Η Νάντια Δαλκυριάδου είναι ηθοποιός και σκηνοθέτις. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Τελικά, την κέρδισε η Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται τα τελευταία χρόνια. Φέτος, θα τη βρούμε στο θέατρο Άβατον, σε δυο παιδικές παραστάσεις. Τη συναντήσαμε και συζητήσαμε για την Κλειώ και τον Ηλία. Ποιοι είναι αυτοί; Πάμε να τους γνωρίσουμε!

Καλημέρα Νάντια. Καταρχάς, χαιρόμαστε πολύ που σε έχουμε κοντά μας και πάλι. Τελευταία φορά μιλήσαμε για το βρεφικό «Θα Βγω Απ’ το Αυγό». Φέτος, στο θέατρο Άβατον συν-σκηνοθετείς με τον Στέφανο Παπατρέχα δύο παιδικές παραστάσεις, αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά. Πες μας λίγα λόγια για την καινούργια σας δουλειά, «Κλειώ, μια καλόκαρδη γαϊδούρα».
Καλησπέρα σας! Χαίρομαι πολύ που τα ξαναλέμε. Η Κλείω, η καλόκαρδη γαϊδούρα, είναι η δεύτερη παιδική παράσταση που κάνουμε με τον Στέφανο Παπατρέχα και τον Λάζαρο Βαρτάνη και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή τη συνεργασία. Η πρώτη ήταν ο «Ηλίας, ο πρώτος γάτος χορευτής της γατοϊστορίας». Και οι δύο είναι παραστάσεις για παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Η ιστορία της Κλειώς έχει να κάνει με τα στερεότυπα και τις ταμπέλες που βάζουμε όλοι και όλες -συνειδητά ή ασυνείδητα- και που ουσιαστικά μας εμποδίζουν να ζήσουμε καλύτερα, να εξελιχθούμε, να κάνουμε νέους φίλους. Ακόμη και ο τίτλος είναι μια μικρή πρόκληση σε σχέση με τα στερεότυπα. Αν σκεφτεί κανείς πώς χρησιμοποιούμε τη λέξη γαϊδούρα στην καθημερινή μας ζωή.

Τι σόι γαϊδούρα είναι η Κλειώ, ποιος ο ρόλος της στη φάρμα; Ποια τα δυνατά της σημεία και ποιες οι παραξενιές της; 
Η Κλειώ είναι μια σοφή γαϊδούρα, που καταλαβαίνει ότι η φάρμα θα διαλυθεί αν και τα υπόλοιπα ζωάκια δεν κάνουν στην άκρη προκαταλήψεις και «ταμπέλες». Έτσι αποφασίζει, καταστρώνει και βάζει σε εφαρμογή ένα σχέδιο για να καταλάβουν στην πράξη τα ζώα της φάρμας ότι έχουν ανάγκη το ένα το άλλο και ότι τα στερεότυπα δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Τα δυνατά της σημεία είναι ότι είναι δίκαιη, καλόκαρδη και πανέξυπνη. Παραξενιές νομίζω δεν έχει, αν εξαιρέσεις ότι πίνει το κακάο της με λίγο γάλα γαϊδούρας πάντα.Ποια είναι τα κυριότερα στερεότυπα που βάζει στόχο να διαλύσει;
Οι κότες είναι φοβιτσιάρες, το προβατάκι είναι ήρεμο, ο κόκορας κοκορεύεται για όλα, η αλεπού είναι πονηρή, η χελώνα πάντα αργεί, τα γαϊδούρια είναι πεισματάρικα και πολλά πολλά ακόμα… Κι αν έβγαινε κι έξω από τη φάρμα θα έβρισκε και πολλά άλλα: Τα κορίτσια φοράνε ροζ, τα αγόρια δεν παίζουν με κούκλες…  

Και τι κάνει για να τα καταφέρει; Υπάρχει κάποιο υπερόπλο για να βγάλεις νοκ άουτ τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις μια και έξω ή είναι μια διαρκής μάχη;
Η Κλειώ αφήνει τα ζωάκια να δουν μόνα τους ότι οι προκαταλήψεις οδηγούν μόνο σε ένα σημείο. Στη διάλυση της φάρμας! Έρχεται χειμώνας βαρύς και δεν θα μπορέσουν να τον αντιμετωπίσουν αν συνεχίσουν τους τσακωμούς. Νομίζω πως είναι μια διαρκής μάχη με όσα έχουμε μάθει, δυστυχώς δεν υπάρχει υπερόπλο, θέλει δουλειά από όλους μας.   Ας ελπίσουμε, όμως, ότι θα κάνουμε τόσο καλή δουλειά, που οι επόμενες γενιές δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν προκαταλήψεις, θα προχωρήσουμε μπροστά.

Φέτος, όμως, επιστρέφει στη σκηνή του θεάτρου Άβατον για δεύτερη χρονιά και ο «Ηλίας, ο πρώτος γάτος χορευτής της γατοϊστορίας». Ποιο θεωρείς ότι είναι το μυστικό της επιτυχίας του;
Ο Ηλίας «μίλησε» θα έλεγα στην καρδιά όλων μας, γιατί αγγίζει ένα θέμα που μας αφορά όλους και όλες:  Ότι ενώ έχουμε μεγάλη ανάγκη να είμαστε αποδεκτοί και αποδεκτές, ταυτόχρονα πρέπει να βρούμε το θάρρος να είμαστε ο εαυτός μας.

Σε όλες τις παραστάσεις που έχετε ανεβάσει σαν ομάδα, πάντα οι πρωταγωνιστές είναι ζώα. Πες μου λίγα λόγια γι’ αυτό; Είναι τυχαίο ή έχει συγκεκριμένο σκοπό; 
Εγώ προσωπικά αγαπώ ιδιαίτερα τις ιστορίες με πρωταγωνιστές ζωάκια, γιατί είναι πραγματικά παραμύθια. Αυτά που ακούγαμε παιδιά, που συνδεόμασταν, που μαθαίναμε τον κόσμο με πιο απλό τρόπο. Έχουν άμεση σύνδεση με την τρυφερότητα, την απλότητα και τη φαντασία. Στα παραμύθια τα δέντρα μιλάνε, οι λαγοί καταστρώνουν σχέδια, τα γουρουνάκια χτίζουν σπίτια. Νομίζω ότι για τα παιδιά αυτό το «άνοιγμα» στον κόσμο της φαντασίας είναι πολύτιμο. Και επιπλέον, με μια τέτοια ιστορία μπορείς να μιλήσεις για την πραγματικότητα στο παιδί, χωρίς σκληρότητα, σου ανοίγει έναν νέο δρόμο. Μπορεί ένα παιδί να μη σου πει για την αποδοχή που θέλει να έχει στο σχολείο, αλλά να σου πει ότι νιώθει όπως ο Ηλίας. Κι έτσι έχει ανοίξει ένας δίαυλος επικοινωνίας.Ασχολείσαι πολλά χρόνια με το παιδικό θέατρο. Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση κάθε φορά που στήνετε μια καινούρια παράσταση;
Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι κατά τη δημιουργική διαδικασία να βρεις ξανά το παιδί μέσα σου. Φτιάχνεις μια παράσταση για να επικοινωνήσεις με τα παιδιά κι έχεις βασικό μέλημα να τους αρέσει, να γελάσουν, να μάθουν κάτι νέο, να το συζητήσουν μετά, να το παρακολουθήσουν… Και όσο το σκέφτομαι, εκτός από πρόκληση, είναι και μεγάλη τύχη μέσα στους ρυθμούς που ζούμε και στην καθημερινότητα να σκέφτεσαι για λίγο σαν παιδί, να μπαινοβγαίνεις στον κόσμο των παιδιών, να γελάς με τα αστεία που γελούσες στα έξι σου.

Και ποια η πιο φωτεινή στιγμή, αυτή που θα θυμάσαι για πάντα;
Σε ένα νηπιαγωγείο, κατά τη διάρκεια της παράστασης του γάτου του Ηλία, ένα παιδάκι καθόταν πίσω πίσω, παρέα με τη δασκάλα του. Ήταν γύρω στα τέσσερα. Το παιδάκι αυτό ως τότε δεν είχε πει καμία λέξη στο σχολείο και ξαφνικά γύρισε και είπε δυνατά στη δασκάλα του «Γάτα»! Πολύ συγκινητική στιγμή για όλους όσοι ήμασταν εκεί!

Δείτε περισσότερα για την Κλειώ και τον Ηλία εδώ και εδώ αντίστοιχα. 

Η Νάντια Δαλκυριάδου αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και από τη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου. Ως το 2015 έζησε και εργάστηκε ως ηθοποιός στη Θεσσαλονίκη και συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ, με ΔΗΠΕΘΕ και πολλές από τις ομάδες της πόλης. Από το 2015 ζει στην Αθήνα. Έχει συνεργαστεί με τους Π. Μιχαηλίδη, Κ. Παπακωνσταντίνου, Δ. Μακαλιά, Κ. Ρουγγέρη, Ι. Μιχαηλίδη, Στ. Μιχαηλίδου,  Γλ. Καλαϊτζή. Είναι ιδρυτικό μέλος, συν-σκηνοθέτης και ηθοποιός της ομάδας ΑNUMATI, η οποία ανέβασε για 5 χρόνια τη βρεφική παράσταση «Θα βγω απ το αυγό». Σκηνοθέτησε την παιδική παράσταση «Ο Λευτέρης, ένα περιστέρι δίχως ταίρι» και έκανε διασκευή και σκηνοθεσία της παράστασης «Οι γειτονιές του Κόσμου» του Γιάννη Ρίτσου. Σκηνοθέτησε τις τελετές λήξης σχολικού έτους του δημοτικού στα Εκπαιδευτήρια Δούκα. Συμμετείχε στις σειρές της ΕΡΤ «Ο θησαυρός της Αγγελίνας», «Η ζωή εν τάφω», σε σκηνοθεσία Τάσου Ψαρρά και «Κόκκινο Ποτάμι», σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη.