… μπλεξίματα δε θέλαμε στην οικογένειά μας, γιατί είμαστε νομοταγείς, κοιτάμε τη δουλειά μας και πέρα δεν κοιτάζαμε απ’ τα συμφέροντά μας... Αυτοί οι στίχοι του Γιάννη Νεγραπόντη, που ερμήνευσε εκπληκτικά ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στα Μικροαστικά, μου έχουν κολλήσει από εχτές στο μυαλό, μετά την αποκάλυψη των δυο υποθέσεων αποπλάνησης ανήλικων κοριτσιών από τον καθηγητή και τον δάσκαλό τους, σε Ηλιούπολη και Ερέτρια αντίστοιχα. Δε γράφω αυτό το κείμενο για να καταγγείλω την παιδοφιλία, νομίζω ότι αυτό είναι δεδομένο. Δε γράφω αυτό το κείμενο ως κραυγή για την έλλειψη κοινωνικών υπηρεσιών, που οδηγεί ευάλωτα παιδιά σε δρόμους σκοτεινούς. Δε γράφω αυτό το κείμενο για να μιλήσω για τις τραγικές συνέπειες της παντελούς απουσίας της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης από τα σχολεία, αυτό το έχω ήδη κάνει και είναι στα σκαριά άλλο ένα τέτοιο ρεπορτάζ. Γράφω αυτό το κείμενο για να ΟΥΡΛΙΑΞΩ εναντίον όλων ημών των “μικροαστών”, που είμαστε νομοταγείς και κοιτάμε τη δουλειά μας και μόνο τη δουλειά μας, μη θέλοντας μπλεξίματα στην οικογένειά μας.

Εχτές διάβασα, αλλά και παρακολούθησα δεκάδες ρεπορτάζ σχετικά με τις δυο υποθέσεις. Στην αρχή, όπως πάντα, όλοι έπεσαν από τα σύννεφα. Προσέξτε, παιδιά, μη χτυπήσετε κατά την πτώση και σκίσετε και κάνα καλσόν… Γιατί, σιγά σιγά, καθώς οι πληροφορίες διαδέχονταν η μια την άλλη, έγινε φανερό ότι σχεδόν κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα. Πολλοί, πάρα πολλοί, αν όχι όλοι, και στη μια περίπτωση και στην άλλη, υποπτεύονταν και φυσικά κάποιοι εκ των πολλών γνώριζαν τις σχέσεις των εκπαιδευτικών με τις μαθήτριές τους, που μάλιστα ήταν και… μακροχρόνιες. Η πρώτη κρατούσε περίπου 15 μήνες και η δεύτερη, σε μια κλειστή κοινωνία μιας επαρχιακής πόλης, πάνω από τρία χρόνια, όταν το κοριτσάκι ήταν ακόμα μαθήτρια ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ.

Κι όλοι αυτοί που γνώριζαν ή έστω υποπτεύονταν, γείτονες, γονείς, εκπαιδευτικοί και παιδιά, το έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο. Κανείς δε μίλησε, κανείς δεν κατήγγειλε, κανείς δεν προβληματίστηκε κανείς δεν ενοχλήθηκε. Κοίταξαν όλοι την πάρτη τους, πού να μπλέξεις τώρα με αστυνομίες και άλλες οικογένειες και παιδεραστές και ανώμαλους και χαμόγελα του παιδιού και δικαστήρια. Γιατί να φωνάξεις αν, θεωρητικά τουλάχιστον, το δικό σου το παιδί δεν είναι μπλεγμένο στην ιστορία; Άσε το άλλο παιδί, το ξένο, της παραδίπλα οικογένειας -που φυσικά δεν είχε δώσει δικαιώματα- να είναι θύμα ενός ανθρώπου με ρόλο θεσμικό, και τυπικά και ψυχικά και να βιάζεται και να κακοποιείται [γιατί όσο ερωτευμένα κι αν δηλώνουν τα ανήλικα, αν είσαι έντεκα, δώδεκα, δεκατριών, δεκατεσσάρων και πηγαίνεις, έστω και με τη συναίνεσή σου με έναν σαρανταπεντάρη ή πενηντάρη για βιασμό πρόκειται] κι εσύ κλείσε καλά την πόρτα σου, σώπα, μη μιλάς και μην μπλέξεις. Μην μπλέξεις. Μαλάκα.

Άκουσα χτες μητέρα συμμαθήτριας του ενός κοριτσιού να δηλώνει ευθαρσώς on camera ότι η ίδια το γνώριζε. Αρχικά είχε ακούσει φήμες, αλλά από φέτος τον Σεπτέμβριο η σχέση τής ήταν γνωστή. Και σηκώθηκα και άρχισα να τη βρίζω. Το γνώριζες, κυρά μου, και τι έκανες; Βγαίνεις κατόπιν εορτής στα κανάλια για τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που σου αντιστοιχούν να πεις τι; Δεν ντρέπεσαι; Κι εσύ, δημοσιογράφε, ανοίγεις κουβέντα μαζί της, αντί να την κράξεις και να την κόψεις από την εκπομπή σου για το θράσος της; Άκουσα, επίσης, δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά πιθανολογώ ότι είναι, πως συνάδελφοι και ο διευθυντής του σχολείου της Ηλιούπολης γνώριζαν την ιστορία και απλά προσπαθούσαν να πάρει απόσπαση αλλού ο καθηγητής. Τρελάθηκα. Όπως και στην Ερέτρια, σήμερα “αρχίζουν να ανοίγουν κλειστά στόματα”. Εκεί τουλάχιστον, μια γυναίκα μίλησε, έστω και ανώνυμα και η υπόθεση πήρε τον δρόμο της.

Όσο για τους λοιπούς ανήλικους, τους φίλους και τις φίλες των παιδιών, τους κολλητούς και τις κολλητές, το γεγονός ότι δε μίλησαν πουθενά δείχνει, κατά τη γνώμη μου τα εξής:

• Πρώτον, δεν έχουν ούτε αυτοί ιδέα από σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και είναι εν δυνάμει θύματα. Το ότι η φίλη σου τα φτιάχνει με τον σαραντάρη καθηγητή της ή με τον πενηντάρη δάσκαλό της δεν την καθιστά κουλ ούτε γκόμενα ούτε προχώ ούτε άξια θαυμασμού, αλλά θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Και στη θέση της θα μπορούσες να είσαι εσύ. Δεν ζούμε στη δεκαετία του εξήντα, να ευλογάς τη Λίζα Παπασταύρου, του Θεμιστοκλέους, βεβαίως βεβαίως, με τον κ. Φλωρά της και να τρέχεις χαζολογώντας πίσω από το κάμπριο που την οδηγεί σε μια συμβατική ζωή. [Εδώ ανοίγει η συζήτηση για το cancel culture, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία]
• Δεύτερον, στην περίπτωση που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, έχουν πολύ κακή σχέση με τους γονείς τους και τους εκπαιδευτικούς τους. Γιατί ένα παιδί σε αυτή την ηλικία πρέπει να μπορεί να μιλήσει σε κάποιον ενήλικο που εμπιστεύεται για ό,τι μα ό,τι συμβαίνει γύρω του και το προβληματίζει, χωρίς φόβο.
• Τρίτον, αν αντελήφθησαν, μίλησαν και έπεσαν σε τοίχο έχουν όχι απλά ανίκανους, αλλά επικίνδυνους γονείς και εκπαιδευτικούς. Αν αποδειχτεί ότι υπήρξαν καταγγελίες σε ενήλικους από παιδιά και οι ενήλικοι τους είπαν να σωπάσουν, οι ενήλικοι αυτοί θα πρέπει να έχουν κυρώσεις.

Τα πράγματα όπως να ’ρχονταν για τα συμφέροντά μας, εμείς ποτέ δε χάναμε στην οικογένειά μας… Χάσατε, γονείς και γείτονες και εκπαιδευτικοί και λοιποί νοικοκυραίοι που γνωρίζατε και σιωπούσατε. Χάσατε την αξιοπρέπειά σας, χάσατε τον ρόλο σας, χάσατε τ’ αβγά και τα πασχάλια και ελπίζω να ντρέπεστε μια ζωή για αυτό και να σας φάνε οι τύψεις. Μια έγκαιρη παρέμβασή σας θα είχε βοηθήσει δυο ανήλικα κορίτσια να έχουν γλιτώσει από τη σεξουαλική εκμετάλλευση μια ώρα αρχύτερα. Χωρίς, μάλιστα, να δεχτούν καν το δεύτερο τραύμα των δημοσίων αποκαλύψεων των σχέσεών τους και τη μιντιακή διαπόμπευσή τους.

Γονείς και εκπαιδευτικοί, και κυρίως παιδιά, αν μας διαβάζετε και εσείς, ΜΙΛΗΣΤΕ αν δείτε, αν υποψιαστείτε κάτι παράξενο στο σχολείο, στο πάρκο, στη γειτονιά, στο διαδίκτυο. Καλύτερα να διαψευστείτε και να είστε απλώς υπερβολικοί, παρά να σιωπήσετε και να επιτρέψετε σε μια αρρωστημένη κατάσταση να διαιωνίζεται. Έτσι που ’ρθαν τα πράγματα, κακά κι ανάποδά μας, αντάρτες μόνο θέλουμε στην οικογένειά μας!