Ο κορονοϊός είναι μια άλλη Αποκάλυψη. Και δεν εννοώ τις εικόνες από τα ερημωμένα αξιοθέατα της Ρώμης ή από τους άδειους δρόμους της Wuhan, όχι. Ο κορονοϊός είναι η Αποκάλυψη του πιο χυδαίου μας εαυτού, της ημιμάθειας που δε θέλουμε να παραδεχτούμε, του αρρωστημένου ναρκισσισμού μας, της αηδιαστικής αγάπης στο υπέροχο εγώ μας, της πίστης στο μοναδικό DNA μας, της ανικανότητας να ακολουθήσουμε οποιονδήποτε κανόνα, της αβυσσαλέας επαρχιώτικης βλακείας που μας κάνει να αδειάσουμε τα ράφια από αντισηπτικά, με τα οποία μας εύχομαι τελικά να πνιγούμε.

Ο κορονοϊός με κάνει να θέλω να ζητήσω μια μεγάλη συγγνώμη από τα παιδιά μου, από τα παιδιά γενικώς. Αυτά τα παιδιά που τα ονομάσαμε «ωρολογιακές βόμβες», που τα κάναμε μάρτυρες της αδυναμίας μας να διαχειριστούμε πληροφορίες, της τραγικής κατινιάς μας που μας μετέτρεψε σε ντετέκτιβ ολκής, με σκοπό της ζωής μας να αποκαλύψουμε την ταυτότητα του κάθε ασθενούς, το γενεαλογικό του δέντρο και τις εν δυνάμει επαφές και μετά να τον φορτώσουμε και με την ηθική αυτουργία της εξάπλωσης του ιού. Αυτά τα παιδιά που τους χαλάσαμε την άνοιξη, που θα τους στερήσουμε το αφηρημένο κοίταγμα έξω από το παράθυρο της σχολικής τάξης με τις πρώτες ζέστες, τη βόλτα στην πλατεία, που θα τους εξηγήσουμε γιατί πρέπει να μαντρωθούν  ̶και θα το καταλάβουν ̶ γιατί αγαπούν και τον παππού και τη γιαγιά που πρέπει να προστατεύσουν, γιατί… δεν αρκεί η θεία κοινωνία.

Ο κορονοϊός με κάνει να θέλω να ουρλιάξω στα αυτιά του κάθε ηλικιωμένου που ξαναζεί το ’40 ή τον εμφύλιό του να σταματήσει να μου το παίζει επαναστάτης, να σταματήσει να κυκλοφορεί ανέμελος στις τράπεζες, στα καφενεία και στα σούπερ μάρκετ, να σταματήσει να συναθροίζεται στις εκκλησίες, αν δεν έχει αποφασίσει να πεθάνει. Φτάνει πια η αγιοποίηση της τρίτης ηλικίας, η τάση μας να δικαιολογούμε την ξεροκεφαλιά τους, ως τίμημα στο μπέιμπι σίτινγκ, στα τάπερ με τα φασολάκια και στο αιώνιο χαρτζιλίκωμα. Επιλέγω να ποντάρω στα νιάτα, προτιμώ να διαχειρίζομαι τις δικές τους επαναστάσεις.

Ο κορονοϊός με κάνει να θέλω να γυρίσω την πλάτη στον κόσμο των social media, που αγαπώ  ̶είναι η αλήθεια ̶ γιατί κουράστηκα να βλέπω την κάθε «μανούλα» να αναρτά ειδήσεις που απλά απαντούν σε αυτά που θέλει να ακούσει, στη δική της ανάγκη να κλείσουν ή να ανοίξουν τα σχολεία, στη μανία της να σπείρει τον αγαπημένο της πανικό ή τον καθένα από εμάς να αναπαραγάγει ειδήσεις τύπου «ήταν ένας Κινέζος, ένας Γερμανός κι ένας Ιταλός γιατρός που είπαν ότι ο κορονοϊός θεραπεύεται με την κατακόρυφο». Κουράστηκα να παρακολουθώ την εικονομαχία του 2020, τη μετάληψη, και να ακούω μεταφυσικές αηδίες, ακόμη και αν αυτές προέρχονται από το στόμα πολύ αγαπημένων μου ανθρώπων.

Δεν ξέρω τι θα μας πάρει και τι θα μας αφήσει ο κορονοϊός. Κανείς μας δεν ξέρει, για την ακρίβεια. Τετριμμένο είναι αυτό που θα πω: Σίγουρα θα μας κάνει να εκτιμήσουμε πολύ αυτά που μας παίρνει για λίγο. Το κατσάδιασμα του καθηγητή, το βάρος της σχολικής τσάντας στην πλάτη, την αναμονή των πασχαλινών διακοπών, το «περνάμε λίγο με τα παιδιά για να παίξουν», το σινεμά, το σινεμά, το σινεμά μου. Τα μπες-βγες των παιδιών μου και των φίλων τους στο σπίτι. Τη δουλειά μας; Το γραφείο μας; Τη ρουτίνα μας… Θα δημιουργήσει μια άλλη ρουτίνα, όμως, μια άλλη καθημερινότητα. Αυτή του «όλοι μαζί στο σπίτι». Θα βγαίνουμε λιγότερο, θα κουβεντιάζουμε περισσότερο, θα μαγειρεύουμε περισσότερο, θα καβγαδίζουμε περισσότερο, άλλα, νομίζω, θα αγαπηθούμε περισσότερο.

Υπομονή, λοιπόν, ψυχραιμία, λογική και υγεία. Υγεία.