O Δημήτρης Γιαννακάκης, Πολιτικός Μηχανικός, εξειδικευμένος στην παιδική ασφάλεια εξετάζει ως ειδικός το ατύχημα στην Εθνική Οδό, αναρωτιέται αν θα μπορούσε να έχει γίνει κάτι αλλιώς και μας δίνει συμβουλές για την οδική ασφάλεια, τη δική μας και των παιδιών μας.

Είμαι λίγο σπασίκλας σε ό,τι αφορά στην ασφάλεια, ειδικά των παιδιών, γι’ αυτό και προσπαθώ να εμπλουτίζω συνεχώς τις γνώσεις μου πάνω στο πώς  μπορεί να μειωθεί η πιθανότητα σοβαρού τραυματισμού των παιδιών σε κάποιο ατύχημα.

Ως πολιτικός μηχανικός και συγκοινωνιολόγος (μελετητής οδικών έργων για την ακρίβεια), ανέλυσα επιστημονικά το πρόσφατο ατύχημα με την Πόρσε στην Εθνική οδό για να διαπιστώσω από σχεδιαστικής πλευράς σε ποια σημεία του μηχανισμού του ατυχήματος θα μπορούσαμε να είχαμε επέμβει μελετητικά για να έχει αποφευχθεί το θανατηφόρο τροχαίο, ή έστω να έχει περιοριστεί. Βρήκα κάποια, αλλά αυτά είναι άλλη συζήτηση…

Αναρωτήθηκα όμως, αν θα είχε κάνει διαφορά και τελικά αν θα είχε σωθεί η ζωή του τρίχρονου Παύλου αν βρισκόταν καθισμένος σε ένα κατάλληλο κάθισμα αυτοκινήτου. Προσοχή! Δεν γνωρίζω αν το παιδάκι βρισκόταν σε κάθισμα ή όχι, ούτε προσπαθώ να ρίξω ευθύνες σε κάποιον. Άλλωστε δεν καταγράφεται (δυστυχώς και πολύ κακώς) από την Ελληνική αστυνομία η ύπαρξη παιδικού καθίσματος σε περίπτωση ατυχήματος με εμπλοκή παιδιού. Η απάντηση είναι σαφής στο παραπάνω ερώτημα είναι σαφής. Δυστυχώς όχι.

Οποιοδήποτε παιδικό κάθισμα δεν θα είχε κάνει καμία διαφορά στο αποτέλεσμα του ατυχήματος

Δυστυχώς, είτε βρισκόταν σε ειδικό παιδικό κάθισμα είτε όχι, το παιδάκι δεν θα είχε σωθεί. Ο λόγος είναι διπλός. Αρχικά, η σύγκρουση των οχημάτων ήταν τόσο σφοδρή, που οι δυνάμεις που αναπτύχθηκαν από την ξαφνική αλλαγή της ταχύτητας (από στάση σε 100+χλμ σε λιγότερο από 1″) ήταν τόσο μεγάλες που το σώμα ενός τρίχρονου δεν τις αντέχει. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αμέσως μετά τη σύγκρουση των οχημάτων, το αυτοκίνητο της οικογένειας προσέκρουσε σε εγκάρσιο τοιχίο, πάνω στον οποίο το αυτοκίνητο διαχωρίστηκε και τυλίχθηκε στις φλόγες.

Όπως κάνω μετά από κάθε συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω μετά από δική μου ανάλυση, αναζήτησα και άλλον ειδικό επί του θέματος για να διασταυρώσω τις απόψεις μου, και να τις επιβεβαιώσω, ή να τις αναθεωρήσω. Συζήτησα για αυτό το θέμα με το Γιώργο Ρεφενέ, ο οποίος είναι εξωτερικός συνεργάτης του ινστιτούτου οδικής ασφάλειας  ΙΟΑΣ Πάνος Μυλωνάς, και λόγω του ρόλου του μέσω της εταιρείας του, ως αντιπρόσωπος της εταιρείας παιδικών καθισμάτων BeSafe στην Ελλάδα (τα οποία φυσικά μπορείτε να τα βρείτε στην κατηγορία Αυτοκίνητο>Καθίσματα αυτοκινήτου).

Η απάντηση που μου έδωσε στο ερώτημα “Τι θα είχε συμβεί αν το άτυχο παιδάκι του ατυχήματος στην Εθνική οδό βρισκόταν σε παιδικό κάθισμα;” ήταν ακριβώς η ίδια με το συμπέρασμά μου. “Δυστυχώς δεν θα είχε καμία επιρροή, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο” και αμέσως μου είπε κάτι που σας μεταφέρω αυτολεξεί: “Σε εκπαίδευσή που είχαμε στην Νορβηγία, ο εκπαιδευτής μου μου εξήγησε πως τις συγκρούσεις με ταχύτητες άνω των 70 χλμ/ώρα τις θεωρούν non-survivable, και αν υπάρξει επιβίωση, αυτή αποδίδεται σε τυχαίες συγκυρίες”. Αυτονόητα, σε μία σύγκρουση με ταχύτητες πολύ υψηλότερες, όπως αυτές του ατυχήματος της περασμένης Κυριακής, ένα παιδικό κάθισμα αυτοκινήτου θεωρείται απίθανο να μπορούσε να σώσει τον επιβάτη του.

Μετά από αυτή τη συζήτηση αυτόματα σκέφτομαι, υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να είχε σώσει αυτό το παιδάκι και πιθανώς και τη μαμά του από αυτή τη σύγκρουση, εκτός από την τύχη. Η απάντηση είναι δύσκολη, και είναι μάλλον αρνητική.

Ωστόσο, συνηθίζω να λέω, όπως είχα πει και στο άρθρο που είχα γράψει πριν 3 χρόνια για το δικό μας ατύχημα (διάβασέ το εδώ), ότι είναι πολύ πιθανό να πάθεις ένα ατύχημα ανεξαρτήτως πόσο καλός οδηγός και σχολαστικός οδηγός είσαι εσύ.  Τότε, μία BMW M5 με οδηγό έναν 55χρονο (και όχι έναν 24χρονο) έκανε πατιλίκια και μας τράκαρε μετωπικά. Ευτυχώς, τότε ο 20 μηνών γιος μου δεν τραυματίστηκε, σε αντίθεση με εμένα και τη γυναίκα μου, που κάτι ψιλά τα αρπάξαμε.

Η σφοδρότητα του ατυχήματος δεν εξαρτάται από εσένα. Αυτό που εξαρτάται από εσένα όμως, είναι οι ενέργειες και οι αποφάσεις που έχεις πάρει ώστε να έχεις κάνει ότι καλύτερο μπορείς για τους ανθρώπους που αγαπάς. Οι επιλογές σου για την παθητική ασφάλεια, και η μετάδοση της καλής οδηγικής συμπεριφοράς. Ο δικός μου χρυσός κανόνας (συμφωνώντας και με το Γιώργο Ρεφενέ) είναι η δημιουργία “καλών συνηθειών” στην καθημερινότητά μας, και η μετάδοσή τους.

10 καλές συνήθειες είναι:

1. Ελέγχω τη σωστή τοποθέτηση του καθίσματος στο αυτοκίνητο (έχοντας επιλέξει κάθισμα κατάλληλο για το σώμα του παιδιού). Ρωτήστε μας, θα σας καθοδηγήσουμε με γνώση και υπευθυνότητα.
2. Βάζω σωστά το παιδί στο κάθισμα (χωρίς μπουφάν ή φουσκωτά ρούχα).
3. Σφίγγω πολύ τους ιμάντες (1-2 δάχτυλα να χωράνε μεταξύ παιδιού και ιμάντα).
4. Δεν αφήνω το παιδί να βγάλει τα χέρια από τις ζώνες (αν το κάνει παρά την τήρηση του 3, τότε χρησιμοποιώ το ειδικό γιλέκο).
5. Κινούμαι τόσο γρήγορα όσο μπορώ να σταματήσω το όχημά μου σε περίπτωση ανάγκης, και αφήνω σωστές αποστάσεις από το προπορευόμενο όχημα (πχ πέταγμα πεζού ή ποδηλάτου).
6. Όταν οδηγώ είμαι συγκεντρωμένος στην οδήγηση, και φροντίζω να μην αποσπάται η προσοχή μου (δεν χρησιμοποιούμε τηλέφωνα, δεν γράφουμε/διαβάζουμε μηνύματα, δεν γυρίζω να κοιτάξω πίσω κλπ).
7. Παραχωρώ προτεραιότητα ακόμη κι αν τη δικαιούμαι.
8. Δεν οδηγώ επιθετικά/εκδικητικά, δείχνω σεβασμό.
9. Τηρώ τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας και τη σήμανση των οδών.
10. Δίνω στο παιδί μου καλό παράδειγμα με την συμπεριφορά προς τους άλλους οδηγούς (και γενικότερα)

Όσο καλύτεροι γινόμαστε ο καθένας ξεχωριστά, τόσο καλύτερο (αναπόφευκτα) γίνεται το σύνολό μας, η οικογένειά μας, η κοινωνία μας.

Αν θα θέλαμε μελετητικά να σώσουμε μία οικογένεια που είχε σταθμεύσει σε ένα τέτοιο χώρο στάσης/στάθμευσης θα έπρεπε να είχαμε κάνει τα εξής: (δεδομένου ότι ακόμα κι αν είχε εκτραπεί το αυτοκίνητο που προσέκρουσε στο σταθμευμένο με ταχύτητα εντός ορίου ταχύτητας το δυστύχημα να μην είχε πολύ διαφορετική κατάληξη)

1. Επαρκής σήμαναση ότι ο χώρος προ του κτιρίου προορίζεται για στάθμευση φορτηγών και μόνο
2. Επαρκής σήμανση για την καθοδήγηση οδηγών ΙΧ στο χώρο στάθμευση μετά το κτίριο
3. Μεγαλύτερη γωνία και μήκος εκτροπής προς το χώρο στάθμευσης ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα ανάσχεσης εκτρεπόμενου οχήματος εκτός ελέγχου.
4. Αλλαγή απολήξεων μεταλλικών στηθαίων σε συστήματα με μειωτήρες για την ομαλότερη μείωση της ταχύτητας εκτρεπόμενων οχημάτων

O Δημήτρης Γιαννακάκης είναι Διπλ. Πολιτικός Μηχανικός εξειδικευμένος στην παιδική ασφάλεια. Θα τον βρείτε στο safebebe.gr. Εκεί, στην κατηγορία αυτοκίνητο–>Καθίσματα αυτοκινήτου, θα βρείτε κατάλληλα καθίσματα αυτοκινήτου για κάθε ύψος και ηλικία του παιδιού σας. Αν έχετε οποιαδήποτε απορία επικοινωνήστε με τη Safebebe και το εξειδικευμένο προσωπικό της θα σας κατατοπίσει αμέσως. Μην ξεχνάτε ότι αν αγοράσετε ένα κάθισμα αυτοκινήτου από τη Safebebe, κερδίζετε δωρεάν τοποθέτηση και εκμάθηση λειτουργίας στο σπίτι σας (Εντός Αττικής).