Την αγάπη μου για τα αστυνομικά μυθιστορήματα τη χρωστάω στον πατέρα μου, που ήταν, όπως έγινα κι εγώ, φανατικός αναγνώστης τους, σε μια εποχή, μάλιστα, που το συγκεκριμένο είδος ήταν ολίγον υποτιμημένο στους λογοτεχνικούς κύκλους. Είχε εκατοντάδες βιβλία, κυρίως σε πόκετ εκδόσεις, τα οποία ξεκοκάλιζα ήδη από το δημοτικό και στις σελίδες τους ανακάλυπτα παράξενους και σκοτεινούς ντετέκτιβ, με τους οποίους “συνεργαζόμουν”, ώστε να επιλύσω την υπόθεση. Παιδιόθεν, “καταναλώνω” αστυνομικά και από τις πρώτες κιόλας σελίδες προσπαθώ να μαντέψω ενόχους, κρατώντας σημειώσεις ακολουθώντας τον τρόπο σκέψης των πρωταγωνιστών τους. [Σημειώνω ότι η ανάγνωση αστυνομικών με βοήθησε πάρα πολύ να αναπτύξω αναλυτική σκέψη, γεγονός που όχι μόνο αποτυπώθηκε στους σχολικούς μου βαθμούς, αλλά συνεχίζει να με βοηθάει ακόμα και σήμερα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι την πλειονότητα των φορών βρίσκω νωρίς τον δολοφόνο]. Ο πρώτος αγαπημένος μου, ο μεγάλος μου λογοτεχνικός έρωτας, ήταν (και παραμένει αξεπέραστος) ο Σέρλοκ Χολμς.

Ο Βρετανός (γεννημένος στη Σκοτία, με ιρλανδική καταγωγή) ιατρός και συγγραφέας σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ δημιούργησε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους χαρακτήρες το 1887 και τον σύστησε στο αναγνωστικό κοινό με την περίφημη “Σπουδή στο Κόκκινο”, το πρώτο από 4 μυθιστορήματα και 56 διηγήματα με πρωταγωνιστή τον Χολμς και τον συνεργάτη του, δρ Γουάτσον. Γοητεύτηκα αμέσως από τον ιδιόρρυθμο αυτόν τύπο, κάτοικο -υπό την αέναη επίβλεψη της κ. Χάντσον- της Μπέικερ Στριτ 221Β, με τις ανορθόδοξες μεθόδους, τον μοναδικό τρόπο σκέψης και την ανεπτυγμένη διαίσθηση και ευφυΐα. Συμπάθησα και τον βοηθό του, αλλά ο Σέρλοκ είναι αξεπέραστος· εξ ου και έγινε αμέσως βασικό στοιχείο της ποπ κουλτούρας του 20ου και του 21ου αιώνα, ως εξωτερικός συνεργάτης του επιθεωρητή Λεστράντ, της Σκότλαντ Γιαρντ.

Τα παιδιά τού σήμερα έχουν ένα μεγάλο προνόμιο: Τη δυνατότητα νέων, εξαιρετικών εκδόσεων κλασικών έργων, διασκευασμένων για την ηλικία τους, με εντυπωσιακή εικονογράφηση που τους κεντρίζει την περιέργεια -γιατί έχουν πολύ περισσότερες, κυρίως ηλεκτρονικές, προσλαμβάνουσες και χρειάζονται περισσότερα κίνητρα, ώστε να βυθιστούν στον κόσμο των βιβλίων. Όσο πιο νωρίς γνωρίσεις και αγαπήσεις είτε ένα λογοτεχνικό είδος είτε έναν ήρωα που επανεμφανίζεται σε αφηγήματα τόσο δυσκολότερα “ξεκολλάς” από αυτούς, επομένως τόσο πιο εύκολα προχωράς μελλοντικά και σε πιο σύνθετα αναγνώσματα. Οι Εκδόσεις Μεταίχμιο, λοιπόν, συστήνουν στους αναγνώστες από 7 ετών τη σειρά «Σέρλοκ Χολμς, ο μεγάλος ντετέκτιβ», με διασκευές γνωστών ιστοριών του Ντόιλ, σε μετάφραση της Μαρίας Αγγελίδου και του Άγγελου Αγγελίδη. Στους δύο πρώτους τόμους, ο Γερμανός Όλιβερ Πάουτς διασκευάζει και αφηγείται, διά στόματος του δόκτορα Γουάτσον «Το μυστήριο του γαλάζιου ρουμπινιού» και «Το μυστήριο του μαύρου αλόγου», συνεπικουρούμενος από τις εικόνες είναι του Ντόμινικ Ρουπ.? Στο πρώτο βιβλίο, ένα πολύτιμο πετράδι χάνεται – το διάσημο σ’ όλο τον κόσμο Γαλάζιο Ρουμπίνι. Η εξαφάνισή του τραβά την προσοχή του Σέρλοκ Χολμς, που ενδιαφέρεται για όλες τις παράξενες υποθέσεις. Μαζί με τον βοηθό του, τον δόκτορα Γουάτσον, ακολουθεί μυστηριώδη ίχνη, που τον οδηγούν από ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο στα σκοτεινά δρομάκια του Λονδίνου. Ποιος είναι ο Μπομπ; Τι συνέβη με τη χήνα που μαγείρεψε η κ. Χάντσον; Ποιος είναι ο άντρας με το μαύρο καπέλο; Και πού κατέληξε το χαμένο ρουμπίνι; ? Στο δεύτερο βιβλίο, ο Σέρλοκ Χολμς παίρνει ένα μυστηριώδες, τρομερό γράμμα με ένα αίνιγμα, που τον κάνει να χάσει τον ύπνο του. Γιατί ο αποστολέας είναι ο άσπονδος εχθρός του, ο καθηγητής Μοριάρτι. Ο Μοριάρτι θέλει να εκδικηθεί τον ιδιοφυή ντετέκτιβ, και το σχέδιο που έχει καταστρώσει είναι τέλειο. Γιατί όμως έκλεψε ένα πανάκριβο άλογο ιπποδρομιών; Θα καταφέρουν ο Σέρλοκ Χολμς και ο δρ Γουάτσον να εμποδίσουν το διαβολικό σχέδιο του καθηγητή; Ποιος ο ρόλος του Μάικροφτ, του αδελφού του Σέρλοκ και τι δουλειά έχει το άλογο μέσα σε ένα κοντέινερ;

Αναζητήστε τα! Είναι απολαυστικά και τα πιτσιρίκια σας θα το καταδιασκεδάσουν. Και όχι μόνο! Πιθανότατα θα αποκτήσουν τις συμπερασματικές δεξιότητες του δαιμόνιου Σέρλοκ και την καταλυτική παρατηρητικότητα του Τζον Γουάτσον.