Η σχέση για την οποία θα σας μιλήσω είναι σχέση απόλυτου μίσους και παράλογου φόβου και φρικτής αηδίας. Ξεκίνησε όταν ήμουν παιδί και συνεχίζεται ακόμη και τώρα που έχω τα δικά μου παιδιά. Και διαιωνίζεται, μεταφέρεται από γενιά σε γενιά μαζί ας πούμε, με τα μαύρα μου μαλλιά και την περίεργη μύτη μου…
Ξέρω ότι θα με καταλάβετε.
Μιλάω για τη σχέση μου με τις ακατανόμαστες. Τις κατσαρίδες ντε. Αυτές που με έχουν κάνει να πάρω τηλέφωνο τον κολλητό μου στις 2 το βράδυ να έρθει στο φοιτητικό μου διαμέρισμα για να εξολοθρεύσει.
Αυτές που με έχουν κοιμίσει στον καναπέ (φλέρταρα σοβαρά και με την απόφαση να φύγω από το σπίτι για το βράδυ, αλλά είπαμε), με κλειδωμένη την πόρτα του υπνοδωματίου μου μέχρι να ξημερώσει.
Αυτές των οποίων την ύπαρξη πάνω σε αυτόν τον πλανήτη αμφισβητώ καθημερινά. Σοβαρά τώρα, ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ;
Προφανώς για να με τρομοκρατούν, είμαι σίγουρη. Το θέμα είναι βέβαια ότι τα χρόνια περνούν, τα παιδιά μου μεγαλώνουν και, παρά το γεγονός ότι και εκείνα έχουν εντελώς τις ίδιες γελοίες αντιδράσεις στο πέρασμα των -μοσχοαναθρεμμένων τελευταία- σιχαμερών εντόμων, έχουν βρει το «κουμπί» που μπορεί να τοποθετήσει τη μαμά τους στο φάσμα της υστερίας. Με αποτέλεσμα να ξέρουν πώς μπορούν να με κάνουν να τρέχω πανικόβλητη στα μπάνια μετά το ψεύτικο «μαμάααα, κατσαρίδα» τους, ή στο κρεβάτι τους στο βράδυ για να τους ματαξανακαληνυχτίσω ή “ποτίσω”, έχοντας πει το κορυφαίο: «Μαμάααααα, κατσαρίδα και όπως έρχεσαι φέρε ένα ποτήρι νερό».
Χώρια του ότι ειδικά το καλοκαίρι, το δικό μου ritual του «πάω για ύπνο» συμπεριλαμβάνει εκτός από το πλύσιμο των δοντιών και το ξε-βάψιμο ΚΑΙ κομαντοειδές έρπειν κάτω από όλα τα κρεβάτια του σπιτιού (με φακό) προκειμένου να δώσω το πρόσταγμα για νάνι.
Και τέλος πάντων αντιλαμβάνεστε ότι αυτό το φιάσκο πρέπει να λάβει ένα τέλος, καθώς έχω αρχίσει να γίνομαι εντελώς ρεζίλι. Μέχρι λοιπόν ο καλός θεούλης να αποφασίσει ότι πρέπει- για την απαραίτητη ψυχική ηρεμία του γυναικείου πληθυσμού- να πάψει να συμπεριλαμβάνει τις κατσαρίδες στην πανίδα, εγώ παίρνω τα μέτρα μου, ή αλλιώς τα Baygon μου.
Δηλαδή για να καταλάβετε, στην ερώτηση: «Αν θα έπρεπε να πάρεις μόνο ένα πράγμα σε ένα ερημονήσι, τι θα ήταν αυτό;», η απάντηση φυσικά θα ήταν: «Το Baygon μου». Το α-γα-πη-μέ-νο μου Baygon Crawling για την ακρίβεια, που σκοτώνει τις κατσαρίδες σε 6-5-4-3-2-1. Και που αφήνει το κεφαλάκι μου ήσυχο για ένα μήνα σχεδόν μετά τον προληπτικό ψεκασμό. Το Baygon μου που -πραγματικά- μυρίζει όμορφα και όχι σαν τα κλασικά κατσαριδοκτόνα.
Και επειδή το καλοκαίρι δε με αγαπούν μόνο οι κατσαρίδες αλλά και τα κουνούπια, Baygon MAT και καληνύχτα καθώς -σας το λέω- είναι από τις λίγες ταμπλέτες που πραγματικά διαρκούν όλο το βράδυ. Ή Baygon Liquid που τώρα θα το βρείτε σε προσφορά με δύο ανταλλακτικά.
Φυσικά, καταλαβαίνετε (και εσείς και τα παιδιά μου) ότι το καλοκαίρι μου με Baygon είναι ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι, αλλά χωρίς τόση πλάκα, χωρίς μαμά σε απόλυτη υστερία… αλλά έτσι είναι, κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις.
Καλό καλοκαίρι!
