Η Άννα και η Όλγα. Η ιστορία τους ήταν διαφορετική και την αφηγούνταν πάντα με μια έκφραση σαν να εξιστορούσαν την πιο απλή αλήθεια: «Ναι. Αγαπιόμαστε».
Απέναντι σ’ αυτήν την αγάπη, τη διαφορετική από τη δική μου και τη δική σου, έβγαζα το καπέλο κι εκείνα τα απομεινάρια κομπλεξισμού που άθελα είχε φορτώσει μέσα μου η «τελειότητα» της γυναικείας μου φύσης. Η Άννα και η Όλγα. Που παραδέχονταν τον έρωτά τους χωρίς να ξοδεύουν σε άχρηστες λύπες το βάθος της αγάπης τους, που έσβηναν από το μέτωπό τους με τον πιο πεισματικό τρόπο το χαραγμένο από άλλους «στίγμα ντροπής», που μεγάλωσαν, που σπούδασαν, που συγκατοίκησαν, που παντρεύτηκαν και που μια μέρα, πριν από σχεδόν επτά χρόνια, αποφάσισαν να μεγαλώσουν ένα κοριτσάκι. Τη Σουζάνα. Μία κούκλα που η straight μάνα της εγκατέλειψε σε κάποιο ίδρυμα γιατί «την παράτησε ο δικός της και δεν μπορούσε να αναλάβει μόνη της την ευθύνη ενός παιδιού». Μία κούκλα που ο επίσης straight πατέρας της αποκαλούσε «μπάσταρδο», «μούλικο» και «σκουπίδι της κοινωνίας». Μία κούκλα που κανείς από τους straight συγγενείς της δεν έκανε κέφι να την έχει μες στα πόδια του και μέσα στη ζωή του. Αυτήν την κούκλα, τη Σουζάνα, την πήραν λοιπόν στο «ανώμαλο» σπιτικό τους η Άννα και η Όλγα. Τη νανούρισαν, την ταξίδεψαν, την αγκάλιασαν, τη λάτρεψαν και τη μεγάλωσαν όσο ελάχιστοι γονείς τολμούν να μεγαλώσουν τα δικά τους παιδιά. Χωρίς εγωπάθειες, χωρίς φωνές, χωρίς τιμωρίες, χωρίς σύνδρομα, χωρίς αδιέξοδα και το κυριότερο: χωρίς το παραμικρό κόμπλεξ ότι είναι διαφορετική επειδή μεγαλώνει από μία αγάπη διαφορετική. Αυτές οι γυναίκες-οι λεσβίες, οι ομοφυλόφιλες, οι «ανώμαλες»- στάθηκαν απέναντι σ’ αυτό το παιδί με τρόπο πολύ πιο straight από την ίδια του τη μάνα και τη «φυσιολογική» μας κοινωνία.
Τις ημέρες της ψήφισης του περιβόητου συμφώνου συμβίωσης, το μυαλό μου πέταξε ασυναίσθητα δίπλα τους καθώς «εκπρόσωποι» του Θεού αποκαλούσαν την Άννα, την Όλγα και τους ομοίους τους «αποβράσματα της κοινωνίας, περιθωριακούς, ελαττωματίες, ξεφτιλισμένους, διαταραγμένους, κολασμένους, εκτρώματα της φύσης», την ίδια στιγμή που πολιτικοί παράγοντες υποστήριζαν από το βήμα της Βουλής πως «δίνοντας το δικαίωμα σε ένα ομόφυλο ζευγάρι να ανατρέφει παιδιά παραβιάζεται η αρχή της ψυχολογικής ανάπτυξης του παιδιού».
Eκτρώματα της φύσης, αγαπητοί straight παπάδες, είναι εκείνοι που μέσα στα ράσα τους θωπεύουν ανήλικα παιδιά. Αποβράσματα της κοινωνίας είναι όσοι βιάζουν αθώες ψυχές για να αθωωθούν στη συνέχεια από το κράτος δικαίου που χωρίς την παραμικρή αιδώ έχετε οικοδομήσει. Κολασμένοι είναι αυτοί που ξεφτιλίζουν, χτυπάνε, βρίζουν, κοροϊδεύουν και εκμεταλλεύονται μικρά παιδιά. Ξεφτιλισμένοι είναι όσοι παρατάνε τα παιδιά τους σε δρόμους, άσυλα και ιδρύματα. Ελαττωματίες είναι εκείνοι που επιτρέπουν να γεμίζουν οι θάλασσες με πτώματα παιδιών, που βομβαρδίζουν τα σπίτια τους, που σκοτώνουν τους γονείς τους, που απ’ τη μια μέρα στην άλλη τα μετατρέπουν σε προσφυγόπουλα ή αλλιώς σε παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Του δικού σας Θεού!
Κι εσείς, κύριοι straight πολιτικοί, που κρύβετε τις ένοχες συνειδήσεις σας μέσα από «αποχές» και κομπαστικούς λόγους, μάθετε πως η ψυχολογική ανάπτυξη ενός παιδιού δεν εξαρτάται από το εάν ο άνθρωπος που το μεγαλώνει είναι «αδερφάρα» όπως λέτε, αλλά ικανός να δώσει αγάπη, όπως λένε επιστήμονες και ειδικοί. Πότε νοιαστήκατε, αλήθεια, για τα παιδιά, πέρα από τα δικά σας; Όταν αφήνετε ελεύθερους τους παιδόφιλους; Όταν πέρα από το «Χαμόγελο» –πρωτοβουλία ιδιωτικού φορέα– δεν έχετε οικοδομήσει ούτε ένα ίδρυμα της προκοπής; Όταν αφήνετε να ξεπαγιάζουν σε παγωμένες αίθουσες σχολείων; Όταν επιτρέπετε να λιποθυμούν από την πείνα; Όταν τα εξαναγκάζετε να εγκαταλείψουν τη χώρα τους για να βρουν μία καλύτερη μοίρα στο εξωτερικό;
Ελάτε τώρα. Πείτε μας τα πάντα, όσα παραμύθια θέλετε, αλλά κόψτε τα περί νοιαξίματος για τα παιδιά. Πού είναι το κακό να δίνεται το δικαίωμα σ’ ένα ομόφυλο ζευγάρι να μεγαλώνει ένα παιδί; Τι πιο λάθος θα του διδάξει απ’ όσα χρόνια τώρα διδάσκετε εσείς με τον τρόπο και τη συμπεριφορά σας στα δικά μας παιδιά; Πόσο πιο πολύ από εσάς μπορεί να το περιφρονήσει, να το απαξιώσει, να το σβήσει από τον χάρτη του πολιτισμένου κόσμου σας; Πόσο χειρότερα να το διδάξει το μίσος, την απαξίωση και την περιφρόνηση απ’ όσο εσείς; Όχι. Δεν λυπάμαι ούτε τα παπαδαριά αλλά ούτε και τους πολιτικάντηδες της οργής. Περισσότερο απ’ όλα λυπάμαι τα παιδιά εκείνων που τάσσονται με το μέρος του ανελέητου μίσους σας και που αύριο-μεθαύριο θα συναναστραφούν τα δικά μου παιδιά. Διότι δεν υπάρχει χειρότερος φόβος για έναν γονιό από το να δει τα παιδιά του αντιπάλους σ’ ένα κοινωνικό παιχνίδι πολωμένων εγκεφάλων και ανελέητου ρατσισμού.
Ξέρω. Πολλοί από εσάς θα μου δώσετε την ευχή που έδωσε ο μητροπολίτης Κορίνθου στον Αλέξη Τσίπρα: «Να σε αξιώσει ο Θεός να παραστείς και στα συμβόλαια των παιδιών σου». Η κατάρα δική σας. Και η απάντηση διά στόματος των αρχαίων ημών Ελλήνων: «Οψέ θεών αλέουσι μύλοι, αλέουσι δε λεπτά» – «Οι μύλοι των θεών αργούν, αλλά αλέθουν καλά»!
