Μία φορά κι έναν καιρό, ζούσε μία όμορφη αρχοντοπούλα. Μία πολύ όμορφη αρχοντοπούλα! Ήταν η ομορφότερη του κόσμου! Έρχονταν παλικάρια από όλο τον κόσμο. Να τους δει! Να δεχτεί να παντρευτεί. Ήρθε ο καιρός της να παντρευτεί! Ο ένας της μύριζε, ο άλλος της ξίνιζε! Αποφάσισε λοιπόν, να φτιάξει μόνη τον αντρούλη της από σιμιγδάλι, ζάχαρη και αμύγδαλα. Τον έπλασε, του έδωσε ζωή, παντρεύτηκαν και ζούσαν ευτυχισμένοι! Έλα μου όμως που μία άλλη αρχοντοπούλα έμαθε ότι η “δικιά μας” είχε έναν αντρούλη, που είχε τις χάρες όλες. Με ένα πολύ μελετημένο σχέδιο καταφέρνει να κλέψει τον Σιμιγδαλένιο. Του έδινε να πιει το νερό της λησμονιάς, για να μη θυμάται την πρώτη του γυναίκα και έτσι τον έκανε δικό της αντρούλη. Η “δικιά μας” αρχοντοπούλα τον περίμενε, τον περίμενε αλλά αυτός πουθενά. Έπεσε να πεθάνει από τη στενοχώρια της. Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς τον Σιμιγδαλένιο της. Έφυγε για να ψάξει να τον βρει σε γη και ουρανό. Άραγε θα τα καταφέρει; Ποιόν θα συναντήσει στον δρόμο της; Θα αντέξει τις κακουχίες και τις δυσκολίες; Τι θα αποκομίσει;