Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι μέρες του Δεκέμβρη είχαν να κάνουν με γιορτές, οικογενειακά και φιλικά τραπεζώματα, γέλια, χαρά, υποσχέσεις για ένα καλύτερο Αύριο από και προς όλους. Θυμάμαι πάντα το πατρικό μου να γεμίζει κόσμο και ευχές, χαμόγελα και καλόβουλα πειράγματα. Και ότι κάθε χρονιά έπεφτα με τα μούτρα στα γλυκά που έφτιαχνε το Μαράκι μου, η Μάνα, που κάθε -μα κάθε χρονιά- γκρίνιαζε στον πατέρα να βάλει την καλή γραβάτα και το σακάκι. Και εκείνος απαντούσε με ένα «Εντάξει, κυρά μου», παρόλο που μισούσε τις γραβάτες και τα κουστουμαρίσματα.

Μεγαλώνοντας, λίγα πράγματα άλλαξαν. Έμαθα να περιστοιχίζομαι από αγαπημένο κόσμο και αγκαλιές. Ήθελα να πιστεύω πως σε όλα τα σπίτια έτσι γινόταν. Φεύ.

Δέκα χρόνια πριν, όλα άλλαξαν. Τα Χριστούγεννα αναβλήθηκαν μέχρι νεωτέρας.
Στα Εξάρχεια σκότωσαν ένα παιδί 15 ετών. Μια σφαίρα εξοστρακίστηκε. Είπαν.

Λίγα χρόνια μετά ο Ζακ δολοφονείται στο κέντρο. Και μετά η Ελένη στη Ρόδο.

Διαβάζω πως ένα 13χρονο κοριτσάκι δολοφονείται στην Άμφισσα από κάποιον «ευυπόληπτο» πολίτη. Δεν βρίσκω ούτε το όνομα της.  Κάποιος είπε πως την έλεγαν Γιαννούλα και ήταν Ρομά, αλλά «οι πηγές δεν επιβεβαιώνονται».

Διαβάζω για τρεις γυναίκες «αγνώστων λοιπών στοιχείων» που βρέθηκαν στο ποτάμι του Έβρου και κατέληξαν αριθμοί στατιστικών ερευνών. Κανείς δεν ασχολήθηκε περαιτέρω.

Διαβάζω άρθρα εφημερίδων, απόψεις, πηγές τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν μια υστερική μανία να προσδώσουν στο θύμα μερίδιο ευθύνης για την μοιραία κατάληψη.

Ο Ζακ «έφταιξε» γιατί ο τρόπος ζωής του ήταν περιθωριακός.
Ο Αλέξης «έφταιξε» γιατί προκάλεσε με την συμπεριφορά και την παρουσία του.
Η Ελένη «έφταιξε» γιατί «προκαλούσε».

Προφανώς, για τον Τύπο είναι ποινικά κολάσιμο το να είναι ένας άντρας ομοφυλόφιλος, μια γυναίκα «εμφανίσιμη», ένα παιδί με άποψη που διαφέρει από τον μέσο όρο.

Και ο τρόπος που αποδίδεται το έγκλημα πάντα δίνει ελαφρυντικά στον θύτη: «Έγκλημα πάθους», «η κακιά στιγμή», «ρίζωσε μέσα του η ζήλια», «Φοβήθηκε πως…». Κοινωνικά στερεότυπα και έμφυλες προκαταλήψεις δίνουν άλλοθι σε πράξεις που δε θα έπρεπε καν να χωρούν στον ανθρώπινο νου.

Διάβασα πολλά στα social media και τρόμαξα με το πόσο μίσος κρύβουμε ως κοινωνία μέσα μας. Βιαζόμαστε να κατηγορήσουμε, να ρίξουμε κατάρες και να κρίνουμε ακόμα και τους νεκρούς.

Μελετώ τους αριθμούς: Μόνο το 2017, 87.000 γυναίκες δολοφονήθηκαν. Οι μισές, από τον σύζυγο, τον σύντροφο ή κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο. Οι συχνότερες αιτίες; Η ζήλια, το ποτό και ο φόβος της εγκατάλειψης.

Τα εγκλήματα μίσους και οι γυναικοκτονίες αυξάνονται κάθε χρόνο και το νομοθετικό πλαίσιο γίνεται όλο και πιο ελαστικό με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα. Οπότε, τι μένει να κάνουμε; Πώς φτιάχνουμε από την αρχή μια κοινωνία που νοσεί σε τέτοιο βαθμό;

Το να είμαστε γονείς δεν αφορά μόνο στο να μάθουμε την κόρη μας ή τον γιο μας να λέει «ευχαριστώ» όταν του φέρνουν ένα δώρο. Είμαστε υποχρεωμένοι να τους μεταλαμπαδεύσουμε τον σεβασμό προς τον άλλον, ασχέτως αν ανήκει στο άλλο φύλο, αν προέρχεται από άλλη χώρα ή πιστεύει σε άλλη θρησκεία.

Είμαστε υποχρεωμένοι να τους μάθουμε πως το ΟΧΙ, σημαίνει ΟΧΙ και πως το ΝΑΙ μπορεί να αλλάξει. Πως όλοι μας είμαστε και έχουμε μια ιστορία. Κάνουμε όνειρα που κάποια δεν θα υλοποιηθούν, αλλά κάποια άλλα θα μας πάνε στα αστέρια. Όσο «μικρά» κι αν είναι.

Κι ας θυμόμαστε που και που πως στη ζωή (και στο ίντερνετ) μπορούμε να είμαστε ό,τι θέλουμε. Ας μην είμαστε κόπανοι.