Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ασφαλούς διαδικτύου (6 Φεβρουαρίου 2018) -όσο και αν οι παγκόσμιες ημέρες μοιάζουν ανούσιες- δεν μπορούμε εμείς οι γονείς να μη σκεφτούμε πόσο αυτό εμπλέκεται στο μεγάλωμα των παιδιών μας. Πόσες φορές μάς αφήνει πίσω, δεύτερους και καταϊδρωμένους, αμφισβητώντας το κύρος και την αυθεντία μας. Πόσο τους διηγείται τις δικές του ιστορίες, το δικό του παραμύθι για καληνύχτα, την πρώτη καλημέρα. Πόσο “πάντα” και ωμά -καμιά φορά- απαντά σε όλες τις μικρές και μεγάλες ερωτήσεις τους: Ποια είναι η πρωτεύουσα του Καζακστάν, πόσο ψηλός είναι ο πύργος του Άιφελ, αλλά και τι είναι σεξ, πώς μοιάζει το γυναικείο στήθος και άλλα τέτοια πολλά που παλιότερα μπορούσαν να απαντηθούν μόνο σε περίπτερα και βίντεο κλαμπ και όχι από μια μικρή συσκευή στο κομοδίνο τους.
Αυτό είναι -για μένα- και ο μεγαλύτερος κίνδυνος του συσχετισμού των παιδιών μας με το διαδίκτυο. Οι απαντήσεις για τον έρωτα που δεν δυσκολεύεσαι να βρεις, οι διαμεσολαβημένες εμπειρίες-αυτές που ξέρεις πώς είναι χωρίς να τις έχεις ζήσει-αλλά και αυτές που ζεις χωρίς να ξέρεις, χωρίς να μπορείς να αισθανθείς, η στρεβλή εικόνα για το σώμα σου και τον τρόπο που δικαιούσαι να το διαχειρίζεσαι. Οι κουβέντες που δεν γίνονται, τα βιβλία που δεν διαβάζονται, οι αγκαλιές και τα ατέρμονα φιλιά που δεν προηγούνται, γιατί θεωρούνται περιττά -τα κατάργησε το sexting- οι κακοί συνειρμοί της θηλυκότητας και του ανδρισμού –τα κάνω όλα γιατί είμαι κορίτσι/τα ζητάω όλα γιατί είμαι αγόρι.
Και εμείς οι γονείς να θεωρούμε ότι έχουμε τον έλεγχο, απλά επειδή είμαστε φίλοι με το παιδί μας στο Facebook και μπορούμε να κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα μιας πόρτας ερμητικά κλειστής. Δεν δαιμονοποιώ, δεν απορρίπτω, θα έλεγα ότι ώρες-ώρες στέκομαι εκστατικά απέναντι στις δυνατότητες που σου προσφέρει η τεχνολογία και το διαδίκτυο. Χτες, όμως, είδα μια ταινία που με έκανε να σκεφτώ πώς έμοιαζε κάποτε η οικογένεια -ας πούμε 25 χρόνια πριν. Στο -χάρμα οφθαλμών- Call me by your name, o έφηβος Έλιο περνάει τις διακοπές του κάπου στη βόρεια Ιταλία, ξαπλώνοντας ράθυμα με τα βιβλία του στο γρασίδι, κολυμπώντας, παίζοντας μουσική και κουβεντιάζοντας με τους γονείς του γύρω από το τραπέζι. Πόσο μακρινό μπορεί να ακούγεται αυτό -πολύ- αλλά δεν είναι. Και δεν ξέρω αν αυτή η καθημερινότητα μπορεί να χτίσει πιο ειλικρινείς και αληθινά δυνατές σχέσεις παιδιών-γονέων, σε αυτό το ιδανικό -ίσως- περιβάλλον, όμως ο πατέρας του Έλιο λέει τα εξής «ανήκουστα» στο γιο του, όταν ανακαλύπτει τον έρωτα του γιου του για έναν μεγαλύτερο άνδρα: Στη θέση μου οι περισσότεροι γονείς θα ήλπιζαν αυτό το «πράγμα» να εξαφανιστεί. Θα προσεύχονταν οι γιοί τους να συνέλθουν. Όμως δεν είμαι τέτοιος γονιός. «Ξεσκίζουμε» τόσα πολλά από τους εαυτούς μας για να θεραπευτούμε από διάφορα πράγματα γρηγορότερα που έχουμε χρεοκοπήσει μέχρι τα 30. Και έχουμε λιγότερα να προσφέρουμε κάθε φορά που ξεκινάμε κάτι καινούριο με κάποιον.
Αυτά το λόγια αγάπης ενός πατέρα στο γιο του προϋποθέτουν ώρες κοινής… φασαρίας, συζητήσεις, παρουσία, επαφή, πόρτες ανοιχτές και όχι ματιές από την κλειδαρότρυπα. Και είναι δύσκολος για εμάς τους γονείς αυτός ο μαραθώνιος. Ο αντίπαλος είναι ντοπαρισμένος.
