Πήγα, που λέτε, προχτές με το παιδί μου και τον σύζυγο μου στις κούνιες. Ήταν ένα παιδάκι εκεί που τραμπούκιζε και κοπανούσε όσα παιδάκια ήθελαν να ανέβουν σε μια συγκεκριμένη κατασκευή. Τρία άλλα, μεγάλα, παιδιά στο όριο της ηλικίας για αυτές τις κούνιες εμπόδιζαν τα άλλα παιδάκια να φτάσουν ως την τσουλήθρα, διότι είχαν αράξει και τα έλεγαν στην κορυφή (και ΟΚ, τα παιδάκια όπως φυσικά και ο απλός αμόρφωτος, άνευ ψυχοκοινωνικής παιδείας λαός κάνει ό, τι μπορεί δίχως τα μέσα για να επιβιώσει)…

Αλλά, παιδιά, είμαστε σοβαροί; Οι γονείς πού ήταν, οι γονείς αυτών των παιδιών; Και εδώ ξεκινά το σούπερ ζουμερό κομμάτι της αφήγησης: Ο σύζυγός μου πάει κοντά και ζητά ευγενικά από τα παιδιά να κατέβουν… Οι υπόλοιποι γονείς γενικά χαμπάρι… Εγώ πάω στο άλλο παιδάκι και του λέω να σταματήσει και αν δεν θέλει να παίξει με τα άλλα παιδάκια και να συνεργαστεί να πάει αλλού. Ξαφνικά ακούω φωνές και θυμωμένες δηλώσεις πίσω από κάτι θάμνους και βλέπω καπνό. Κάποιοι γονείς φώναζαν για το μεταναστευτικό και κάπνιζαν, ο ένας έδειχνε ένα παιδάκι και έλεγε: «Να να, αυτό είναι προσφυγάκι, τους βρομιάρηδες, έφτασαν ως εδώ, στο Κέντρο Πολιτισμού… ». Το είπε εκπνέοντας καπνό. Ακούω τη μικρή να κλαίει, την είχε σπρώξει το παιδάκι, το Ελληνάκι, το εγχώριο βλαστάρι των πολιτισμένων ιθαγενών. Πάω κοντά και ρωτάω «πού είναι οι γονείς σου!». Πετάγεται η μαμά που κάπνιζε με τους άλλους και ο μπαμπάς που έβριζε τους μετανάστες, με πλησιάζουν με τσαμπουκά… Μου ζητάνε τα ρέστα που παρεμβαίνω στο παιδί τους… Τους ζητώ τα ρέστα που το παιδί τους παρεμβαίνει σωματικά στο δικό μου και που εκείνοι καπνίζουν πίσω από τους θάμνους. Το παιδί τους στην ηλικία του δικού μου, νήπιο. Φωνάζω τους φύλακες. Οι υπόλοιποι γονείς ΧΑΜΠΑΡΙ…

Δεν φταίμε εμείς που έρχονται ξένοι στα νησιά και στη χώρα μας, δεν φταίνε οι ξένοι που αποξενώνονται από την πατρίδα τους… Εκεί που είναι ήμασταν και -Ξυπνάτε!- μπορεί να βρεθούμε στη θέση τους… Δεν μιλώ από κανένα βήμα, ούτε αριστερό ούτε δεξιό, ούτε καμιάς άλλης πολιτικής κατεύθυνσης… Μιλώ από το βήμα του Ανθρώπου. Κατανοώ και συμπάσχω με όλους τους συνανθρώπους μου, και με τους Έλληνες φυσικά και πάνω απ’ όλα, που τα έχουν χάσει, που δεν ξέρουν κυριολεκτικά από πού τους έρχονται…

Ναι, δεν έχουμε άμεση ευθύνη, έχουμε έμμεση και αυτή είναι η πιο μεγάλη! Είμαστε σοβαροί; Τι σχόλια είναι αυτά κάτω από την δημοσίευση της απάνθρωπης συμπεριφοράς.

Απάνθρωπη κυρίως γιατί γίνεται μπροστά σε παιδιά! Πού είναι η πρόνοια, πού είναι η κοινωνία; Πού είναι το κράτος; Να σας πω πού είναι; Τρώνε με τα χέρια καραβίδες και όστρακα και νίπτουν τις χερούκλες τους σε λεμονόνερο, καθώς γελάνε σαρδόνια και λένε «Ασ’ τους να φαγωθούνε μεταξύ τους». Σε τι φούσκα ψευδαίσθησης ζούμε;

ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ, ΟΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΙ ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟΣΟ ΑΝΑΞΙΟΙ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΙΣΑΓΑΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΜΠΝΕΥΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΜΗΚΟΣ ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟΙ ΤΟΤΕ ΑΠΛΑ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΟΔΕΥΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ…

Γιατί μεγαλώνουμε τους πολίτες του αύριο μέσα σε βαθιά σκοτάδια! ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΥΝΤΗΡΕΙ ΤΗΝ ΣΑΡΚΑ ΤΟΥ ΜΟΝΟ ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΑΡΚΑ ΤΟΥ ΔΙΠΛΑΝΟΥ ΤΟΥ…

Υ.Γ. Να φανταστώ ότι στο μενού της Σαρακοστής δεν προβλέπεται η ανθρωποφαγία, αν όμως είσαι στη θάλασσα τότε ίσως είσαι θαλασσινό μεζεδάκι… Α, τότε αλλάζει το πράγμα.

Η Σουζάνα Παπαφάγου είναι κλινική ψυχολόγος-οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια.