Αυτή η άγνοια, η αφελής παιδική άγνοια με την οποία ερχόμαστε στον κόσμο και που θα έπρεπε να μας κινεί υπό την μορφή περιέργειας, μοιάζει, μεγαλώνοντας και αν δεν φροντιστεί, με αρρώστια που ατονεί τα μυαλά των ανθρώπων, μέσα σε άλλα, απέναντι στη διαφορετικότητα (όχι μόνο στο χρώμα του δέρματος). Πρόκειται για μια αρρώστια βαριά, βαθιά και αθεράπευτη καθώς φαίνεται.
Η κόρη μου πριν από δυο χρόνια, λίγο πριν τα τέσσερά της, είδε μια φωτογραφία της Βίβιαν Μάιερ που απεικονίζει δυο παιδιά με χρώμα δέρματος διαφορετικό από το δικό της μέσα σε ένα αυτοκίνητο, που ήταν αποθηκευμένη στο κινητό μου. Η φωτογραφία αυτή εμφανίστηκε σήμερα μπροστά μου κι έτσι θυμήθηκα την ιστορία. Λοιπόν, μου είπε: «Πού πάνε τα παιδάκια μόνα τους; Πού είναι οι γονείς τους;» Δεν εστίασε στο χρώμα, εστίασε στο ότι είναι παιδιά που έχουν μαμά και μπαμπά και θα έπρεπε να είναι εκεί μαζί τους.
Τα παιδιά δε βλέπουν τις διαφορές με τον ίδιο τρόπο που τις βλέπουν οι μεγάλοι… Την μικρή την τρόμαξε/προβλημάτισε η απουσία των γονιών. Πότε, σε ποια ηλικία, κάτω από ποιες συνθήκες και γιατί ξεκινά το μπέρδεμα; Δηλαδή, τον ενήλικο τι ακριβώς τον προβληματίζει ή τον τρομάζει μπροστά στη διαφορετικότητα; Τι απέγινε εκείνο το παιδί που όλοι έχουμε υπάρξει, το παιδί εκείνο που ρωτούσε με παιδική αφέλεια και που δεχόταν τον κόσμο ως έχει; Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να αισθανθεί θεός-κριτής και να μετατραπεί σε εξουσία που θανατώνει όποιον δεν ανήκει στην κάστα του; Ποιο μέρος του εγκεφάλου ατροφεί τόσο μετατρέποντας ένα, τόσα πολλά υποσχόμενο και εν δύναμη υπέροχο, πλάσμα σε πεινασμένο φονικό και δίχως νόηση τέρας;
Ο πολιτισμός, είμαι πια σίγουρη, είναι πηγή δυσφορίας, όπως άλλωστε διατεινόταν κάποτε ο Φρόιντ, μιας αναγκαίας δυσφορίας προκειμένου να επιβιώσουμε στο πλαίσιο του κοινωνικού ανήκειν. Έλα όμως που η δυσφορία δεν είναι ανεκτή από αρκετούς, γιατί για να γίνει ανεκτή, για να γίνει ανεκτός ο πόνος της δυσφορίας, θα πρέπει να τον έχει καταπραΰνει ο άνθρωπος με κομπρέσες τέχνης, γραμμάτων και γενικά γνώσεων. Έλα όμως που η πείνα και το σκοτάδι είναι βασικός μοχλός ελέγχου από ψηλά και ενώ θα έπρεπε να επικρατεί το φως, όσοι καμώνονται αρχηγοί φροντίζουν να αναπνέουμε και να εκπνέουμε στο ημίφως, αν όχι στο σκοτάδι.
Ξέρουν καλά όσοι ωφελούνται από αυτό πως η εκτόνωση της δυσφορίας γίνεται μέσω της έκφρασης όλων των ενστίκτων, είναι γνωστό πως ο άνθρωπος μετατρέπεται σε σαρκοβόρο πλάσμα όταν δεν έχει μάθει να αντέχει στη δυσφορία και με μεγάλη ευκολία μπορεί να κατασπαράξει τον ίδιο του τον συνάνθρωπο. Έτσι, από πολλά υποσχόμενα πλάσματα γεμάτα προοπτική να πάμε μπροστά την μηχανή του χρόνου, στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη το πλάσμα της φυλής του ανθρώπου κατασπαράζει τις ίδιες του τις σάρκες, υπνωτισμένο από ξόρκια σκοταδισμού, βουτηγμένο στον τρόμο… σκορπώντας τρόμο!
