Βελιγράδι με παιδιά. Άλλη μια εύκολη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα για οικογενειακό ταξίδι. Ναι, ευρωπαϊκή είναι ουσιαστικά κι ας της λείπουν τα τυπικά προσόντα. Διότι όποια πόλη είναι τόσο καθαρή, έχει τόσο άνετη διάβαση πεζών −με ή χωρίς καρότσια− έχει πράσινο σε κεντρικά και προσβάσιμα σημεία κι ένα σχετικά σύγχρονο και συνεπή στόλο συγκοινωνιών, για εμένα τουλάχιστον, κατατάσσεται στις ευρωπαϊκές πόλεις.

Έτσι και το Βελιγράδι το ταλαίπωρο, για να μην ξεχνάμε την ιστορία του, έχει κάνει άλματα και συνεχίζει σταθερά να αναπτύσσεται. Πολλά μαγαζιά, μεγάλη ανοικοδόμηση, μεγάλη αναβίωση στο ιστορικό του κέντρο. Και όλα αυτά σε πολύ χαμηλές (για τα ελληνικά δεδομένα) τιμές. Εμείς το ζήσαμε σε φουλ κομπλέ οικογένεια (ναι, είναι γεγονός, ήρθε και ο μπαμπάς τους μαζί), κάναμε πολλές, πολλές βόλτες (όταν δεν έβρεχε), φάγαμε πολλά bureks (πίτες αλά σέρβικα), πήγαμε σε μουσεία και γενικά περάσαμε αβίαστα όμορφα. Αυτό με τη βροχή πάντως… Στο τέλος νομίζαμε ότι ζούσαμε σε ανέκδοτο, γιατί με το που παίρναμε την απόφαση να βγούμε εκτός σπιτιού, ερχόταν και η βροχή παρέα στη βόλτα (ακάλεστη ντε).

Μουσεία και πάρκα

Τα μουσεία όπου πήγαμε και περάσαμε όμορφα ήταν το Μουσείο της Γιουγκοσλαβίας, το οποίο, εκτός από ιστορικό, έχει ενδιαφέρον και λόγω τοποθεσίας, αφού είναι λίγο πιο έξω από την πόλη. Αν πάλι τα παιδιά σας έχουν ταλέντο και κλίση προς τα πειράματα, το μουσείο/σπίτι του Νίκολα Τέσλα είναι ό,τι πρέπει. Αλλά να είστε εκεί νωρίτερα από όταν θέλετε να μπείτε, γιατί είναι μικρό μέρος και η ουρά απ’ έξω μεγάλη (εμ! έχει πέραση ο Νικόλας). Για τα παιδιά, επίσης, υπάρχει αυτό το υπερπάρκο, το Καλεμέγκνταν (Kalemegdan), όπου βρίσκεις κυριολεκτικά τα πάντα, από παιδική χαρά έως ζωολογικό κήπο και λούνα παρκ από τη δεκαετία του ’80. Και κάθε μέρα να πηγαίναμε στο πάρκο αυτό, πάλι κάτι θα βρισκόταν να κάνουμε.

Σημείωση: τα ζώα στον ζωολογικό του κήπο ήταν από τα πιο ζωηρά που έχω συναντήσει, εντυπωσιακοί τόσο οι ελέφαντες όσο και οι φώκιες. Το λούνα παρκ πάλι κι ορισμένοι που δούλευαν σε αυτό, άνετα χτυπούσαν ρολάκια σε σειρά μυστηρίου- θρίλερ, ήταν λίγο περίεργο (γι’ αυτό και δεν ξαναπήγαμε).

Φαγητό

Το φαΐ, μμμμμ, το φαΐ, βαρύ μεν, αλλά φθηνό και ποιοτικό. Κι αν βρείτε εστιατόριο σέρβικο (κι όχι ιμιτασιόν ιταλικό) που δεν σερβίρει κρέας, πείτε μου κι εμένα για να ξαναπάω. Kafana είναι η ταβέρνα τους, οπότε και προτείνεται να πάτε αν θέλετε να φάτε σέρβικα οριτζινάλε. Γενικώς οι τιμές για να φας και να πιείς (καφέδες, γιατί ποτά δεν ξέρω τι να σας πω, κλαψ) είναι σούπερ.

Τιπ: αν πάτε, να επισκεφτείτε το Ferdinand Knedle που φτιάχνει τύπου dumplings γλυκά, πολύ πρωτότυπα κι εύγεστα συνάμα.

Η πόλη, οι κάτοικοι, οι βόλτες

Είναι μεγαλόπρεπο το Βελιγράδι, πολλά από τα κτίρια τα παλιά υπάρχουν ακόμα, κι αν δεν ήξερε κανείς την ιστορία της πόλης, δεν θα το πίστευε ότι πριν από είκοσι χρόνια είχε βομβαρδιστεί και ότι οι κάτοικοί της έχουν βιώσει πρόσφατα πόλεμο. Οι κάτοικοι με εμάς ήταν πάρα πολύ φιλικοί και φαίνεται ότι προσπαθούν σιγά σιγά να συνηθίσουν ή να προσαρμοστούν στον τουρισμό. Όταν είχα επισκεφτεί το Βελιγράδι για πρώτη φορά πριν από δεκαπέντε χρόνια, τους έλεγες ότι είσαι από την Ελλάδα και μόνο που δεν κλαίγανε από τη χαρά τους. Τώρα πια είναι πιο ψύχραιμοι (ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός). Με λίγη ρέγουλα όμως η χρήση της ελληνικής, διότι εκτός του ότι πολλοί έχουν σχέση με την Ελλάδα (ή με Έλληνα ή Ελληνίδα) είναι μπόλικοι και οι Έλληνες που μένουν εκεί (εκτός από τους τουρίστες).

Τα ποτάμια του, ο Σάββα και ο Δούναβης, κάνουν το Βελιγράδι να μοιάζει σαν οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα (εκτός Αθήνας), παραδουνάβια, μάλιστα, χτίζεται ένα νέο πολυτελές κομμάτι πόλης, που σε λίγα χρόνια θα φιλοξενεί το upper class της πόλης. Για διαμονή δεν θα μπορούσα παρά να προτείνω Airbnb, αφού εμείς σε καράκεντρο και σε μεγάλο σπίτι, πληρώσαμε 300€ για μια εβδομάδα. Συστήνω περιοχές γύρω από το κέντρο (π.χ. Skadarlijska) και κοντά στο πάρκο το τεράστιο (Kalemgdan).

Στο Βελιγράδι με παιδιά, μπορείτε να πάτε βόλτες παντού, αλλά για να έχετε την εσάνς του ποταμιού και του όμορφου παλμού της πόλης πηγαίνετε Sava Mala, ενώ για πιο μποέμ εικόνες επίσης ενδείκνυται η περιοχή της Skadarlijska. Ενδιαφέρον έχει και το Νέο Βελιγράδι, όπου συναντά κανείς κάτι από το κομμουνιστικό που δεν έχει η παλιά πόλη μέσα, με κτίρια κάπως σουρεάλ, βίντατζ και τεράστια ταυτόχρονα.

Στα don’ts:

• Μη φάτε στο καφέ δίπλα από το Μουσείο της Γιουγκοσλαβίας, έχει κάτι το νεορομαντικό εντός του, αλλά το φαΐ είναι μέτριο κι ακριβό.
• Υπάρχει ένα καφέ σούπερ ουάου με παιδότοπο και ξενοδοχείο, το Hotel Mama Shelter Belgrade −με πιάνουν τα φεμινιστικά μου με τέτοια ονόματα− στο πιο μεγάλο mall του κέντρου, που είναι επίσης πανακρίβου. (Αλλά, από την άλλη, αν σας αρέσουν τα φασίλιτις αυτού του τύπου, γιατί όχι;)
• Τελευταίο και βασικό ντουνότ: Στο Βελιγράδι με παιδιά, αν έχετε δύο, μην πάρετε ένα καροτσάκι… Ή θα πάρετε δυο καροτσάκια ή κανένα, γιατί με μόνο ένα, η 6,5χρονη παθαίνει ξαφνική κουραστίτιδα−αρθρίτιδα, κάνει 2 μέτρα και μετά δεν μπορεί να περπατήσει με τί-πο-τα (νοοοοοτ).

Γενικά, το Βελιγράδι είναι μια πόλη με μεγάλο ενδιαφέρον, που αξίζει να επισκεφτείτε. Προτείνω μάλιστα να το κάνετε άμεσα γιατί σε 5-10 χρόνια μπορεί πια να έχει τιμές λοιπής Ευρώπης. Το αγαπώ το Βελιγραδάκι και την επόμενη φορά θα πάω και σε καμία εξοχή του για να έχω να σας λέω.