Ο καλός μου κι εγώ. Εγώ και ο καλός μου. 14 χρόνια μαζί. Τα 12 στο ίδιο σπίτι. Τα 10 παντρεμένοι. Τα 9 με ένα παιδί. Τα 6 με δύο παιδιά. Τα 3 και με σκύλο.

Ποια νομίζετε ότι είναι η βασική αιτία των καυγάδων μας; Με βάση τα παραπάνω, κανείς θα υπέθετε ότι πιθανότατα πηγές έντασης θα είναι τα 7χ2 χρόνια φαγούρας, το ποιος θα μαγειρέψει/σφουγγαρίσει/σιδερώσει/κατεβάσει τα σκουπίδια, το ποιος θα διαβάσει τα παιδιά, το ποιος θα τα πάει αγγλικά/γαλλικά/πιάνο/μπαλέτο/ποδόσφαιρο/σκάκι/καράτε και βέβαια το ποιος θα πάει βόλτα το σκύλο. Αμ δε! Όλα αυτά τα έχουμε λυμένα. (Τα κάνει εκείνος). Γι’ αυτό άλλωστε και συνυπάρχουμε αρμονικά επί τόσα χρόνια. Το πρόβλημά μας είναι… Μη γελάσετε…Ότι του κλέβω τα πράγματά του. Ναι μεν του έχω εξαρχής κλέψει την καρδιά, αλλά το πήγα κι ένα βήμα παραπέρα και συνηθίζω να του κλέβω τις μπλούζες του, το άρωμά του και κυρίως… το ξυραφάκι του.

Τα δεδομένα έχουν ως εξής. Ο μεν καλός μου δεν είναι (ακόμα τουλάχιστον) χίπστερ, άρα ανήκει στη μειονότητα (πλέον) των Ελλήνων ανδρών που δεν έχουν μούσια. Επίσης, ποτέ δεν χώνευε τις ξυριστικές μηχανές, άρα ξυρίζεται εφηβειόθεν με ξυραφάκι και μετά βάζει το αφτερσέιβ του και είναι σένιος. Ούτε με γρατζουνάει, ούτε με τσιμπάει, ούτε με κοκκινίζει!

Από την άλλη, και εγώ ανήκω επίσης σε μια μειονότητα, αυτή των γυναικών που ποτέ δεν έκαναν αποτρίχωση με χαλάουα/κερί/λέιζερ κ.λπ. Γιατί; Διότι δεν το’χω με τον πόνο καθόλου, κορίτσια. Μια φορά μόνο δοκίμασα, με την κολλητή μου πριν από την πενταήμερη, καταλαβαίνετε, κάτι αποτριχωτικές ταινίες και μετά μας κάνανε επεισόδιο στα φιλαράκια.

Οπότε, λοιπόν, παραμένω παραδοσιακή και αποτριχώνομαι ακόμα με ξυραφάκι. Όπως, όμως, προαναφέρθηκε, όχι με το δικό μου. Αλλά με το δικό του. Οι λόγοι; Γιατί μου αρέσει να χρησιμοποιώ κάτι δικό του. Γιατί πάντοτε ξεχνώ να πάρω δικά μου. Γιατί έχει πολλά αποθέματα. Γιατί το βρίσκω πάντοτε πρόχειρο στο μπάνιο. Γιατί έτσι. Γιατί μπορώ… (Εντάξει, δεν ακούγεται ώριμο, αλλά έχω άλλες χάρες).

Με την πάροδο των ετών, αυτή η κακή μου συνήθεια μάλλον καθιερώθηκε. Αλλά με… κράξιμο! Διότι ο σύζυξ όλο μου τη λέει κι όλο μου φωνάζει, μια ότι δεν βρίσκει τα ξυραφάκια του, μια ότι τα βρίσκει χρησιμοποιημένα, πόσο ανθυγιεινό είναι αυτό που κάνω και μπλα μπλα μπλα…

Όλα τα προαναφερθέντα μέχρι εχθές το βράδυ. Διότι λίγο πριν μπω στο μπάνιο (καθώς σήμερα έχει θάλασσα και η ξυρισμένη επιδερμίδα πρέπει να βρει το χρόνο της να ηρεμήσει πριν μπει στο νερό, οπότε προετοιμάζω δερματάκι από την παραμονή) και ενώ ετοιμαζόμουν για την καθιερωμένη κλοπή ξυραφακίου, τον βλέπω να με πλησιάζει και να μου λέει ότι στο μπάνιο υπάρχει για μένα ένα δώρο. Ενθουσιάζομαι. Δεν τα συνηθίζει κάτι τέτοια. Τι είναι; Ρούχο; Κόσμημα; Άρωμα; Αμ δε! Στημένη με δόξα και τιμή μια συσκευασία με γυναικεία ξυραφάκια BIC Soleil Bella κι ένας γυναικείος αφρός ξυρίσματος BIC Soleil Lady!

Κορίτσια, ομολογώ, αρχικά ξενέρωσα. Και μούτρωσα. “Ωραίο δώρο… Τι θες να μου πεις;”, τον ρωτάω ειρωνικά. “Ότι πάλι σου δημιουργώ θέμα με τα ξυραφάκια σου;”. “Ναι”, μου απαντάει ατάραχος και με θράσος. “Εγώ θέλω τα δικά σου. Δεν θέλω δικά μου”, να επιμένω εγώ, σχεδόν έτοιμη να κλάψω. “Δοκίμασέ το μόνο”, να αντεπιμένει εκείνος. “Γιατί;”, να ρωτάω ξεψυχισμένα. “Γιατί σου τη λέει κοτζάμ BIC”, μου απαντάει δυναμικά και αποφασιστικά, τολμώντας ως και να υψώσει φωνή. “Τι εννοείς;”, ρωτάω (με άλλο ύφος τώρα, πιο θυμωμένο και έκπληκτο, πιο ναζιάρικο και θιγμένο). “Έφτιαξε καμπάνια αποκλειστικά για σένα”, μου απαντάει. “Κλέψ’του την καρδιά, όχι το ξυραφάκι”. “Τι λες, άνθρωπέ μου;”, εγώ. “Γιατί τσακώνεστε;”, τα παιδιά, “γαβ γαβ”, το σκυλί, μ’ αυτά και μ’ αυτά, για να ηρεμήσει η κατάσταση πήρα το ΒIC (μου) και κλείστηκα στο μπάνιο. Με νεύρα. Έβαλα το Gel μου και…

Απόλαυση και αποκάλυψη ταυτόχρονα! Λες και το ξυραφάκι αυτό ήταν φτιαγμένο για το πόδι μου, για τη μασχάλη μου, για το μπικίνι μου… Κυλούσε απαλά, δεν με έτσουξε καθόλου… Τέσσερις (ανεξάρτητες μεταξύ τους) κινητές λεπίδες sur mesure για το δέρμα μου! Κι ούτε ένας ερεθισμός, ούτε μια κοκκινίλα! Το μυστικό; Η ενυδατική ταινία με γάλα καρύδας. Πού να βρεις τέτοια μεγαλεία σε ανδρικό προϊόν… Κατάλαβα, λοιπόν, μέσα σε λίγη ώρα ότι όσα χρόνια εγώ έκλεβα τα ξυραφάκια του άντρα μου, τα γυναικεία ξυραφάκια αναβαθμίζονταν από την BIC. Η πόρτα του μπάνιου χτύπησε και ο καλός μου μπήκε μέσα με ύφος νικητή να επιθεωρήσει το αποτέλεσμα. Αλλά κι εγώ, αν και παραδέχτηκα την ήττα μου, είχα πλέον τον αέρα της νικήτριας! Το τρόπαιο; Ένα premium ξυραφάκι με καμπυλωτή λαβή ειδικά σχεδιασμένο για εμένα!

“Άλλη λεπίδα θέλει το γυναικείο πόδι κι άλλη το ανδρικό πρόσωπο, κοπελιά!”, μου είπε δασκαλίστικα ο καλός μου. “Από σήμερα μόνο ένα κοινό στοιχείο θα έχουν τα ξυραφάκια μας. Θα είναι BIC. Αλλά μέχρι εκεί!”. Μεταξύ μας, έχει δίκιο. Τη γλίτωσε! Καλό μας καλοκαίρι, κορίτσια!