Τις προάλλες ένας φίλος μου ανέφερε μια συζήτηση που άκουσε στο μετρό. Μια παρέα νεαρών κοριτσιών μιλούσε για τον ακόμη εξαφανισμένο Βαγγέλη: «Στην αρχή εντάξει, μου άρεσε κιόλας, αλλά τώρα που άκουσα ότι είναι πούστης…», «ναι μωρέ, μια ξαδέρφη λιγότερο», «λες να ζει;», «άντε καλέ, τον φάγανε, καλά του έκαναν του γκέουλα», «μια λιγότερο, μας τρώνε και τα αγόρια και τους άντρες».
Δεν αξίζουν όλες οι ζωές το ίδιο, δυστυχώς. Αν είσαι γκέι, αξίζεις λιγότερο σαν άνθρωπος, μαθαίνουμε από πολύ μικρή ηλικία. Και ό,τι δεν αξίζει, σε κανέναν δεν θα λείψει.
Δεν ξέρουμε αν ο Βαγγέλης ήταν γκέι. Είναι πιθανό. Αυτό που είναι τελείως σίγουρο είναι ότι υπάρχουν εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, παιδιά σαν τον Βαγγέλη που είναι γκέι και περνάνε παρόμοιες καταστάσεις τραμπουκισμού από συμμαθητές τους στα σχολεία της χώρας μας.
Τα γκέι παιδιά έχουν τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να αυτοκτονήσουν απ’ ό,τι τα ετεροφυλόφιλα παιδιά, δυόμιση φορές περισσότερες πιθανότητες να προκαλούν αυτοτραυματισμούς και πέντε φορές περισσότερες πιθανότητες να χρειαστούν φάρμακα για κατάθλιψη. Δεν φταίει μόνο ο τραμπουκισμός που εισπράττουν στο σχολείο ή στον δρόμο, αλλά και η ψυχολογική βία που υφίστανται στο σπίτι τους για τη διαφορετικότητά τους. Αυτή η βία των γονέων δεν είναι πάντα κινηματογραφική, τύπου ξύλο και βρισίδι. Τις περισσότερες φορές είναι πολύ πιο ύπουλη: μια μόνιμη απαξιωτική στάση: «Μην έχεις έτσι το χέρι σου, έτσι κάνουν οι γυναίκες», «περπάτα πιο σωστά, όχι τόσο κουνιστά», «μίλα πιο αντρικά», «ο γιος μου δεν θα βγει πούστης» και πολλά, πάρα πολλά άλλα παρόμοια σχόλια, που πείθουν το γκέι παιδί ότι είναι λάθος, βαθιά λάθος. Πόσο λάθος να νιώθει κάποιος μέχρι να λυγίσει;
Δεν έχω καμία πρόθεση να βάλω στη ζυγαριά τα διάφορα είδη τραμπουκισμού. Για όποιον λόγο και να τραμπουκίζεται ένας άνθρωπος -στο σχολείο, στη δουλειά, στον δρόμο- είναι φριχτό. Όμως το να με τραμπουκίζει στη δουλειά μια κακόψυχη διευθύντρια ή ένας προβληματικός συνάδερφος είναι κάτι που συνήθως μπορώ να μοιραστώ με δικούς μου ανθρώπους και να βρω κατανόηση και συμπαράσταση. Αντιθέτως, πολλοί γκέι άνθρωποι δεν βρίσκουν πουθενά αυτή την κατανόηση, ειδικά σε μικρότερες ηλικίες.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο Βαγγέλης ήταν γκέι. Όμως υπάρχουν πολλοί άλλοι Βαγγέληδες που είναι γκέι στη χώρα μας και βιώνουν αυτό το ξεφτίλισμα, ιδίως από άλλα αγόρια, μιας και, όπως έχω ξαναγράψει, για τα αγόρια το να υποβιβάζουν τις αδερφές είναι κομβικό στοιχείο για να διαμορφώσουν την ετεροφυλοφιλική ανδρική ταυτότητα – να αποδείξουν πόσο άντρες είναι, για να το πω λιανά.
Υπάρχουν πολλοί γκέι Βαγγέληδες, αγόρια και κορίτσια, που ζουν το μοναχικό δράμα τους. Γι’ αυτό φέρνουμε ευθύνη όλοι. Μεγαλύτερη ευθύνη, όμως, αποδίδω στους επιφανείς ανθρώπους αυτής της χώρας, όλους τους επώνυμους γκέι άντρες και γυναίκες, οι οποίοι εξακολουθούν να κρύβονται πίσω από δάχτυλό τους, μη φανερώνοντας την ομοφυλοφιλία τους. Το να βγει η τάδε βουλευτής και να πει ότι είναι λεσβία, ο δείνα ηθοποιός, η χι τραγουδίστρια, ο ψι πανεπιστημιακός και να μιλήσουν για την ομοφυλοφιλία τους δείχνει στα νέα παιδιά ότι υπάρχει μέλλον, ότι το να είσαι γκέι δεν είναι καταδίκη. Όπως είπε η ηθοποιός Ellen Page όταν δήλωσε ότι είναι γκέι: «Το κάνω επειδή ίσως αλλάξω την κατάσταση και βοηθήσω άλλους ανθρώπους να ζήσουν πιο εύκολα, με περισσότερη ελπίδα. Ανεξάρτητα από μένα την ίδια, νιώθω μια προσωπική υποχρέωση και μια προσωπική ευθύνη».
Δυστυχώς, φαίνεται ότι οι διάσημες λεσβίες και γκέι της Ελλάδας δεν νιώθουν καμία τέτοια ηθική υποχρέωση, καμία προσωπική ευθύνη. Ο Βαγγέλης πέθανε. Θ’ αφήσουμε κι άλλους Βαγγέληδες να πεθάνουν;
Το κείμενο αναδημοσιεύεται από το protagon.gr
