Αν κάτι μου έμεινε από το φετινό οικογενειακό μας Πάσχα είναι η μάχη που έδωσα με τον εαυτό μου να μην πέσει στην παγίδα «να μεγαλώσω λύκο ή αρνί;» Κι όσο περνούν οι μέρες και το ξανασκέφτομαι, και τα δυο ζώα είναι συμπαθέστατα και βαθιά παρεξηγημένα θα έλεγα, αλλά τη μάχη μου την κέρδισα. Το παιδί μου δεν χρειάζεται καμιά ταυτότητα από το ζωικό βασίλειο, ανθρώπινη υπόσταση και χαρακτήρα χρειάζεται. Και πώς τα χτίζει όλα αυτά ένα παιδί; Με ειλικρίνεια, συνέπεια και αναγνώριση των συναισθημάτων του, ακόμα και όταν αυτά μας φαίνονται παρατραβηγμένα.

Δεν μπορώ να περιμένω ότι όλα τα παιδιά θα ρωτούν πριν αρπάξουν κάτι από τα χέρια ενός άλλου παιδιού. Μπορώ να μάθω στο δικό μου παιδί να διεκδικεί αυτό που θέλει πολύ και να το ρωτήσουν πριν του το αρπάξουν.

Δεν μπορώ να περιμένω ότι δεν θα το σπρώξουν ή δεν θα το δαγκώσουν κάποια στιγμή σε κάποιον χώρο. Μπορώ να του μάθω να εκφράζει τη δυσαρέσκειά του και να επιλέγει τα παιδιά με τα οποία θα συνυπάρξει να είναι αυτά που το σέβονται.

Δεν μπορώ να αποφύγω το γεγονός ότι κάποια στιγμή θα είναι ο αρχηγός ή ο τυφλός ακόλουθος κάποιου άλλου παιδιού. Μπορώ όμως να του έχω δείξει ποιος αξίζει τον κόπο να είναι αρχηγός και ποιος αξίζει να τον ακολουθούν πιστά.

Δεν μπορώ να ξέρω πώς θα του φέρονται πάντα οι φίλοι του και τι θα λένε στα κρυφά πηγαδάκια τους. Μπορώ όμως να τον βοηθήσω να πατά γερά στα πόδια του και να πιστεύει στον εαυτό του ώστε να αναγνωρίζει τις κακοτοπιές.

Δεν μπορώ να περιμένω πως δεν θα κάνει λάθη, δεν θα μπλέξει, δεν θα έχει περιέργεια. Μπορώ όμως να του περάσω από νωρίς τη σιγουριά ότι μπορεί να έρθει σε μας για βοήθεια χωρίς φόβο για ό,τι και να του συμβεί.

Δεν μπορώ να επιλέξω τους φίλους του. Μπορώ όμως να έχω το σπίτι μου πάντα ανοιχτό για αυτούς.

Και στο τέλος τέλος ποια είμαι εγώ που θα κατατάσσω τα παιδιά σε καλά ή κακά, σε λύκους ή αρνιά, και τους γονείς τους σε καλούς ή κακούς; Καθένας κάνει ό,τι μπορεί και όσο του κόβει, που έλεγαν κι οι παλιότεροι… Μπορώ όμως αντί να κάνω κριτική, τρέφοντας την εικόνα της καλής μαμάς που όλοι κρυφά θέλουμε να έχουμε, να μαλώνω ή να συμβουλεύω το σόι και όποια μαμά βρεθεί μπροστά μου στην παιδική χαρά, να σκύψω κοντά στον «λύκο» και να του δείξω πως δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα από όλα αυτά, γιατί μπορεί να έχει την προσοχή και την αγάπη και χωρίς αυτά, ελπίζοντας ότι όταν το καταλάβει το παιδί θα το δείξει και στους δικούς του. Πάντα πίστευα και πάντα θα πιστεύω περισσότερο στα παιδιά…

Και στο καλοκαίρι! Άντε, ένας μήνας ακόμα…