Όλοι εμείς οι ορατοί, που γράφουμε και διαβάζουμε και σχολιάζουμε και ζούμε, ξεχνάμε πως υπάρχουν γύρω μας, συχνά δίπλα μας, άνθρωποι αόρατοι. Αόρατοι είτε γιατί είναι φτωχοί είτε για άλλους λόγους, που οδηγούν στο να μην τους βλέπουμε ή να κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε. Ο συγγραφέας και εικονογράφος Tom Percival ήταν κάποτε ένα παιδί αόρατο, γιατί μεγάλωσε σε μια φτωχή οικογένεια. Σε ένα ετοιμόρροπο τροχόσπιτο, όπου τον χειμώνα πάγωνε κυριολεκτικά. Χωρίς ηλεκτρικό. Με βρώμικο νερό. Με ρούχα δανεικά και πολυφορεμένα. Όμως, μεγάλωσε με πολλή αγάπη και με πολλά βιβλία, χάρη σε μια κινητή δανειστική βιβλιοθήκη. Επίσης, μεγάλωσε μέσα στην ομορφιά και στη μαγεία της εξοχής. Αυτά τα χρόνια οδήγησαν τον δημιουργό στη συγγραφή και τη ζωγραφική.Και για να αποτίσει φόρο τιμής στην παιδική του ηλικία και σε όλα τα παιδιά που ζουν μέσα στη φτώχια, με στερήσεις και κινδύνους και πόνο, αποφάσισε να γράψει την «Αόρατη».Πρωταγωνιστεί η Ίζαμπελ, ένα μικρό κορίτσι, που αναγκάζεται να αφήσει το γεμάτο από χαρούμενες αναμνήσεις (αν και κρύο -παγωμένο κυριολεκτικά ώρες ώρες) σπίτι της και να μετακομίσει με την οικογένειά της στην άκρη της πόλης. Στο παλιό της σπίτι, παρά την παγωνιά, παρατηρούσε την ομορφιά έξω από το παράθυρό της και προσπαθούσε να μη στενοχωριέται για όσα δεν μπορούσε να έχει. Άλλωστε, η αγάπη των γονιών της και το σκυλάκι της ήταν όλα όσα χρειαζόταν ως τότε.

Στο καινούργιο της σπίτι, όμως, απογοητεύεται, τουλάχιστον αρχικά. Στη μοναχική και θλιμμένη άκρη της πόλης δεν υπάρχει κάτι όμορφο, που θα την κάνει να νιώσει χαρά. Μέσα στο γκρίζο περιβάλλον της, αρχίζει αμέσως να νιώθει αόρατη. Κανείς από τους «καλοστεκούμενους» συνανθρώπους της δεν την προσέχει. Η Ιζαμπέλ ξεθωριάζει. Εξαϋλώνεται. Γίνεται διάφανη.Τότε, όμως, παρατηρεί πως δεν είναι η μόνη που δεν φαίνεται. Πολλοί άνθρωποι γύρω της, εκεί, στην άκρη της πόλης, είναι αόρατοι. Και τόσο μόνοι. Έτσι, αποφασίζει να τους βοηθήσει. Η προσπάθειά της αποδίδει σχεδόν αμέσως και βρίσκονται κι άλλοι κι άλλοι κι άλλοι που βοηθούν ο ένας τον άλλον. Μέρα με τη μέρα, χάρη στην αλληλεγγύη, η μουντή και γκρίζα άκρη της πόλης αποκτάει όλο και περισσότερο φως, όλο και περισσότερα χρώματα. Και οι άνθρωποί της γίνονται όλο και περισσότερο ορατοί. Αποκτούν ξανά θωριά, περίγραμμα, σώμα, χρώματα. Η Ιζαμπέλ έχει καταφέρει το πιο δύσκολο πράγμα.Έκανε τη διαφορά που άλλαξε τα πάντα. Έκανε ορατό τον κάθε αόρατο συνάνθρωπό της.

Μέσα από αυτό το αλληγορικό εικονοβιβλίο, ο Tom Percival ρίχνει με τις λέξεις και τα χρώματά του (είναι απίστευτο το πώς καταφέρνει να κάνει τον αναγνώστη να κρυώσει, να πονέσει, να εξαφανιστεί) φως σε όσους συνυπάρχουν ανάμεσά μας και αισθάνονται «αόρατοι», αναδεικνύοντας με τρυφερότητα τη σημασία του να αντιλαμβανόμαστε την αλήθεια γύρω μας. Το βιβλίο αυτό καταρχάς δείχνει σε κάθε παιδί και σε κάθε ενήλικο ότι ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του μπορεί και πρέπει να διεκδικεί το δικαίωμά του στην ευτυχία και στην ομορφιά, πάντα με τη συνεργασία και την αγάπη των γύρω του.Κι έπειτα υπενθυμίζει στους ορατούς πως δεν πρέπει να επιτρέψουν να παραμείνει κανείς αόρατος, πόσω μάλλον ένα παιδί. Αν γυρνώ το βλέμμα μου αλλού σαν έρχομαι αντιμέτωπη με τη φτώχια, αν ποτέ δεν φτάνω μέχρι την άκρη της πόλης, εκεί όπου βασιλεύει το γκρίζο χρώμα κι ο καθένας παλεύει μόνος του να επιβιώσει, αν αγνοώ τις κοινωνικές ανισότητες και τα καταπατημένα δικαιώματα μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων, τότε έχω ευθύνη. Τεράστια ευθύνη. Εγώ είμαι η αόρατη για εκείνους που περιμένουν να με κοιτάξουν και να τους κοιτάξω και να δώσουμε τα χέρια για να παλέψουμε μαζί για έναν πιο δίκαιο κόσμο. Για έναν κόσμο συμπεριληπτικό, στον οποίον ανήκουμε όλοι, ανεξάρτητα από το πού και το πότε έτυχε να γεννηθούμε. Αφήστε που τίποτα δεν είναι κεκτημένο, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πόσοι άνθρωποι, άθελά τους, δε βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη να είναι αόρατοι, έπειτα από χρόνια (συχνά προκλητικής) ορατότητας;

Μάθημα ζωής δίνει ο δημιουργός. Σε όλους μας. Χωρίς διδακτισμό. Απλώς με ειλικρίνεια. Και το πετυχαίνει άριστα, γιατί γράφει ένα βιβλίο βιωματικό. Μοιράζεται μαζί μας αναμνήσεις και εμπειρίες μιας αλήθειας που δεν θέλει να ξεχάσει, αν και θα μπορούσε να την έχει από καιρό διαγράψει. Δεν θέλει, όμως, να την ξεχάσει, γιατί η αλήθεια αυτή, το ότι ήταν κάποτε ένα αόρατο παιδί, τον διαμόρφωσε σε αυτό που είναι σήμερα. Ο Percival κάπου, κάπως, βρήκε τη δύναμη να βάλει το λιθαράκι του και αλλάξει τον κόσμο, έστω και λίγο. Ίσως χάρη στην αγάπη που εισέπραττε από την οικογένειά του, κι ας ήταν φτωχοί… Ας τη βρούμε κι εμείς, ορμώμενοι από την «Αόρατη». Ας την κάνουμε όσο το δυνατόν πιο ορατή, διαβάζοντάς την και χαρίζοντάς την όπου μπορούμε!

Η Αόρατη, του Tom Percival, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ίκαρος σε μετάφραση του Φίλιππου Μανδηλαρά.