο μεσημεριανός ύπνος την Κυριακή. Πάει ο συνεχής ύπνος όλο το βράδυ. Σε ξυπνάει δυο τρεις φορές τη νύχτα, και στις 5 το πρωί, και θέλει χάδια και φιλιά. Και δίνεις χάδια και φιλιά με την καρδιά σου γιατί είναι ακαταμάχητα αγαπητό το πιτσιρίκι.
Πάει ο εκνευρισμός με τα παιδιά των άλλων που κλαίγανε και εσύ έλεγες μέσα σου «πού είσαι, Ηρώδη»! Τώρα σε απασχολεί το τι μπορεί να φταίει και είναι δυσαρεστημένο και στενοχωρημένο το πιτσιρίκι-μάγκας. Το περπατάς, το νανουρίζεις, του τραγουδάς, το αλλάζεις, το ταΐζεις και αν τίποτα από αυτά δεν το παρηγορεί το βάζεις στο αυτοκίνητο στη μέση της νύχτας ώσπου να το πάρει ο ύπνος. Και ας κορόιδευες τους φίλους σου που έκαναν τέτοιες ακροβασίες με τα παιδιά τους.
Ή το αφήνεις και κλαίει όπως είχες τη θεωρία ότι πρέπει να κάνει κανείς; Αλλά σπαράζει η καρδιά σου γιατί κάτι σου λέει ότι δεν κλαίει από ευχαρίστηση, και το σηκώνεις με το πρώτο κιχ. Πάει η θεωρία σου. Ευτυχώς λέω εγώ στην προκειμένη περίπτωση.
Και βέβαια ανακαλύπτεις πόσο υπομονετικός μπορείς να είσαι ταΐζοντάς το και όταν δεν θέλει να φάει. Ανακαλύπτεις ότι μπορείς να σφουγγαρίζεις το πάτωμα πολλές φορές γιατί το αφήνεις να φάει μόνο του. Για να μάθει. Και μαθαίνεις ότι δεν είσαι όσο σιχασιάρης νόμιζες και μπορείς να αλλάζεις βρόμικες πάνες 5-10 φορές την ημέρα.
Και εκεί που ξόδευες ό,τι έβγαζες, με άνεση, τώρα μαζεύεσαι γιατί θες να πάει σε καλό παιδικό σταθμό και αργότερα σε καλό σχολείο. Γίνεσαι πιο συνετός γιατί έχεις να φροντίζεις και τον μάγκα-πιτσιρίκι, που το νούμερο των παπουτσιών του αλλάζει κάθε 6 μήνες, και το ποδήλατό του αλλάζει μέγεθος σχεδόν κάθε χρόνο.
Έχεις γίνει τώρα ένας λιγότερο εγωκεντρικός εαυτούλης, πιο υπομονετικός, λιγότερο απόλυτος με τις θεωρίες σου και λιγότερο παντογνώστης.
«Με τα σγουρά μαλλιά» σε ρωτάει «πώς ξέρει η μια τρίχα πώς έχει σκοπό να στρίψει η άλλη, η διπλανή της, και κάνουν μια μπούκλα;» Δεν έχω ιδέα. Τι να τα κάνω 15 χρόνια πανεπιστήμιο – πάμε από την αρχή.
«Θα μάθω και θα σου πω» – και μαθαίνεις, μαθαίνεις, για να του πεις.
Και πάνω από όλα μαθαίνεις ότι εκεί που νόμιζες πως ξέρεις όλα τα είδη της αγάπης, φιλικής, ερωτικής, για την πατρίδα, για ιδέες, σου ήρθε ο μάγκας-πιτσιρίκι κουβαλώντας αναπάντεχα μιαν άλλη αγάπη που ταίρι της δεν έχει.
Και που τώρα αισθάνεσαι καλύτερα γιατί έχεις γίνει άνθρωπος ενώ μέχρι τώρα ήμουνα «κάπως»!
Ευχαριστώ τον μπαμπά που μου έδωσε αυτήν την τόσο αναγκαία διάσταση… Σας το έχω ξαναπεί, χρειάζονται και οι δύο σκοπιές.
Ο αγαπημένος μου αντιρρησίας, στη γωνιά του, έκθαμβος… Και σιωπηλός!