Θα ξεκινήσω από το τέλος και όχι από την αρχή του νέου βιβλίου της Cori Doerrfeld “Σου λέω αντίο! Σου λέω γεια!”, που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Διόπτρα. Και θα πω ότι καθώς ολοκλήρωνα την ανάγνωσή του βούρκωσα από συγκίνηση, γιατί ο συνδυασμός λέξεων και εικόνων προφανώς μου χτύπησε γλυκόπικρα καμπανάκια και μου θύμισε πολλά δύσκολα, λυπημένα “αντίο”, αλλά και πολλά ευπρόσδεκτα, χαρούμενα “γεια”, που σημάδεψαν τη ζωή μου. Μετά “Το κουνελάκι άκουγε”, η Doerrfeld  δημιουργεί άλλο ένα τρυφερό εικονοβιβλίο, που, μέσα από την ιστορία της φιλίας της Στέλλας και του Φοίβου, μαθαίνει στα παιδιά και θυμίζει στους μεγάλους πως η ζωή έχει μικρούς και μεγάλους αποχωρισμούς, μικρές και μεγάλες μεταβάσεις, αλλά ταυτόχρονα έχει και νέες συναντήσεις και προκλήσεις, που συμπληρώνουν, λειαίνουν, γλυκαίνουν, μαλακώνουν τις απώλειες παντός είδους.

Το παιδί φεύγει από το σπίτι, πάει στο σχολείο· αφήνει την οικογένειά του, βρίσκει παρέα· όταν κάνει κρύο έξω, έχει ζέστη μέσα· όταν δε χιονίζει, βρέχει· όταν δύει ο ήλιος, βγαίνουν τα αστέρια· όταν ένα ζωάκι φεύγει από τη ζωή, φωλιάζει για πάντα στην καρδιά του· όταν πέφτει και απογοητεύεται, σηκώνεται και ξαναπροσπαθεί· όταν σταματά αποκαμωμένο το παιχνίδι, κάνει τον πιο γλυκό ύπνο· όταν χάνει έναν φίλο –πόσο μεγάλη και δυσαναπλήρωτη απώλεια για ένα παιδί– βρίσκει έναν άλλον…

Αυτά είναι μερικά από τα παραδείγματα που δίνει, με ενσυναίσθηση, η συγγραφέας και εικονογράφος στους μικρούς αναγνώστες, ώστε να τους προστατεύσει από τις συχνά καταστροφικές συνέπειες ενός προσωρινού ή μόνιμου αντίο. Και το επιτυγχάνει όχι μειώνοντας τη σημασία του φόβου, του πόνου, της απογοήτευσης, της απώλειας, αλλά τονίζοντας τη σημασία της φιλίας, του μοιράσματος, του τρυφερού περιβάλλοντος και της αβίαστης έκφρασης των συναισθημάτων.

Τα παιδιά μας δε μεγαλώνουν σε έναν ειδυλλιακό κόσμο: Από μικρά “τρώνε τα μούτρα τους” καθημερινά, με ματαιώσεις και πένθη που αρχίζουν από τη στιγμή της γέννησής τους κιόλας. Αυτές τις ματαιώσεις και αυτά τα πένθη θέλει να τα μάθει να διαχειρίζονται έγκαιρα η συγγραφέας, υποδεικνύοντάς τους τον αντίποδά τους: τις εμπειρίες-νίκες που προκύπτουν από αυτές ή παράλληλα με αυτές ή έπειτα από αυτές. Το “Σου λέω αντίο! Σου λέω γεια!” είναι ένα βαθιά αισιόδοξο βιβλίο, γιατί –πράγματι– κάθε τέλος, όσο σκληρό κι αν είναι, φέρνει μια νέα αρχή. Μικροί και μεγάλοι, λοιπόν, γιατί επιμένω πως πρόκειται για ένα διηλικιακό κείμενο που απλά φορά τον μανδύα του παιδικού, είναι καλό να μάθουμε να είμαστε ευπροσάρμοστοι, κοινωνικοί και έτοιμοι να δεχτούμε όλα τα όμορφα που κρύβονται σε κάθε νέο ξεκίνημά μας. Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να την κατακτήσουμε, αδράχνοντας τις ευκαιρίες που χωρίς αμφιβολία θα βρεθούν στο δρόμο μας!