Φοράω μία μπλούζα που γράφει Tokyo with You, ούτε θυμάμαι από πού την έχω πάρει, μόνο ότι την έχω πολλά χρόνια και τώρα έχω κόψει τη λαιμόκοψη με ψαλίδι και ανήκει πλέον στην κατηγορία τα-του-ύπνου. Tokyo with You θα ήταν μια κάποια ωραία λύση στο μακρύ αδυσώπητο ελληνικό καλοκαίρι, εφόσον υπήρχαν λεφτά (τα παιδιά είναι optional) και ένας μεγάλος έρωτας που αγαπάει τα γκάτζετ, τα μάνγκα και τo σούμο. Και τους περίτεχνα τέλειους πράσινους κήπους.
Το βράσιμο του καλοκαιριού εδώ χτυπάει όλες τις οικογένειες με απανωτά χαστούκια άγχους. Και επειδή δεν μπορείς να κανονίσεις ένα Τόκυο έτσι για την τρέλα, ή έστω μια σκηνή και ένα ψυγείο με μπίρες σε ένα απόμερο νησί έτσι για την οικονομία ή την καψούρα, αποφασίζεις για όλους τους λάθος λόγους ότι οικογενειακές διακοπές πρέπει να σημαίνει ντε και καλά παραλία με άμμο, δωμάτιο ό,τι να ’ναι, αρκεί να είναι «κοντά», και συμβίωση με όποιους τυχάρπαστους γονείς σπρώξουν «το δικό τους» να παίξει με «το δικό σου» για να διαβάσεις όσες σελίδες προλάβεις στο εικοσάλεπτο πριν αποσπάσουν με τη βία το ένα τα φτυαράκια του άλλου και τελικά καταλήξουν με άμμο μέσα στα κλαμένα μάτια και τη μαμά «του άλλου» σε πανικό και αποστολή δολοφονικών βλεμμάτων αποδοκιμασίας. Έτσι τελειώνει η φιλία, κάπως έτσι λήγει και η ψυχαναγκαστική παρέα και ακριβώς έτσι «το δικό σου» γυρνάει για χοροπηδητά-αντίδοτο-στη-βαρεμάρα στην κοιλιά σου, αφού μόλις έχεις πιει καφέ γιατί νόμιζες ότι προλάβαινες.
Α, όχι, δεν είναι μόνο αυτό διακοπές. Το μεσημεριανό φαγητό σε προκαθορισμένη ώρα μέτριας ποιότητας για να φάει, μωρέ, το παιδί, δεν είναι διακοπές. Ούτε το στρίμωγμα σε κάποιο υπερτιμημένο δωμάτιο της πλάκας αρκεί να έχει air condition, επειδή είναι τρία λεπτά από τη θάλασσα, ή η ίδια παραλία κάθε μέρα γιατί πού να τρέχουμε τώρα, ή ο βραδινός ύπνος νωρίς ψιθυρίζοντας τις κουβέντες για να μην ξυπνήσει, ή οι φωτογραφίες που μόνο παίζει κουβαδάκια και πασαλείβεται με το παγωτό γιατί, αχ μωρέ, πόσο χαριτωμένο, είναι διακοπές.
Οι διακοπές είναι και βράδυ στην παραλία να κοιτάμε μαζί τα αστέρια χωρίς κανένα τάπερ, είναι ύπνος στα γόνατα της μαμάς σε κάποιο μπαράκι με μαξιλάρι μια βρεγμένη πετσέτα, είναι τραγούδια που αγαπάει μόνο ο μπαμπάς στο αυτοκίνητο με τα παράθυρα ανοιχτά, γιατί ο δρόμος έχει στροφές και ζαλίζεσαι, είναι μπουγέλο με την παρέα των μεγάλων στις πηγές, είναι να ξέρεις να τρως αρμύρα και ας την τυλίγεις με τα χέρια σαν τα μακαρόνια όταν ήσουνα μωρό, είναι εξερεύνηση σε κακοτράχαλους χωματόδρομους και μονοπάτια σε βουνά, είναι ανέμελη μοναξιά σε μεγάλα τραπέζια με ενήλικα αστεία, είναι μαγικές εικόνες που μόνο η μαμά και ο μπαμπάς μπορεί να ζωγραφίσει, είναι απουσία προγράμματος και πολλή από τρέλα, είναι η ρουτίνα που ψόφησε και δεν τη θρήνησε κανένας.
Διακοπές είναι να είμαστε μαζί χωρίς τις συνήθειες της μεγαλούπολης, να περνάμε όλοι καλά και όχι μόνο εσύ και να μη μας εξιτάρει τίποτα περισσότερο από εκείνη την παράξενη γωνιά του προορισμού -που διάλεξε η μαμά και ο μπαμπάς και που είναι φιλικός όπως όλα τα ταξίδια- που δεν πατήσαμε με γυμνές πατούσες και βραχιολάκια στα πόδια. Διαφορετικά παίζει και η λύση ξενοδοχείου στην Αθήνα, μεγάλη πισίνα, προσφορές για τα Σαββατοκύριακα, εξαιρετικό service και δύσμοιρος υπάλληλος που μαθαίνει στα παιδάκια aqua aerobics.