Διανύοντας μια περίοδο κατά την οποία φίλες μου (ξανα)γεννάνε, συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν δύο είδη μαμάδων: αυτές που τρελαίνονται για μωρά γενικώς και αυτές που με μεγάλη χαρά αποχαιρέτησαν την βρεφική ηλικία των δικών τους παιδιών. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία, διαπίστωση βέβαια που δεν ενισχύεται από το γεγονός έχω επιλέξει να βιώσω τη βρεφική ηλικία τρις. Τελοσπάντων, γεγονός είναι ότι καθόλου δε μου λείπουν οι ατελείωτοι θηλασμοί, οι γερμανικές βάρδιες, οι αποστειρώσεις, τα καρότσια, τα βρασμένα φαγητά και οι φρουτόκρεμες και όλα όσα συνθέτουν το σκηνικό των πρώτων χρόνων της ζωής των παιδιών μας.

Με λίγα λόγια, όσο μεγαλώνουν τα παιδιά μου, τόσο περισσότερο απολαμβάνω το χρόνο μαζί τους. Δηλαδή, ενώ άλλοι στέκονται με απελπισία απέναντι σε βρωμερά αθλητικά νούμερο 40 και δωμάτια που χρειάζονται ειδικό συνεργείο καθαρισμού, αναπολώντας πατουσάκια και ταλκ, εγώ προτιμώ το εδώ και το τώρα με δύο αγόρια που μεγαλώνουν (και ένα κορίτσι που μεγαλώνει σαν αγόρι).

Και οι λόγοι είναι οι εξής:

1. Τα μεγάλα παιδιά λένε αστεία

Από αυτά τα κανονικά που σε κάνουν να γελάς. Μοιράζονται ανέκδοτα, κάνουν φάρσες, έχουν φανταστικά ψευδώνυμα και γενικά μπορούν να κάνουν κάθε καυγά να καταλήγει σε ξεκαρδιστικά γέλια.

2. Τα μεγάλα παιδιά δεν βλέπουν Πέπα και Τόμας σε λούπα

…και –εντάξει- ας μην είμαι τόσο κακιά, κάποιες παιδικές εκπομπές βλέπονται, όμως άλλες με κάνουν να θέλω να κλείσω τα αυτιά μου με καρότα.

3. Τα μεγάλα παιδιά ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ

Πολύ, αρκετά, λίγο, μέχρι αργά, από νωρίς-δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι κοιμούνται μόνα τους. Και ξυπνούν χωρίς απαραίτητα να περάσουν για καλημέρα από το κρεβάτι μας. Μαγικό;

4. Τα μεγάλα παιδιά τρώνε και ντύνονται μόνοι τους.

Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι μια στιλιστική παραζάλη, το ίδιο ζευγάρι κάλτσες μπορεί να βγάλει βδομάδες, η κουζίνα μπορεί να έχει ψίχουλα για όλα τα μυρμήγκια της πρωτεύουσας, αλλά όλοι θυμόμαστε ατελείωτα κυνηγητά για να τους κουμπώσουμε ένα παντελόνι και να περάσουμε τα (για κάποιο λόγο πάντα στενά) φούτερ από αναψοκοκκινισμένα κεφάλια. Και δεν τα προτιμάμε, ναι;

5. Τα μεγάλα παιδιά κάνουν μπάνιο μόνα τους

Καλά, όχι πολύ συχνά, αλλά μόνα τους.

6. Η τσάντα μου έχει μέσα μόνο αυτά που χρειάζομαι ΕΓΩ

Δηλαδή όχι πάνες, πιπίλα, μπισκότα, φάρμακα, hansaplast, betadine, μαρκαδόρους, πλαστελίνη, μωρομάντηλα. Όχι.

7. Η βόλτα στο σούπερ μάρκετ είναι ακριβώς αυτό-μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ

Χωρίς ατέρμονες περιπλανήσεις στα ράφια με τα παιχνίδια, χωρίς νευρικούς κλονισμούς επειδή ήθελε την τάδε σοκολάτα. Άσε που αν βιαζόμαστε τους δίνεις καλάθι και τη μισή λίστα και δίνεις ραντεβού στο ταμείο.

8. Με με τα μεγάλα παιδιά απολαμβάνω τις ίδιες ταινίες

Στο σινεμά, αλλά και στο σπίτι. Μια δικιά τους-μια δική μου είναι η συμφωνία.  Εντατικά μαθήματα αγγλικών αλλά και ανεκτίμητες ώρες αγκαλιάς στον καναπέ, αφορμή για συζητήσεις αλλά και μουσικές αναζητήσεις (βλ. soundtrack), μπροστά στη μικρή και μεγάλη οθόνη λοιπόν. Από τα καλύτερά μου.

9. Το μπάνιο είναι μια ιδιωτική στιγμή

Επιτέλους. Οι ζωτικές ανάγκες πραγματοποιούνται χωρίς κοινό και εγώ δεν ανοιγοκλείνω τη βρύση γιατί νομίζω πως κάτι άκουσα.

10. Μπορώ να βρίσω με την ησυχία μου

Εντάξει, δε σημαίνει ότι “κατεβάζουμε καντήλια” ολημερίς αλλά δεν δαγκώνομαι αν μου ξεφύγουν “γαλλικά”.

Αυτοί οι μικροί-μεγάλοι άνθρωποι που μένουν μαζί μας και έχουν αλλάξει τόσο πολύ, είναι απαράλλαχτοι σε ένα και μόνο πράγμα: στην ανάγκη τους να μας αισθάνονται εκεί. Και ας μην το δείχνουν. Είναι το βλέμμα τους που σε ψάχνει, χωρίς να στο πει, στη διαδρομή δωμάτιο-ψυγείο-τηλεόραση. Είναι το “και γω” τους στο δικό σου “σ’ αγαπώ” για καληνύχτα.

Για όσο μένουν ακόμα στο σπίτι μας.