Ο Οκτώβριος είναι Μήνας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια). Σε συνεργασία με το Love and Grief, όλο τον μήνα θα παρουσιάζουμε ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο. Σήμερα, τα λόγια της Άννας-Ράνιας.
«Μόλις δεις αυτές τις πολυπόθητες 2 γραμμούλες στο τεστ η καρδιά σου φτερουγίζει και τα όνειρα ξετυλίγονται σαν παραμύθι. Το σκέφτεσαι και το ονειρεύεσαι, φτιάχνεις πλάνα, οργανώνεσαι, σκέφτεσαι το όνομα του! Μέρα με τη μέρα, χαϊδεύεις το σποράκι αυτό που ανθίζει μέσα σου! Και μια μέρα ξαφνικά όλα τελειώνουν. 
Ό,τι μα ό,τι και αν έφερε το τέλος αυτό ΠΕΝΘΕΙΣ, όσα παιδιά και αν έχεις! Είτε είναι το πρώτο σου, είτε είναι το δέκατό σου! Μαζί με αυτό το μωρό πεθαίνουν και μερικά από τα όνειρα σου και μαζί του φεύγει ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου, αυτό που είχες να του αφιερώσεις!
Σίγουρα συνεχίζεις να ζεις, να γελάς και χρειάζεται να σταθείς για την οικογένεια σου είτε έχεις αλλά παιδιά είτε όχι, αλλά ΤΙΠΟΤΑ δεν θα ναι ίδιο με πριν, ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός, ούτε το χαμόγελο σου! «Δεν πειράζει θα κάνεις άλλο, είσαι μικρή ακόμα!» Και άλλο να κάνω θα εξαφανιστεί το βίωμα αυτό; Θα ξεχάσω το παιδί μου; Ή θα γίνει αντικατάσταση;
Φυσικά, δεν σου επιτρέπεται να κλαις: «Έχεις ήδη 3 παιδιά!», «Δεν έγινε τίποτα!», «Πρέπει να βλέπεις ότι είσαι τυχερή που ήδη τα έχεις». Μα φυσικά είμαι, αλλά είμαι και τρομερά θλιμμένη που δεν έχω το τέταρτό μου παιδί, που το λαχταρούσα όσο τα αλλά. Πώς είναι δυνατόν να παραβλέψω/ξεχάσω αυτό που μου συνέβη;
Και μόλις βγαίνεις από «την κόλαση» κενή/άδεια, είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ αυτό το μωρό για τους άλλους! Δεν σου μιλάνε για αυτό λες και δεν έγινε ποτέ! Δεν σου μιλάνε για αυτό, για να μη σ’ το θυμίσουν και κλαις!
Λες και πρόκειται να το ξεχάσεις ποτέ! Λες και δεν κλαις μόνος σου με κάθε πρώτη ευκαιρία. Βλέπω τα παιδιά μου να τρέχουν να παίζουν και ονειρεύομαι και τον μικρούλη να βρίσκεται ανάμεσα τους, ουρλιάζω μέσα μου βουβά, θα ήθελα πολύ να μπορώ να το συζητήσω ανοιχτά, να μου πουν ότι θυμούνται, να κλάψω για το μωρό μου, να μην προσποιούμαι για τους άλλους ότι όλα είναι καλά, ειδικά τις μέρες που δεν είμαι πραγματικά καλά.
Ένα «Λυπάμαι πολύ για ό,τι σου συνέβη», μια αγκαλιά, ένας ώμος να κλάψεις και λίγος χώρος να βγάλεις προς τα έξω ό,τι αισθάνεσαι θα λειτουργούσε λυτρωτικά. Θα ήθελα να το θυμάσαι και εσύ αυτό το μωρό… Αυτό είναι η ελπίδα μου, ότι έστω και έτσι αυτό το μικράκι θα παραμείνει ζωντανό στη μνήμη μας!
Μικρέ μου, είσαι ένα κομμάτι της καρδιάς μου, το τέταρτό μου μωρό και σε ευχαριστώ για αυτούς του 4 μήνες που ήμασταν ένα! Είμαι σίγουρη ότι και εσύ είχες την αποστολή σου εδώ, ήρθες ίσως για να με κανείς καλύτερο άνθρωπο… Σε αγάπησα από την πρώτη στιγμή, θα σε αγαπώ και θα σε σκέφτομαι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου ακόμη και αν πάθω Αλτσχάιμερ! Κάποια στιγμή ίσως να συναντηθούμε!»
Λάβε κι εσύ μέρος σε αυτή τη δράση!
