Η Χριστίνα είναι έξαλλη. “Ο Γιώργος είναι τεσσάρων. Τεσσάρων. Μας στέλνουν καθημερινά βιντεάκια και παραμυθάκια και προτάσεις δημιουργικής απασχόλησης από το προνήπιο (σ.σ. ιδιωτικό στα Νότια Προάστια), αλλά προφανώς δεν πρόκειται να πληρώσω για αυτό, βιντεάκια βρίσκω και στο διαδίκτυο. Ούτε σχολικό, ούτε σίτιση, ούτε φύλαξη, γιατί φύλαξη είναι για μας το προνήπιο… Θα έπρεπε η ιδιοκτήτρια, με εντιμότητα, να μας έχει πει πως δεν θα πληρώσουμε ή έστω θα πληρώσουμε ένα συμβολικό ποσό όσο το σχολείο είναι κλειστό. Άλλωστε, οι παιδαγωγοί είναι, νομίζω, σε αναστολή. Όμως, μια μέρα τις μάζεψε και κάνανε βιντεοκλήση με τα παιδιά, με την άδειά μας. Και καλά εξ αποστάσεως μάθημα. Δεν μας έχει πει τίποτα για τα οικονομικά. Εγώ Απρίλη δεν πλήρωσα. Υπάρχουν γονείς που έχουν προπληρώσει τη χρονιά και τους λέει ‘θα τα βρούμε, θα τα βρούμε’, χωρίς τίποτα ξεκάθαρο. Ποιον δουλεύει; Προσωπικά, θα πάω του χρόνου σε άλλο νηπιαγωγείο το παιδί, γιατί βρίσκω απαράδεκτη τη στάση της. Ίσως το πάω και σε δημόσιο για να μην πληρώσω αν ξανακλείσουν”.

Στην παρατήρησή μου ότι πλέον η προσχολική εκπαίδευση είναι υποχρεωτική και ότι δεν θεωρείται φύλαξη, ότι το μάθημα για αυτές τις ηλικίες αυτό είναι -τα βιντεάκια, τα παραμυθάκια, τα τραγουδάκια, οι ζωγραφικές- και ότι δεν γίνεται να μην πληρώσει (τουλάχιστον για τις ώρες των μαθημάτων), καθώς δεν μιλάμε για παιδικό σταθμό, αλλά για προνήπιο, με εκπαιδευτικούς-νηπιαγωγούς αποφοίτους ΑΕΙ, που κάνουν πολλά περισσότερα από φύλαξη, η Χριστίνα απλά μουγκρίζει και μακαρίζει τους “γονείς του δημοσίου”, επειδή δεν πληρώνουν. Είναι μια από τους χιλιάδες γονείς που είδαν, με το ξέσπασμα της πανδημίας, το σχολείο του γιου της να μεταφέρεται στο σπίτι. Πράγματι, για εκείνη, ανεπιτυχώς. Οι παιδικοί σταθμοί, τα προνήπια και τα νηπιαγωγεία είναι ιδιαίτερες περιπτώσεις, καθώς λειτουργούν περισσότερο ως χώροι πρώιμης κοινωνικοποίησης, και φύλαξης, λόγω της ηλικίας των μαθητών τους και είναι μάλλον αδύνατον να λειτουργήσουν σωστά εξ αποστάσεως, αν και όποιος έχει τη θέληση και την όρεξη τα καταφέρνει. Όμως, στα δημοτικά, στα γυμνάσια και βέβαια στα λύκεια, τα πράγματα είναι αρκετά πιο σύνθετα.

Η Ειρήνη, μητέρα δύο παιδιών που φοιτούν σε δημόσιο σχολείο στο κέντρο της Αθήνας, σε τρίτη και πέμπτη δημοτικού αντίστοιχα μου λέει: “Πέρασε τουλάχιστον μια εβδομάδα αφού έκλεισαν τα σχολεία για να επικοινωνήσει μαζί μας η δασκάλα του μικρού, αρχικά τηλεφωνικά, για να ζητήσει τις ηλεκτρονικές μας διευθύνσεις και έπειτα μέσω email για να μας δώσει οδηγίες για την πλατφόρμα εξ αποστάσεως εκπαίδευσης που χρησιμοποιεί το σχολείο. Η δασκάλα της μεγάλης, απούσα… Κάλεσα τον διευθυντή, μου τα μάσαγε, ζήτησε εκείνος το email μου και πάλι, για το άλλο τμήμα, της μεγάλης, αυτή τη φορά. Ύστερα από μέρες, ήρθαν και για εκείνη οδηγίες”, μου λέει. Και συμπληρώνει: “Πώς είναι το σύστημα και στις δύο τάξεις; Ανεβάζουν στην πλατφόρμα όποτε τους έρθει, προς το παρόν χωρίς κανένα πρόγραμμα, επαναληπτικές ασκήσεις και θεωρία, τα παιδιά τις κάνουν και τις συγκεντρώνουν σε έναν φάκελο ονόματι ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ, τον οποίον κάποια στιγμή, αν και όταν ανοίξουν τα σχολεία, θα παραδώσουν στις δασκάλες προς διόρθωση. Περίμενα μετά το Πάσχα να στρώσει όλο αυτό το πανηγύρι, αλλά και χτες και σήμερα τα ίδια είδα. Όσον αφορά τις ειδικότητες, σε κάποια μαθήματα γίνεται εξαιρετική δουλειά π.χ. στα αγγλικά όχι μόνο δεν έχασαν ρυθμό τα παιδιά, αλλά μάλλον βρήκαν… Και οι δυο κόρες μου λαμβάνουν καθημερινά ασκήσεις και διορθώσεις και ηχογραφημένα αρχεία από την δασκάλα τους, στο μάθημα της οποίας εντός τάξης γινόταν ο κακός χαμός. Τώρα, όμως, όπως είπε κι η κόρη μου η μεγάλη ‘η αγγλικού μεταμορφώθηκε σε κυρία των Αγγλικών’ “. Θα γίνει κάποια στιγμή σύγχρονη εκπαίδευση στο σχολείο σας, τη ρωτώ. “Ο διευθυντής λέει πως ναι, θα γίνει και μάλιστα άμεσα. Ότι υπάρχουν -και το πιστεύω- πολλά τεχνικά ζητήματα, που προσπαθεί να λύσει και ότι σχεδόν τα έχει καταφέρει. Δασκάλες και δάσκαλοι χωρίς εκπαίδευση και χωρίς εξοικείωση με τις Νέες Τεχνολογίες (πρόβλημα του εκπαιδευτικού συστήματος) και χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό κατ’ οίκον (προφανώς δεν ήταν υποχρεωμένες/οι κι ούτε ευθύνονται για αυτό), παιδιά χωρίς ηλεκτρονικό υπολογιστή στο σπίτι (π.χ. υπάρχει ένας και τον χρησιμοποιεί ο γονιός που εργάζεται κατ’ οίκον ή απλά δεν έχουν) Από το κινητό τώρα μπορείς να κάνεις σύγχρονη εκπαίδευση; Δεν ξέρω…” Ρωτώ την Ειρήνη αν θέλει να ανοίξουν ξανά τα σχολεία φέτος και είναι κατηγορηματική: “Σαφώς και όχι, φοβάμαι για τα παιδιά, για εμάς (σ.σ. ο άντρας της ανήκει σε ευπαθή κατηγορία), για τους γονείς μου με τους οποίους μένουμε κοντά και οι οποίοι πιθανόν να χρειαστεί να τα κρατήσουν για κάποιες ώρες. Δεν με νοιάζει η χαμένη ύλη, αλλά η σωματική και ψυχική υγεία όλων μας. Αυτό που θα ήθελα, όμως, είναι να βγει ένα πρόγραμμα. Να ξέρουμε κάθε μέρα ποια μαθήματα θα βγουν, να μας έρχονται μια σταθερή ώρα και κυρίως να στέλνουμε με κάποιον τρόπο τις ασκήσεις στις δασκάλες και να τις παίρνουμε διορθωμένες, ώστε να υπάρχει και ένας έλεγχος…”

Ό,τι, δηλαδή, συμβαίνει στο σχολείο του δεκάχρονου γιου του Απόστολου, δημόσιο δημοτικό στη Δυτική Αττική. “Η πλατφόρμα λειτούργησε τη δεύτερη εβδομάδα και το πρόγραμμα έμεινε σταθερό. Κάθε μέρα, από το πρωί, ο γιος μου λαμβάνει τα μαθήματα που είχε, ακόμα και εικαστικά και μουσική και… γυμναστική. Δουλεύει τις ασκήσεις σε λάπτοπ, τις στέλνει πίσω στους δασκάλους μέσω της πλατφόρμας και το αργότερο την επόμενη ημέρα επιστρέφουν διορθωμένες και σχολιασμένες”. Τον ρωτώ τι γίνεται με την σύγχρονη εκπαίδευση: “Είναι απόφαση του διευθυντή να κάνει κάθε τάξη τρία μονόωρα την εβδομάδα με τη βασική της δασκάλα”, μου εξηγεί. “Δεν είναι τόσο μάθημα, όσο συζήτηση, επίλυση αποριών και επίφαση ‘κανονικότητας’. Τα παιδιά λένε τα νέα τους, αστειεύονται, ρωτούν, συζητούν τα όσα είδαν στην εκπαιδευτική τηλεόραση. Η δασκάλα κατευθύνει -όμορφα ομολογώ, γιατί μπήκα στον πειρασμό να ακούσω ένα μάθημα- τη συζήτηση και αποφορτίζει τους μαθητές. Όμως, ορθώς, δεν προχωράει στη ύλη. Κάνει, όπως λέμε με τη γυναίκα μου, περισσότερο ένα μάθημα ζωής: Τους προτείνει μουσικές και ταινίες, βιβλία σχετικά με τα μαθήματά τους, τους διαβάζει λογοτεχνικά αποσπάσματα, επιστρέφει στα διδαχθέντα διά της πλαγίας οδού και τα παιδιά κάθονται Παναγίες. Στο τμήμα του γιου μου, μάλιστα, έχουμε συμμετοχή 100%. Την πρώτη μέρα, το μάθημα έγινε με κάμερες, αλλά ήταν αποτυχία, γιατί τα μικρά απλά έπαιζαν. Έτσι, τώρα, βλέπουν και ακούν τη δασκάλα, που τους δίνει τον λόγο και τους ανοίγει τα μικρόφωνα ελεγχόμενα και εκείνα μόνο ακούγονται όταν πρέπει. Η κάμερα ανοίγει 1-2 λεπτά πριν από το τέλος του μαθήματος, για να ιδωθούν και για να αποχαιρετιστούν”. Περιμένει ο Απόστολος την επανέναρξη των σχολείων; “Όχι. Με τίποτα. Δεν θέλω να ανοίξουν τα σχολεία τώρα. Θεωρώ ότι είμαστε ανέτοιμοι (δεν έχουμε μάσκες, αντισηπτικά, κατάλληλες αίθουσες, ούτε υγειονομική παιδεία) και πως η επανέναρξή τους θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα θα λύσει. Θα ζοριστούμε με τα προγράμματά μας, γιατί εγώ δεν σταμάτησα να πηγαίνω στη δουλειά, ενώ η γυναίκα μου εργάζεται πολύ -τουλάχιστον ακόμα από το σπίτι- αλλά από το να έχουμε την αγωνία τού τι θα κουβαλήσει ο μικρός από το σχολείο, όπου όλα θα είναι ανεξέλεγκτα, προτιμάμε να ζοριστούμε. Άλλωστε, η επαφή με τη γνώση και τη μάθηση δεν έχει χαθεί. Απλά έχει αλλάξει. Ίσως και προς το καλύτερο. Κανένα παιδί δεν έχει αντιδράσει αρνητικά στο νέο, παράξενο σύστημα. Κι είναι κι αυτό ένα πείραμα που αξίζει να δούμε πώς θα αποδώσει”.

Τα παιδιά της Ιωάννας και του Γιώργου φοιτούν σε γνωστό ιδιωτικό της πρωτεύουσας. Ο ένας στο γυμνάσιο και η άλλη στο δημοτικό. Δεν έχουν πολλά να μου πουν. Εκεί όλα λειτούργησαν εξαρχής ρολόι. Σε δυο μέρες, οι πλατφόρμες ήταν έτοιμες και τα παιδιά ακολουθούν από τα μέσα Μαρτίου σύγχρονη εκπαίδευση με βάση το ωρολόγιο πρόγραμμά τους. Έκαναν μάθημα μέχρι και τη Μεγάλη Τρίτη και ξεκίνησαν ξανά την Τετάρτη του Πάσχα. Κάνουν ακόμα και ασκήσεις γυμναστικής, με αυστηρή καθοδήγηση, και προχωρούν κανονικά στην ύλη τους, αν και έχει τονιστεί από το σχολείο πως αυτή δεν μπορεί να θεωρηθεί επισήμως διδαχθείσα. Η Ιωάννα και ο Γιώργος δεν έχουν κανένα παράπονο. Γίνονται ακόμα και τα λεγόμενα “μεσημεριανά” μαθήματα. Είναι, όμως, όλα τα ιδιωτικά έτσι;

Όχι. Το σχολείο όπου φοιτά η κόρη της Κατερίνας είναι ταυτόχρονα και το σχολείο στο οποίο διδάσκει η Κατερίνα. Γνωστό. Στην Αθήνα και αυτό. Εκεί συνέβησαν άλλα. Η Κατερίνα προσπαθεί να μιλήσει μόνο ως μαμά και όχι ως καθηγήτρια, τουλάχιστον στην αρχή: “Λίγο ασύγχρονη στην αρχή, προσπάθειες για σύγχρονη μετά, μια αναταραχή παράξενη για τους γονείς, που φυσικά έπαιρναν εμένα να ρωτήσουν τι συμβαίνει και πραγματικά βρισκόμουν σε δύσκολη θέση. Τι κρυβόταν πίσω από αυτή την κατάσταση; Είχε δηλωθεί στους εκπαιδευτικούς από τον σχολάρχη ότι δεν θα πληρωθούμε, ότι θα προσπαθήσει να μας βάλει σε αναστολή [αυτό δεν γίνεται βάσει νόμου], αλλά ότι αν θέλαμε να διατηρήσουμε τη θέση μας θα έπρεπε να δουλέψουμε κανονικά κι έχει ο Θεός… Έτσι μας είχε πει. Έχει ο Θεός… Πράγματι, είχε ο Θεός, γιατί ξεκινήσαμε απεργία από την εξ αποστάσεως διδασκαλία, σύγχρονη και ασύγχρονη, που κράτησε τέσσερις ημέρες, ενημερώθηκαν -άτυπα αλλά ενημερώθηκαν- οι γονείς που είχαν ήδη πληρώσει ή πλήρωναν, έγινε καταγγελία στο συνδικαλιστικό μας όργανο, χρησιμοποιήσαμε πίεση δικηγόρου και η ιδιοκτησία τα μάζεψε. Επομένως, ως μαμά πλέον έχω να σας πω ότι στην αρχή υπήρξαν πολλά προβλήματα, δεν γίνονταν μαθήματα ή έστελνε στα παιδιά άκυρες ασκήσεις η διεύθυνση, αλλά ότι τώρα η κόρη μου διδάσκεται τόσο μέσω webex όσο και μέσω e-class και όλα λειτουργούν κανονικά. Εγώ θέλω να ανοίξουν τα σχολεία. Σημειώνω βέβαια ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, δεν υπάρχει κανείς στο περιβάλλον μας που να βρίσκεται σε ευπαθή ομάδα, άρα δεν έχω άμεσο λόγο ανησυχίας. Δεν θέλω, όμως, να ανοίξει το σχολείο για λόγους μαθησιακούς. Για ποια ύλη μας λένε. Τα παιδιά θέλουν άλλου είδους φροντίδα όταν μπουν ξανά στις τάξεις, μετά την περιπέτεια αυτή. Τι θα κάνεις; Θα τους βάλεις τεστ; Όχι βέβαια… Θέλω, όμως, να ανοίξει το σχολείο για λόγους κοινωνικούς. Γιατί η κόρη μου, στην αρχή της εφηβείας της, έχει λαλήσει. Της λείπει πολύ η παλιά καθημερινότητά της και φοβάμαι ότι θα πέσει σε κατάθλιψη, αν συνεχίσει να βλέπει τους φίλους της μόνο διαμεσολαβημένα. Και πως πολλοί έφηβοι θα αντιμετωπίσουν ψυχολογικά προβλήματα από τον εγκλεισμό”.

Ο Γιώργος, πατέρας διδύμων μαθητών της Α΄Λυκείου, σε δημόσιο σχολείο μεγάλης επαρχιακής πόλης (που είχε κρούσματα του ιού) είναι κατηγορηματικός: “Τα σχολεία δεν πρέπει να ανοίξουν, γιατί πιθανόν να γκρεμιστεί εν μια νυκτί ό,τι χτίσαμε επί ενάμιση μήνα. Ο ίδιος δεν έχει κανένα παράπονο από την εξ αποστάσεως διδασκαλία. “Τα παιδιά μου, που, σημειωτέον, φοιτούν σε διαφορετικό τμήμα, μπορεί να ζορίστηκαν λίγο στην αρχή, όπως και οι καθηγητές τους, αλλά τα κατάφεραν. Ευτυχώς, είχε ήδη ο καθένας το λάπτοπ του και μπορούσε να το χειριστεί εντελώς ανεξάρτητα από εμένα (υποθέτω στο δημοτικό δε συμβαίνει κάτι τέτοιο) και σύντομα μπήκαν σε πρόγραμμα στο οποίο ανταποκρίθηκε η συντριπτική πλειονότητα των μαθητών και των εκπαιδευτικών. Αυτό μάλιστα που είδα με χαρά ήταν η απίστευτη αλληλεγγύη μεταξύ των παιδιών. Πόσο βοήθησαν πρακτικά το ένα το άλλο με οδηγίες, ακόμα και με δανεισμό τάμπλετ ή παλιών υπολογιστών, ώστε σύντομα να συνδεθούν στην πλατφόρμα εξ αποστάσεως εκπαίδευσης όλα. Επίσης, χαίρομαι με το μεράκι και τη δουλειά των εκπαιδευτικών, που κάθε μέρα είναι εκεί, τους ακούμε πια, τους βλέπουμε, μπαίνουν στο σπίτι μας, και με μεγάλη όρεξη, παρά τις αντίξοες συνθήκες συνεχίζουν να στηρίζουν τα παιδιά μας. Όχι, λοιπόν, ας μην ανοίξουν τα σχολεία, παρά μόνο για την τρίτη λυκείου. Που ακόμα και για εκεί, έχω τις επιφυλάξεις μου. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να γίνει με τα παιδιά αυτά, αλλά σκέφτομαι ότι αν ανοίξει ένα σχολείο, μια Γ΄τάξη, και νοσήσει λίγο πριν από τις εξετάσεις ένας μαθητής ή ένας καθηγητής, τι θα συμβεί; Όλοι οι υπόλοιποι σε καραντίνα προφανώς. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Χωρίς κανέναν κομματικό χρωματισμό, θα ήθελα από την κυβέρνηση μια διαφορετική αντιμετώπιση για τους 17χρονους- 18χρονους, που είναι οι μόνοι που πράγματι θίγονται άμεσα από την κατάσταση, γιατί φέτος κρίνεται το μέλλον τους. Αλλά δεν έχω και κάποια πρόταση.Ή μάλλον έχω πολλές, η καθεμιά με τα ντεφό της και δεν είναι της παρούσης ούτε είμαι αρμόδιος για να τις εισηγηθώ…”

Τέλος, πάμε σε έναν από τους άμεσα θιγόμενους, στον Αντρέα, μαθητή της Γ’Λυκείου. “Είμαι αγχωμένος, γιατί δεν αντέχω την αβεβαιότητα. Θα προτιμούσα να μας πει το Υπουργείο δίνετε 10-30 Ιουλίου, παρά αυτά τα ήξεις-αφήξεις. Στο ένα κανάλι γυρνάμε στις 11 Μαΐου, στο άλλο στις 18, σε ένα τρίτο ακούμε ότι θα σπάσουν οι τάξεις, κάπου αλλού ότι  θα πάμε σε βάρδιες, ότι θα κάνουμε μάθημα στο προαύλιο, ότι θα δώσουμε εξετάσεις σε γήπεδα· και τι δεν έχει ακουστεί… Από το σχολείο μου, δημόσιο στο κέντρο της Αθήνας, δεν έχω παράπονο. Όλοι οι μαθητές είμαστε, άλλωστε, εξοικειωμένοι με τις Ν.Τ., όλοι είχαμε υπολογιστές, λάπτοπ, τάμπλετ, κινητά, όλοι συνδεθήκαμε αμέσως, όλοι οι καθηγητές μας φρόντισαν να συνδεθούν κι εκείνοι αμέσως, ίσως σε μια άτυπη κόντρα με τα φροντιστήρια, τα οποία είχαν ταχύτερα αντανακλαστικά. Προσωπικά, κάνω ιδιαίτερα και συνεχίζω κανονικότατα μέσω σκάιπ. Οι φίλοι μου που πάνε σε φροντιστήρια μου έχουν πει πως ήδη από τα τέλη Φεβρουαρίου, οι φροντιστηριάδες ήταν έτοιμοι για εξ αποστάσεως, διαβλέποντας την πορεία της επιδημίας. Αντικειμενικά, κανείς μας δεν έχει μείνει πίσω, εγώ μάλιστα βλέπω στη σύγχρονη τάξη πως παιδιά εδώ και χρόνια αδιάφορα έχουν… ξυπνήσει και ψιλοσυμμετέχουν! Αλλά μας έχει φάει το στρες. Άσχετα με το πόση είναι η ύλη, ο αριθμός των εισακτέων δεν θα αλλάξει. Ουσιαστικά δεν είναι εξετάσεις, είναι διαγωνισμός. Ακόμα και αν γράψουν όλοι άριστα, θα “μπουν” τα εικοσάρια και όχι τα “δεκαεννιάρια”. Επομένως, νομίζω ότι φέτος η επιτυχία μας θα κριθεί όχι τόσο στις γνώσεις, αλλά στην ψυχραιμία, στην ψυχολογική ηρεμία, στη στοχοπροσήλωση. Είμαι από τους τυχερούς που ζω καλά στην καραντίνα και προς το παρόν μου φαίνεται πως την παλεύω. Έχω φίλους που δυσκολεύονται στο σπίτι για διάφορους λόγους. Ξαναλέω, λοιπόν, τα μαθήματά μας γίνονται, και στο σχολείο και στα φροντιστήρια και ως ιδιαίτερα. Η ύλη θα καλυφθεί και είναι σαφώς λιγότερη από αυτή που περιμέναμε αρχικά. Όμως, για μας δεν είναι η ύλη το πρόβλημα. Είναι η βουτιά στο άγνωστο. Ήμασταν οι πιο άτυχοι μαθητές. Ούτε την εκδρομή μας δεν προλάβαμε να πάμε, εμείς, στο σχολείο μου. Ήταν προγραμματισμένη για 13 Μαρτίου”. Ρωτώ τον Αντρέα αν θέλει να ανοίξουν τα σχολεία… “Θέλω δεν θέλω, αυτά θα ανοίξουν. Θεωρείται -για κάποιον λόγο- κυβερνητική υποχρέωση. Ίσως θα έπρεπε, γιατί υποθέτω ότι υπάρχουν πανελληνίως έστω και λίγα παιδιά χωρίς πρόσβαση στη γνώση. Προσωπικά, όμως, δεν θέλω να επιστρέψω στην τάξη. Μια χαρά ήρεμος είμαι με το πρόγραμμά μου τώρα. Πολύ πιο ουσιαστικό το μάθημα εξ αποστάσεως στο σχολείο από το κανονικό… Το πιστεύεις; Έχω κρατήσει αρκετές απουσίες. Θα δω τι θα κάνω, τι θα κάνουν κι οι άλλοι. Έχω διαβάσει ότι όποιο παιδί δεν θέλει ή δεν μπορεί να πάει σχολείο, θα συνεχίζει την εξ αποστάσεως, αλλά προφανώς τότε η εξ αποστάσεως δεν θα είναι όπως τώρα. Στα περισσότερα φροντιστήρια, μου λένε οι φίλοι μου, έχουν αποφασίσει πως όλο τον Μάιο συνεχίζουν εξ αποστάσεως. Λειτουργεί πολύ καλά και οι τάξεις είναι απελπιστικά μικρές για να τηρήσουν τους κανόνες υγιεινής. Τι άλλο να πω. Ελπίζω του χρόνου τέτοια εποχή να είμαι φοιτητής, να είμαι στο δεύτερο εξάμηνο, να μην έχουμε και πάλι επιδημία και απλά να μείνω στην ιστορία ως ένας μαθητής εκείνης της Γ΄Λυκείου, που πριν μπει στο Πανεπιστήμιο #έμεινεσπίτι”.