Από τότε που χάσαμε το γιό μας, στον 9ο μήνα, νιώθουμε σαν να ζούμε σε μια άλλη ζωή-Γη.

Ήταν και είναι τόσο σκληρό και δύσκολο… Ένιωσα πως ένας διακόπτης στον εγκέφαλο μου θέλει να κάνει κλικ και να περάσει στην τρέλα.

Γνωρίζουμε πως ποτέ δεν θα γίνουμε όπως ήμασταν πριν.

Ήταν σαν να προσπαθούσαμε να «αποδείξουμε ότι έχουμε δικαίωμα στο πένθος»… Δεν το έζησες, δεν το γνώρισες, δεν το κράτησες, δεν πειράζει, η άλλη που το έχασε γεννημένο τι να πει; Θα το ξεχάσεις, είσαι υγιής, είσαι δυνατή, έχεις τον άντρα σου, έχεις τη γυναίκα σου, θα κάνετε άλλο, είσαστε νέοι, να είσαι δυνατός, να σταθείς στη γυναίκα σου, να είσαι βράχος, αυτή περνάει τα δύσκολα, σε θέλει γενναίο… Δεν θέλουμε συμβουλή, αν μπορείς απλά άκουσε χωρίς να μιλήσεις και κάνε αγκαλιά, ίσως αν μπορείς να κλάψουμε μαζί. Αν δεν μπορείς είναι εντάξει, άφησε μας. Μη μας τραυματίζεις άλλο.

Αυτή η μεγάλη ψυχή και οι επόμενες μας δίδαξαν χωρίς να μας μιλήσουν καν με το στόμα. Προσπαθώ να βρίσκω το φως. Μπαίνω στα πιο σκοτεινά κομμάτια, πλέον δεν με φοβίζουν, έχει πόνο, θρήνο, θλίψη, μοναξιά. Μέσα από εκεί όμως βγαίνω αληθινά ζωντανή, με περισσότερο φως και όρεξη για ζωή.

Δεν μας πέρασε:

-Όταν πέρασε ο καιρός

-Όταν με μεγάλη ευγνωμοσύνη αποδεχθήκαμε στη ζωή μας την κόρη μας.

Και όχι δεν ήταν μη επώδυνες οι επόμενες απώλειες πρώτου τριμήνου.

Είναι όλα αυτά παιδιά μας, τα λατρεύουμε, μας λείπουν και συνεχίζουμε να πονάμε με την απουσία τους.

Τιμάμε αυτές τις ψυχές με μικρές ιεροτελεστίες κι αυτό μας ανακουφίζει, μας συνδέει και μας ενθαρρύνει.

Μαμά Έλενα και μπαμπάς Κώστας 3+ φευγαλέων ψυχών.