Η Σοφία Μπεκατώρου είναι μια δυνατή και θαρραλέα γυναίκα. Όχι μόνο γιατί κατόρθωσε να υπομείνει «τον πόνο, τις δύσκολες καιρικές συνθήκες και τη μοναξιά του πρωταθλητισμού», όχι μόνο γιατί διέπρεψε στον τομέα που δραστηριοποιείται αποτελώντας μοντέλο ρόλου για τα νεαρά κορίτσια, αλλά και γιατί μίλησε δημόσια για τη σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση που υπέστη σε νεαρή ηλικία, από αθλητικό παράγοντα της εθνικής ομάδας.Στην υπόθεση της βλέπουμε για άλλη μια φορά την επίμονη άρνηση των κακοποιητών να αποδεχτούν τα όχι των γυναικών: «Του είπα όχι, του επανέλαβα ότι δεν θέλω να προχωρήσω και εκείνος με ψεύτικα γλυκόλογα έλεγε ότι δεν είναι τίποτα κάνοντας χιούμορ. Έλεγε ότι θα σταματήσει αν δεν το θέλω, όμως δε σταμάτησε ότι κι αν του έλεγα». Βλέπουμε πως οι τοξικές αρρενωπότητες αρνούνται την αυτεξουσιότητα του γυναικείου σώματος, το δικαίωμα των γυναικών στην επιλογή και την επιθυμία.
Σε αυτή την περίπτωση, η σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση τελέστηκε στον αθλητικό χώρο, με θύμα μια νεαρή γυναίκα. Δεν είναι η πρώτη φορά. Συχνά σε διάφορους τομείς της κοινωνικής ζωής, όπου υπάρχει ιεραρχία και σχέσεις εξουσίας (χώρος εργασίας, εκπαίδευσης, αθλητισμού κλπ) ευδοκιμούν τέτοιες παραβιαστικές συμπεριφορές.
Οι δράστες εκμεταλλεύονται την υψηλότερη ιεραρχική τους θέση, όχι μόνο για να κακοποιήσουν αλλά και για να εξασφαλίσουν τη «σιωπή» των θυμάτων τους, καθώς η απειλή της δυσμενούς μεταχείρισης, απόλυσης κ.λπ. μοιάζει με δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι των γυναικών.
Οι γυναίκες που υφίστανται κακοποίηση και παρενόχληση μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο εξαναγκάζονται να παραμένουν σε ένα ασφυκτικό και επικίνδυνο περιβάλλον, μέσα σε ένα κλίμα ταπείνωσης, εχθρικότητας, περιορισμού, το οποίο έχει δημιουργήσει ο κακοποιητής, με σοβαρές ψυχολογικές και κοινωνικές συνέπειες για τη ζωή τους.
Η αφήγηση της Σοφίας Μπεκατώρου είναι χαρακτηριστική: «Ο Χ ουδέποτε δήλωσε μετάνοια ή άλλαξε τον τρόπο που λειτουργούσε. Με την αλλαγή της στάσης μου και την ψυχρότητά μου έγινε ειρωνικός και σε γενικές γραμμές αμφισβήτησε τις ικανότητες και τις επιδόσεις μου, σε κάθε δυνατή ευκαιρία, λέγοντας ότι οι νεότεροι αθλητές πρέπει να έχουν πλέον ευκαιρίες και όχι αυτοί των οποίων η καριέρα τους βρίσκεται στη δύση της».
Ο δισταγμός τους δε να μιλήσουν ανοιχτά δεν είναι μόνο αποτέλεσμα του εκβιασμού του θύτη, αλλά και της συνολικότερης κοινωνικής υποδοχής των καταγγελιών των γυναικών, που είτε δεν γίνονται πιστευτές ή/και κατηγορούνται οι ίδιες για όσα υπέστησαν.
Υπερβαίνοντας όλα αυτά τα εμπόδια, η Σοφία Μπεκατώρου βρήκε το θάρρος να μιλήσει δημόσια δείχνοντας το δρόμο και σε άλλες γυναίκες και άτομα που έχουν κακοποιηθεί.
Στεκόμαστε δίπλα της.
