Όταν είπα στη μάνα μου ότι είμαι γκέι ήταν Κυριακή. Ήμουν 21. Στην τηλεόραση είχε μόλις παίξει ένα επεισόδιο του Dawson’s Creek όπου ένας βασικός χαρακτήρας κάνει coming out. Ο πατέρας μου ήταν στο καράβι. Πήρα θάρρος και ακολούθησα τη μάνα μου στην κουζίνα. Εκεί, ενώ εκείνη μαγείρευε προσπάθησα και τελικά κατάφερα να το ξεστομίσω. Θυμάμαι πόσο δύσκολο ήταν αλλά και πως δεν μπορούσα και δεν ήθελα να κάνω πίσω. Δεν είπε τίποτα. Μπήκε στο δωμάτιό της και έκλεισε την πόρτα. Δεν την ξαναείδαμε εκείνη τη μέρα.
Την άλλη μέρα το πρωί βρήκαμε στο τραπέζι ένα σημείωμα γεμάτο δυσοίωνες φράσεις που εξηγούσαν τη μη δυνατότητά της να συνεχίσει. Έντρομος, καθότι πίστεψα πως σκότωσα τη μάνα μου, σήκωσα τον αδερφό μου και παρέα με την ξαδέρφη μου γυρίσαμε όλα τα μέρη της Χαλκίδας όπου θα μπορούσε να είχε πέσει να σκοτωθεί. Δεν τη βρήκαμε πουθενά. Τότε δεν υπήρχαν ούτε κινητά ούτε τίποτα. Αν δεν απατώμαι μπορεί να πήρε το μεσημέρι από κάποιο καρτοτηλέφωνο να μας πει πως ζει.
Tελικά, γύρισε το βράδυ. Είχε κατέβει Αθήνα, σε μια προσπάθεια να βρει προσωπική φώτιση και αντοχή για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το γεγονός. Ακολούθησε μια φριχτά πολύωρη μελοδραματική σκηνή, η οποία είναι από τις χειρότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Στο τέλος βέβαια νίκησε επιγραμματικά η αγάπη. Μετά, χάσαμε ξαφνικά τον πατέρα μου κι αυτό φώτισε αλλιώς τις ζωές μας και τις μικρές τους λεπτομέρειες.
Έκτοτε περάσανε χρόνια πολλά. Η μάνα μου μπόρεσε να χωρέσει όλο αυτό που είμαι και από τότε ζούμε με απόλυτη ειλικρίνεια και αποδοχή. Δεν της καταλογίζω τίποτα και χαίρομαι για τη σχέση που υπάρχει. Σε λίγες μέρες είναι το Pride. Προσωπικά δεν ξέρω αν νοιώθω περήφανος που είμαι γκέι. Με τον ίδιο τρόπο που δεν νοιώθω περήφανος που είμαι σχεδόν 1,87 ή που γεννήθηκα στη Χαλκίδα. Δεν είναι αυτό το συναίσθημα που θα συνέδεα με την ερωτική μου ταυτότητα. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνω απολύτως το πόσο καίρια είναι η χρήση της λέξης σε αυτόν τον αγώνα. Νιώθω όμως περήφανος που το είπα. Και θα ‘θελα κάθε παιδί κόντρα σε κάθε φόβο να μπορεί να μιλήσει. Να τολμά να πει την αλήθεια του. Να μην ντρέπεται. Το Pride είναι πιο απαραίτητο από ποτέ γιατί ο κόσμος μονάχα φαινομενικά προχωράει μπροστά. Υπάρχουν ωκεανοί σκοτάδι που πρέπει να στερέψουν. Και άνθρωποι ποδοπατιούνται ακόμα. Όλα τ’ άλλα είναι κουραφέξαλα. Νιώθω περήφανος που το είπα. Που δεν το έκρυψα. Νιώθω περήφανος που δεν ντράπηκα να το πω. Που δεν ντράπηκα για μένα. Γι’ αυτό ναι. Ίσως, τελικά, να είναι και το ίδιο πράγμα. Δεν ξέρω. Γιατί βλέπεις δεν υπάρχει κάτι να ντρέπεσαι. Δεν υπάρχει κάτι να κρύψεις. Δεν είναι έγκλημα. Πτώμα σε κήπο. Όπλα σε πορτμπαγκάζ. Ούτε παγαποντιά. Αμαρτία. Απάτη. Είναι ζωή και είναι δικαίωμα και είναι αγάπη.
Είναι μονάχα αγάπη.
Και δεν κρύβεται.
Η θέση της είναι στο φως.