Πριν από μερικούς μήνες μια φίλη παιδαγωγός με ενημέρωσε ότι παρακολουθεί πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών με αντικείμενο τη διαχείριση κρίσεων και φυσικών καταστροφών και θα κάνει τη διπλωματική της ειδικά για τη διαχείριση αυτών των καταστάσεων στα σχολεία. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα, γιατί δεν γνώριζα ότι διατίθενται ανάλογα μεταπτυχιακά αλλά και γιατί μια παιδαγωγός είχε την κοινωνική ευαισθησία και το ενδιαφέρον όχι μόνον να ενημερωθεί αλλά και να λάβει ειδική, επιστημονική κατάρτιση σε ένα τόσο χρήσιμο και ωφέλιμο για την ασφάλεια των παιδιών μας θέμα. Πιστεύω -και αποδεικνύεται δυστυχώς από τη σκληρή πραγματικότητα- ότι είναι πολύ σημαντικό να πραγματοποιούνται στα ελληνικά Πανεπιστήμια μεταπτυχιακά με μεγάλη κοινωνική χρησιμότητα και πρακτική εφαρμογή.

Η εθνική τραγωδία που βιώνουμε με τις φωτιές στην Ανατολική Αττική με οδήγησε σε πολλές σκέψεις. Μια από αυτές ήταν ότι πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουμε ή δεν θυμόμαστε ούτε τα στοιχειώδη για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, πόσο μάλιστα τα παιδιά μας που το πιθανότερο να γνωρίζουν μόνο κάποια πράγματα για τους σεισμούς. Γι’ αυτό κρίνω αναγκαίο να οργανωθούν με μεγάλη υπευθυνότητα από το Υπ. Παιδείας, από αυτό τον Σεπτέμβριο, σε όλα τα σχολεία της χώρας ειδικά προγράμματα ενημέρωσης που να απευθύνονται τόσο σε εκπαιδευτικούς, όσο και σε όλους τους μαθητές και τους γονείς τους, ώστε ειδικοί επιστήμονες να μας ενημερώσουν, με απόλυτη ακρίβεια και σαφήνεια, ποια είναι τα μέτρα προστασίας που λαμβάνουμε και ποιες πρέπει να είναι οι αντιδράσεις μας σε περιπτώσεις όλων των πιθανών φυσικών καταστροφών στα σχολεία: σεισμό, φωτιά, πλημμύρα, αλλά -εξίσου σημαντικό- και σε περιπτώσεις έκτακτων αναγκών και κρίσεων, όπως ενδεικτικά αναφέρω: τρομοκρατικό χτύπημα, ένοπλες επιθέσεις και γενικότερα έκτακτες σοβαρές και υψηλού κινδύνου καταστάσεις στο σχολείο.

Αναμφίβολα, δεν αρκεί μόνον η αυτοθυσία εκπαιδευτικών να προστατεύσουν τους μαθητές τους που πραγματικά είναι μεγαλειώδης, αλλά απαιτούνται η ψυχραιμία και η γνώση του πώς πρέπει να αντιδράσουμε σε ανάλογες καταστάσεις φυσικών καταστροφών και κρίσεων. Σαφώς σε πολλές περιπτώσεις το ένστικτο, η ψυχική και σωματική αντοχή, έχουν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη σωτηρία των ανθρώπων, αλλά πολλοί από εμάς, ειδικά όσοι δεν διαθέτουμε τόση μεγάλη ψυχραιμία ή σωματική δύναμη και αντοχή, ή ακόμα άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας και άνθρωποι που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, χρήσιμο είναι να γνωρίζουν τι μπορούν να κάνουν σε καταστάσεις τόσο σοβαρές, κατά τις οποίες απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα και η ίδια τους ή ζωή.

Όπως επίσης ενημέρωση σχετικά με το τι κάνουν οι ανήλικοι που καταφέρνουν να διασωθούν άλλα χωρίς να έχουν κοντά τους γονείς τους ή άλλο δικό τους ενήλικο άτομο. Πού καταφεύγουν και πού αναζητούν βοήθεια. Πώς αντιδρά ο ανήλικος όταν βρίσκεται μόνος του, μετά από μια φυσική καταστροφή ή κρίση.

Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι, πέρα από τα σχολεία, είναι αναγκαίο να υπάρξει εκστρατεία ενημέρωσης, επίσημη από την Πολιτεία, στα ΜΜΕ όπου πάλι ειδικοί επιστήμονες θα παρέχουν σαφή ενημέρωση για μέτρα πρόληψης, προστασίας και αντίδρασης τόσο σε φυσικές καταστροφές, όσο και σε κρίσεις, όπως οι προαναφερθείσες.

Ο πόνος στην καρδιά μας για τον απροσδόκητο, άδικο και βίαιο χαμό των συνανθρώπων μας, είναι πολύ μεγάλος και η πληγή μας δεν θα κλείσει ποτέ για όλες αυτές τις ψυχές που έφυγαν με τον πιο σκληρό τρόπο, ενώ ξεκινούσαν να απολαύσουν τη μέρα τους, το μπάνιο τους, να ζήσουν ευτυχισμένες καλοκαιρινές στιγμές με την οικογένεια, τους φίλους τους…

Γι’ αυτό ως ενεργά μέλη αυτής της κοινωνίας έχουμε το δικαίωμα να μάθουμε, επίσημα, από τους αρμόδιους φορείς τι ακριβώς συνέβη και μια συνηθισμένη, όμορφη μέχρι εκείνες τις τραγικές στιγμές, Δευτέρα του Ιουλίου, μετατράπηκε σε κόλαση, όχι κάπου απομονωμένα και απομακρυσμένα, αλλά μέσα σε οικισμούς της Αττικής, σε πολυσύχναστες και πολύ αγαπημένες περιοχές, όπου εάν ήταν Κυριακή πιθανότατα πολύ περισσότερος κόσμος, παρά πολλές οικογένειες και παρέες, θα είχαν βρεθεί στα ίδια μέρη, στους ίδιους δρόμους, στις ίδιες θάλασσες, στις ίδιες ταβέρνες για να απολαύσουν το μπάνιο και το φαγητό τους. Πρέπει να μάθουμε εάν υπήρξε ανθρώπινο χέρι πίσω από την τραγωδία, εάν υπήρξαν ανθρώπινα λάθη και αμέλειες κι εάν τελικά μπορούμε να προστατευθούμε μπροστά σε μια τόσο μεγάλη φυσική καταστροφή, αν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο δράσης ή είμαστε όλοι έρμαια της τύχης μας μπροστά σε μεγάλες φυσικές καταστροφές αλλά και κρίσεις, οι οποίες μπορεί να μη συμβαίνουν συχνά, αλλά, όταν συμβούν, είναι μοιραίες.

Το παρόν κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο postmodern.gr