Παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια τις ομάδες των γονιών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Viber, που ξεκίνησαν με αγαθές προθέσεις, να ενημερώνονται μεταξύ τους ή να συνεννοούνται για θέματα σχολείου και κατέληξαν να γίνονται ομάδες κριτικής των σχολείων και των δασκάλων και των ίδιων των γονιών μεταξύ τους. Θα έλεγα πως είναι μια μάστιγα, που δυσκολεύει και τους δασκάλους και τα σχολεία και τους ίδιους τους γονείς, καθώς και οι ίδιοι γίνονται αντικείμενο σχολιασμού, όταν ένα γεγονός αφορά το δικό τους παιδί.
Όλη αυτή η λειτουργία ακολουθεί τη φιλοσοφία του Facebook και των άλλων σύγχρονων μέσων, που πολλές φορές από μέσα ενημέρωσης και διάδοσης ιδεών, καταλήγουν να είναι μέσο σχολιασμού και επίδειξης. Όλοι έχουμε επίγνωση της κατάστασης που ζούμε. Έχουμε πει δε, πως ποτέ δε φταίει το μέσο, αλλά ο τρόπος που το χειριζόμαστε. Αυτό που έχουμε δει να συμβαίνει, λοιπόν, στις ομάδες, είναι να θίγονται ζητήματα που αφορούν τα παιδιά ή το σχολείο, τα οποία μπορεί άλλες φορές να ξεκινούν από ένα πραγματικό γεγονός, το οποίο όμως πιθανόν διογκώνεται έτσι όπως παρουσιάζεται και ο ένας να προσθέτει πάνω στον άλλον μέσα από την ομάδα ή να είναι ένα γεγονός που δημιουργείται εκεί επί τόπου.
Το θέμα όμως ποιο είναι, καθώς οι γονείς πραγματικά ανησυχούν για τα παιδιά τους; Είναι το ότι τελικά καταλήγει να είναι σχολιασμός μεταξύ των γονιών και να μην κινείται προς την κατεύθυνση της επίλυσης του προβλήματος. Άρα εάν θέλουμε να λυθεί το πρόβλημα, θα πάμε σε αυτόν που είναι ο καθ’ ύλην υπεύθυνος να μας το λύσει ή να μας εξηγήσει. Αυτό οφείλουμε να πράξουμε εάν αληθινά θέλουμε να διατηρήσουμε την ηρεμία στην κοινότητα του σχολείου για να μπορεί να συνεχίσει να παράγει εκπαίδευση, αφού γι’ αυτό τα στέλνουμε εκεί τα παιδιά μας.
Πάντα υπάρχει τρόπος, όπως υπήρχε και παλιά. Τα προηγούμενα χρόνια, πριν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν υπήρχαν προβλήματα ή οι γονείς τότε δεν ενδιαφέρονταν; Το θέμα είναι να κατανοήσουμε γιατί το λέμε στην ομάδα, που δεν έχει καμία αρμοδιότητα και δυνατότητα επίλυσης, και δεν το λέμε εκεί όπου πρέπει, εάν θέλουμε να λυθεί κάτι και όχι να “σέρνεται” και να “μολύνει” την κοινωνία των γονιών και των παιδιών. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, καθώς αυτή τη νοοτροπία τη βλέπουμε να περνάει και στα παιδιά. Τα παιδιά σήμερα στέκονται παρατηρητές και κριτές των άλλων και ασχολούνται με το τι κάνουν οι γύρω τους και όχι με το τι κάνουν τα ίδια.
Και αυτό είναι πολύ σοβαρό και δυσλειτουργικό ζήτημα για την κοινωνία όπου θα ζήσουν. Δεν θα μπορούν να κάνουν σχέσεις, δεν θα μπορούν να απολαμβάνουν καταστάσεις, γιατί μπήκε η ζωή στο μικροσκόπιο. Και κυρίως μπήκε η ζωή του παιδιού στο μικροσκόπιο.Όλα στα πολύ. Πολλή ανάλυση, πολλή συζήτηση. Τι έγινε, πώς έγινε, γιατί έγινε, πώς ένιωσες; Και ξέρουμε καλά πως όταν πολυαναλύεις τις ανθρώπινες σχέσεις τις χαλάς.
Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, δεν είναι μηχανή να ρυθμίζεται και να βγαίνει η συμπεριφορά σε δοσολογία που μας βολεύει. Ειδικά το παιδί, που είναι προς διαμόρφωση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς, θα κάνει και αυτό, θα κάνει και το άλλο και μέσα από όλα εκπαιδεύεται.
Και εκπαιδεύεται κι από εμάς, τους μεγάλους. Πρώτα και σημαντικά από τους γονείς του και ακολουθούν οι δάσκαλοι, η κοινωνία γύρω του και οι συνομήλικοί του. Το θέμα είναι είμαστε εμείς εκπαιδευμένοι να δείξουμε με τη δική μας συμπεριφορά και χαρακτήρα, αυτά που πρέπει στο παιδί. Αυτά που λέμε εμείς τα κάνουμε; Είμαστε εμείς ευγενικοί, καλότροποι, φιλικοί με τους άλλους; Διαχειριζόμαστε τον θυμό μας με τρόπο λειτουργικό στην οικογένεια, στην κοινωνία γύρω μας; Σεβόμαστε τη φύση, τον συνάνθρωπο, τους θεσμούς; Ακούμε τους ειδικούς ή τα ξέρουμε όλα;. Είμαστε γιατροί, οικονομολόγοι, παιδαγωγοί κλπ.
Και ας δεχτούμε πως και εμείς, όλοι μας, είμαστε άνθρωποι, που προσπαθούμε να βρούμε το δρόμο μας σε αυτόν τον κόσμο που βρεθήκαμε. Και ας αποδεχτούμε αυτό που είμαστε και ας το αγαπήσουμε για να πάμε παρακάτω με εξέλιξη και ομορφιά. Ας σταματήσουμε όμως να δείχνουμε με το δάχτυλο και ας προσπαθήσουμε πραγματικά να βρούμε λύση στα προβλήματα, αφού πρώτα τα ορίσουμε και πειστούμε για την εγκυρότητα τους. Και να πάμε σε αυτόν που θα μας λύσει το πρόβλημα με διάθεση να το λύσουμε.
Σίγουρα συμβαίνουν πράγματα στα παιδιά και όσο πάμε χειροτερεύει η κατάσταση, καθώς το παιδιά μεγαλώνουν σε μια συνθήκη που είναι αντίθετη με τις ανάγκες τους. Κλεισμένα σε στενά πυρηνικά περιβάλλοντα μέχρι τα τρία χρόνια, όπου χάνουν στην ουσία το πιο σημαντικό κομμάτι της εκπαίδευσης, που είναι η σύνδεση τους με τον άλλον. Γίνονται ευαίσθητα, ευάλωτα, εύθικτα και δυσκολεύονται να συνδεθούν με τον εαυτό τους και με τους συνομηλίκους. Και η μάστιγα πια είναι τα κινητά και όλες οι οθόνες, οι οποίες αποπροσανατολίζουν το παιδί από την πραγματικότητα και το πάνε σε έναν ψηφιακό κόσμο, όπου όλα είναι εικόνα.
Οπότε δεν κατανοούν ότι ο άλλος πονάει ή πληγώνεται, γιατί δεν υπάρχει αληθινή αλληλεπίδραση. Η βία, η ένταση η όλο αυξανόμενη και η ευχαρίστηση που προκύπτει, μεταφέρεται στις σχέσεις του, χωρίς να καταλαβαίνει πολλές φορές τι κάνει. Χωρίς να έχει πρόθεση… Τα πράγματα είναι, όμως, πολύ σοβαρά. Ας εστιάσουμε σε αυτά και ας δούμε πώς θα προσφέρουμε στα παιδιά μας μια υγιή παιδική ηλικία, μέσα σε μια συνθήκη σημερινής πραγματικότητας που δεν βοηθάει το μεγάλωμα ενός παιδιού και να βρούμε λύσεις γι αυτά. Να γίνουμε λειτουργικοί και να μείνουμε ανθρώπινοι για να πάμε στο παρακάτω. Για να μη χάσουμε τη χαρά της ύπαρξης και της συνύπαρξης. Αλλιώς χαθήκαμε…
Η Βέτα Γεωργιάδου είναι παιδαγωγός στο Σχολειό της Φύσης – Big Bang School