Ανθρώπινες ιστορίες που κάηκαν στις φλόγες, πέρασαν όμως στην αιωνιότητα και στη συλλογική μας μνήμη.

Στη φωτογραφία της οικογένειας Φύτρου που παρουσιάζεται στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ύστερα από τις τραγικές εξελίξεις, αντικρίζεις όμορφα πρόσωπα, φωτεινά, καθαρά βλέμματα, χαμόγελα. Δύο ξεχωριστά παιδιά, άριστοι μαθητές, με εξαιρετικούς γονείς, όπως διαβάζουμε στα δημοσιεύματα. Βλέποντας τις φωτογραφίες της 13χρονης κόρης, αθλήτριας της ποδηλασίας, Εβίτας Φύτρου, με τα μετάλλια στα χέρια, σκέφτομαι το αυτονόητο: πόσα ακόμα μετάλλια θα έπρεπε να κρατήσουν αυτά τα χέρια, πόσα ακόμα χαμόγελα να ζωγραφιστούν στα χείλη, πόσες ακόμα ευτυχισμένες στιγμές στον αθλητισμό και στη ζωή την περίμεναν…

Είναι σαν οι άγγελοι να ήθελαν στη συντροφιά τους τα πιο λαμπερά αστέρια…

Τόσο άδικο, όμως, τόσο σκληρό, ανυπόφορα σκληρό…

Ο δημοσιογράφος και φίλος της οικογένειας, Μπάμπης Παπαπαναγιώτου, διάβασε στην τηλεοπτική εκπομπή του ΣΚΑΪ “Αταίριαστοι” αποσπάσματα από το συγκλονιστικό δημόσιο μήνυμα της μητέρας. Ένα μήνυμα που ομολογώ ότι “ράγισε” την καρδια μου και αγκάλιασα σφιχτά τα παιδιά μου, όπως πιστεύω κάνει κάθε μάνα αυτές τις στιγμές.

“Προσπαθώ να μοιάσω στην κορούλα μου που ήταν μαχήτρια και κατάφερνε να το αποδεικνύει με κάθε τρόπο. Ξέρω ότι ο Γρηγόρης θα έκανε ό,τι καλύτερο για να σωθούν. Το ότι δεν τα κατάφερε ήταν απλά θέληση του Κυρίου. Ακούω στα αφτιά μου τη γλυκιά τρεμάμενη φωνούλα του Ανδρέα “Φοβάμαι μανούλα, ανησυχώ πολύ. Θα φανώ δυνατός, αλλά εσύ μην έρθεις μαζί. Θέλω να μην έρθεις. Είναι όλα κλειστά δεν θα τα καταφέρεις”. Προσπάθησα να φτάσω κοντά τους, τέσσερεις ώρες προσπαθούσα με κάθε τρόπο να πλησιάσω. Όταν εγκατέλειψα την προσπάθεια, σκεπτόμενη ότι θα ήταν καλύτερα να μην κινδυνεύσω κι εγώ, ώστε να μπορώ να βοηθήσω αν χρειαστεί. Δεν έχω λόγια. Όταν θα καταφέρω να αναγνωρίσω και τα αγόρια μου, γιατί ο κρατικός μηχανισμός και σε αυτό έχει χάσει τον μπούσουλα, θα σας πω με βεβαιότητα ότι έχασα τα πάντα. Να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας κάθε μέρα”.

Δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτός ο εφιάλτης…

Αναμφισβήτητα όλοι εμείς, αργά ή γρήγορα, θα μπούμε στους ρυθμούς της καθημερινότητάς μας, γιατί αυτή είναι η ζωή. Συνεχίζει να “τρέχει” με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Δεν θα ξεχάσουμε όμως τους αγγέλους μας, τις ψυχές που χάθηκαν με τόσο βίαιο και σκληρό τρόπο στις πυρκαγιές της Αττικής. Η εθνική τραγωδία έχει χαραχτεί πια στην ψυχή μας, στο αίμα μας.

Για τη μαχήτρια Εβίτα και για όλες τις ψυχές που χάθηκαν, οφείλουμε ωστόσο τρία σημαντικά πράγματα: πρώτον, να μάθουμε ακριβώς τι συνέβη εκείνη την Δευτέρα, πώς ξεκίνησαν όλα και πώς οδηγηθήκαμε σε αυτή την τραγική κατάληξη.

Δεύτερον, να αποκτήσουμε τη συνείδηση του ενεργού πολίτη, που ενδιαφέρεται, ενημερώνεται, ευαισθητοποιείται, έχει υπευθυνότητα, αναλαμβάνει δράση, πιέζει να διορθωθούν τα κακώς κείμενα. Δεν αδιαφορεί, δεν μένει απαθής, δεν γίνεται συνένοχος στο έγκλημα.

Τρίτον, είναι ώρα να απαιτήσουμε από όλους τους κυβερνώντες “λογοδοσία”. Στο τέλος κάθε τετραετίας, να μας δίνουν επίσημα λόγο: τι έκαναν στη διάρκεια της διακυβέρνησής τους, τι υποσχέθηκαν προεκλογικά και πόσα εφάρμοσαν, τι δεν εφάρμοσαν από όσα υποσχέθηκαν και γιατί, εάν εφαρμόστηκαν τα σχέδια δράσης τους για την προστασία του πολίτη, για τη διαχείριση φυσικών καταστροφών και κρίσεων. Να υπάρχει απολογισμός και ευθύνη.

Η εξουσία γοητεύει πολλούς, η ευθύνη όμως;

Για όλους τους συνανθρώπους μας που πάλεψαν για τη ζωή τους, στις πυρκαγιές της 23ης Ιουλίου, έχουμε χρέος να είμαστε ενωμένοι, όχι μόνο στα λόγια, αλλά κυρίως στις πράξεις και να γίνουμε καλύτεροι σε όλα τα επίπεδα, στο επίπεδο της πρόληψης, της ενημέρωσης, της εκπαίδευσης, της ανάληψης ευθυνών, του σεβασμού και προστασίας του περιβάλλοντος, της προσπάθειας βελτίωσης της ποιότητας ζωής.

Το παρόν κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο postmodern.gr