Είπα, αντί να σας γράφω μηνιαία και γίνομαι προβλεπέ και κοινότυπη να το κάνω σε διμηνιαία βάση, να λέμε και κατιτίς παραπάνω. Αφού λοιπόν ο Μάιος ολοκληρώθηκε με τον βασιλιά κορόνα παραμάσχαλα (αν δεν θυμάσαι, να σου θυμίσω εδώ), ο Ιούνιος κι ο Ιούλιος είχαν νέες εξελίξεις οι οποίες συνοψίζονται ως εξής:
- Ιούνιος: τελευταίος μήνας στη δουλειά
- Ιούλιος: τελευταίος μήνας με κύστη κόκκυγα (εντάξει είχα κι άλλα).
Ιούνιος:
Την ημέρα του Περιβάλλοντος, η κοράκλα μας έκανε την αυθόρμητη, χειροποίητη καμπάνια ευαισθητοποίησης στη γειτονιά, που συμπεριέλαβε ζωγραφιά με σχετικό μήνυμα και περιορισμένης κλίμακα αφισοκόλληση (πόοοοοσο πράουντ). Και λίγο μετά πάει, τελείωσαν και τα σχολεία, πάνω που άρχισαν. Κι αυτό περίεργο ήταν, φέτος πιο ανάπηρη χρονιά από πέρυσι. Η μεγάλη μας, χαιρόταν τόσο όμως που έβλεπε επιτέλους καθημερινά τις φίλες της που έστω και τόσο, το χάρηκε (κι ας άλλαξαν 3 δασκάλες μέσα σε εκείνο το μηνάκι, κα Βέτα περαστικά αν διαβάζετε το παρόν).
Τα ΣΚ μπαίναμε στο αμάξι και ωωωωωωωωωωωωω τι ωραία που είναι να μπαίνεις στο αμάξι και να παγαίνεις αλλού και κάναμε εκδρομούλες διάφορες, κοντά ή μακριά, θυμηθήκαμε λίγο τη θάλασσα. Ενθουσιάστηκα με την Καρδαμύλη, περάσαμε όμορφα στην Επίδαυρο (η πρώτη της κοράκλας μας) κι η μονοήμερη στην Ερέτρια έπος (σχεδόν) μας φάνηκε.
Καιιιιιιι μετά από 6,5 χρόνια δουλειάς, την οποία όταν ξεκίνησα τη θεωρούσα αυτή των ονείρων, η «σχέση» αυτή έφτασε στο τέλος της. Δεν έχει νόημα να αναλύσω κάτι, μόνο ότι πολλές φορές οι δουλειές μας μπορεί να μας κάνουν να νοιώθουμε όπως κι οι σχέσεις μας: καλά ή άσχημα. Κι εγώ πλέον ένοιωθα άσχημα (με λόγους υπαρκτούς), οπότε το «διαζύγιο» ήταν κοινή συναινέσει και στην πιο κατάλληλη περίοδο, αφού ετοιμάζουμε μπογαλάκια και μεταναστεύουμε μέσα στον Αύγουστο!
Το πιο σημαντικό ωστόσο όλου του μήνα: Παίξαμε δυο ποδοσφαιρικά ματς με την ομαδάρα, τις Φραμπαλαδόρες. Στο πρώτο παίξαμε μεταξύ μας 8 παιχτούρες και λέγαμε «εντάξει, δεν τα πήγαμε κι άσχημα μετά από τόοοοοοοσο καιρό» (η αλήθεια είναι ότι μετά το τελευταίο ματς τον Οκτώβρη μία παιχτούρα ανακάλυψε εγκυμοσύνη και όταν ξαναπαίξαμε είχε ήδη γεννήσει). Στο 2ο (που ήταν Ιούλιο μήνα) παίξαμε 6 έμπειρες παιχτούρες (αχαχαχαχαχαχαχα) εναντίον 3 11άρηδων (ναι, αγοράκια 11 ετών), οι οποίοι μας ξεφτίλισαν, πάλι καλά που δεν έβαλαν 10 γκολ, αλλά 9 (κι εμείς 4). Κορίτσια, όποια διαβάζει το παρόν παραλήρημα, ελάτε στην ομάδα μας, θα περνάτε καλά, είναι ΣΟΥΠΕΡ φάση, αλήθεια! Ακόμα κι όταν δεν παίζαμε εν καιρώ καραντίνας νο. 482780 μιλάγαμε, γελάγαμε και γενικά κάνουμε καλό στην ψυχολογία βρε αδελφή…
Ιούλιος:
Κι ενώ μόλις δεν είχα δουλειά, ξεκίνησαν τα διαβάσματα για εξετάσεις και συνεντεύξεις για το όποιο εργασιακό μου μέλλον στο ξένο, το Ευρωπαϊκό. Οπότε, καθόλου δεν χάρηκα την ανεργία μου τις πρώτες δέκα μέρες, έως την Τρίτη και 13 που πήραμε το πλοίο και πήγαμε στη μαγευτική Καρυστία. Ε ρε, τι δούλεμα θα έριχνα σε όποιον μου έλεγε ότι η Κάρυστος θα μου φαινόταν παράδεισος πριν από 2 χρόνια…
Πρώτα μόνη με τα παιδιά και τη φίλη μαμά με τα δικά της, ζωή και κότα περνάγαμε, μέχρι που κοιμήθηκα 2 μεσημέρια στη σειρά (πςςςςςςςςςςςςςςςς) και μας έφεραν δώρο αιώρες και τι ωραίο δώρο, σπουδαίο θα το έλεγα.
Μετά ήρθε ο μπαμπάς τους (έφυγε η φίλη με τα παιδιά) ήρθαν άλλοι φίλοι για ΣΚ, πολύ όμορφα και πάλι. Κι έπειτα άρχισε η οικογενειακή διακοπή, με work from home για τον έναν και θάλασσα με τα δύο για την άλλη. Και να θαυμάζω την απλότητα της ζωής εκεί και να εκτιμώ τη ρουτίνα.
Ε! Κι είπαμε να τη σπάσουμε, οπότε περάσαμε μία από Αθήνα, έκλεισα ραντεβού με γιατρό για την κύστη και την επομένη μπήκα και την έβγαλα εις το χειρουργικό του τραπέζι. Εντάξει, κάποιοι το αποκάλεσαν λίγο παρορμητικό όλο αυτό, αλλά προς υπεράσπισή μου, αυτό το ρημάδι δεν με άφηνε να κάνω γιόγκα. Και πώς θα γίνω δασκάλα γιόγκα όταν μεγαλώσω, εεεεεεε;;;;;
Από την άλλη, την έκανα την εβδομάδα που έβραζες αβγό στο μπαλκόνι και με τέτοιες θερμοκρασίες δεν το λες και σοφό να μην μπορείς να πλύνεις ούτε τη μασχάλη. Τοπικό και στεγνό καθάρισμα μόνο, ακριβώς την εβδομάδα του καύσωνα, σοφή δεν τη λες την επιλογή μου (μάλλον ούτε κι εμένα).
Κι όλα αυτά τα γράφω για να διαχειριστώ μια μικρή, ελάχιστη, υποσκάπτουσα αγωνία που έχω για την επικείμενη μετακόμιση- μετανάστευση στα ξένα, όπου όλοι μαζί θα πάμε σε καινούργια σπίτια (γιατί φυσικά δεν έχουμε βρει αυτό όπου θα μείνουμε, αλλά έπονται πολλά έρ μπι εν μπις), καινούργια σχολεία, καινούργιες δουλειές και κυρίως καινούργια χώρα. Κι επειδή το γράψιμο για μερικούς από εμάς επέχει και ρόλο ψυχοθεραπευτικό, νομίζω ότι σύντομα θα επανέλθω με τα ημερολόγια της ξενιτιάς, το λέω βαριά για να γράψω πιο δραματικά από ότι το νοιώθω (προς το παρόν τουλάχιστον). ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!!!!
Υ.Γ. Μόλις ολοκλήρωσα το διμηνιαίο καλοκαιρινό ημερολογιάκι, το οποίο, όπως είδατε, έκλεινε με την ευχή “καλό υπόλοιπο καλοκαιριού”, ξεκίνησαν οι φωτιές και δεν έλεγαν να σταματήσουν. Παντού, σε όλη τη χώρα και παντού θυμός και καημός και άστοχες συγκρίσεις για το αν είναι χειρότερα, τα νεκρά δάση ή οι νεκροί άνθρωποι. Είναι θλιβερή η κατάσταση, σε πολλά επίπεδα, ήμαστε Κάρυστο και “χιόνιζε” στάχτες… Αν διαβάζετε το κείμενο, σημαίνει ότι έχουν φτιάξει λίγο τα πράγματα.