Μου ζητούν να μιλήσω για το Διαδίκτυο.
Καταλαβαίνω αμέσως, χωρίς καμία περαιτέρω επεξήγηση, ότι μου ζητούν να μιλήσω για τον εθισμό. Και πώς μπορεί να βοηθήσει κανείς τα παιδιά του να μην ξημεροβραδιάζονται μπροστά στον υπολογιστή, μαγεμένα και συχνά ρουφηγμένα μέσα στους μαγευτικούς κόσμους των ηλεκτρονικών παιχνιδιών!
Για κάποιον λόγο το θέμα Διαδίκτυο με μελαγχολεί πολύ και το αποφεύγω. Πάντως αποφεύγω να γράφω για αυτό. Ούτως ή άλλως, το Διαδίκτυο είναι γεμάτο χρήσιμες πρακτικές οδηγίες για το πώς να βοηθήσει κανείς τα παιδιά του να το κόψουν ή να το ελαττώσουν! Λέει να περιορίζεις τις ώρες χρήσης που το επιτρέπεις μέσα στο σπίτι. Λέει να κάνεις αποτοξίνωση από όλα τα ηλεκτρονικά μέσα για μερικές ημέρες την εβδομάδα, για όλη την οικογένεια. Αυτά είναι μερικές από τις προτάσεις.
Υπάρχουν και άλλες λογικές και χρήσιμες. Δεν χρειάζομαι κι εγώ για μια μερίδα από τα ίδια, τα γνωστά, που είναι θεωρητικά σωστά και λογικά, αλλά δύσκολα στην εφαρμογή. Και είναι δύσκολα στην εφαρμογή γιατί είναι επιφανειακά. Ασχολούνται με τη συμπεριφορά, με το σύμπτωμα δηλαδή, και όχι με τα αίτια που οδηγούν τα παιδιά να κολλάνε στο Διαδίκτυο. Αυτά διαφέρουν πολύ από παιδί σε παιδί.
Εγώ σήμερα θα μιλήσω για αυτά που κατάλαβα, για τη διάχυτη μελαγχολία που με πιάνει γύρω από το θέμα και που έχει να κάνει με το τι χάνουν αυτά τα παιδιά χωμένα, τα πολύτιμά μας, στον ψεύτικο κόσμο των παιχνιδιών του Διαδικτύου… Βασικά χάνουν την όλη διαδικασία της δημιουργίας φιλίας με συνομηλίκους τους.
Και εν συνεχεία χάνουν όλη την ευχαρίστηση και διασκέδαση του να περνάς με τους φίλους σου ώρες πλάκας, γέλιου, εξερεύνησης, ατέλειωτης κουβέντας για να λυθούν τα μεγάλα θέματα ζωής, θανάτου, ελευθερίας, αγάπης, έρωτα, πείνας, φτώχειας, της καταστροφής του πλανήτη, και άλλα μεγάλα θέματα. Που απασχολούν την ανθρωπότητα και τα έξυπνα αυτά παιδιά καθώς περνάνε από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή…
Όλα αυτά σφυρηλατούν τον χαρακτήρα τους και χτίζουν πετραδάκι πετραδάκι αυτές τις σημαντικές φιλίες που συχνά κρατάνε μία ολόκληρη ζωή και μας στηρίζουν, μας υποστηρίζουν, μας παρηγορούν και μας συντροφεύουν στις δύσκολες, τις πικρές αλλά και τις εύκολες, χαρμόσυνες ώρες της ζωής μας. Πώς είναι δυνατόν να δημιουργήσεις και να χαρείς τέτοιες φιλίες και ώρες επαφής και επικοινωνίας, άμα είσαι κολλημένος και απορροφημένος μέσα στο Διαδίκτυο; Όμως χάνεις!
Και χάνεις κι άλλα! Χάνεις όταν το σώμα σου κάθεται ακινητοποιημένο για ώρες. Ξέρουμε πόσο κακό είναι αυτό για το σώμα και την ψυχή. Πέραν του ότι η έντονη κίνηση, η άθληση είναι το καλύτερο φυσικό αντικαταθλιπτικό, είναι μεγάλη χαρά και ικανοποίηση, να βάζεις γκολ, ή να κάνεις ποδήλατο με τους φίλους σου. Είναι μεγάλη χαρά, βρέχει, χιονίζει, ή παρατηρώντας την άνοιξη να ξεμυτάει, να προπονείσαι για τον μαραθώνιο που θα τρέχεις με χιλιάδες άλλους συμμαθητές και συμπατριώτες σου. Δεν είναι κι αυτό ενδιαφέρον και ενθουσιαστικό; Μου φαίνεται πιθανώς όσο και τα παιχνίδια στο Διαδίκτυο. Κάνω λάθος;
Δεν τα ξέρω καλά γιατί δεν τα έχω παίξει καθόλου. Είμαι σίγουρη όμως ότι χάνει πολλά ένα παιδί πέραν της φιλίας που δεν δημιουργεί (υπάρχει κάτι πέραν της φιλίας); Να, ας πούμε, δεν μαθαίνει να κάνει κάτι αθλητικό τον ελεύθερο χρόνο του, ή να μάθει κάποια από τις μικρές τέχνες επιβίωσης, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και τα ταλέντα του.
Παρόλο που δεν τα ξέρω καλά αυτά που ελκύουν τα παιδιά στο Διαδίκτυο, υποπτεύομαι ότι είναι κάποιου είδους μοναξιά και βαρεμάρα που τους οδηγεί να κολλάνε σε αυτήν την τεχνητή πραγματικότητα και όχι στην αληθινή ζωή! Αλλά την αληθινή ζωή θα έχουν να ζήσουν και να αντιμετωπίσουν και έτσι είναι καλύτερα να εξασκηθούν σε αυτήν… καλό και το Facebook, δεν λέω, για αργότερα ιδίως που δεν έχουμε καιρό για πολλές-πολλές επαφές. Για τα παιδιά που μεγαλώνουν προτιμώ την πρόσωπο με πρόσωπο επαφή και γνωριμία.
Την άλλη τη θεωρώ θλιβερή. Και επικίνδυνη. Για τώρα αλλά και για την υπόλοιπη ζωή τους.
Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν τα σχολεία ή ο δήμος, ή και τα δύο, οργάνωναν ομάδες χορών τα βράδια. Χορό όλων των ειδών, ελληνικών, μοντέρνων, παλιομοδίτικων, tango, όλα τα είδη. Προαιρετικά φυσικά. Όποιος θέλει να πηγαίνει να χορέψει. Και στο τέλος του χρόνου να οργανώνεται διαγωνισμός ανάμεσα στα σχολεία και στους δήμους.
Θα πήγαιναν μερικά από τα παιδιά που τώρα είναι κολλημένα στο Διαδίκτυο; Μερικά όχι. Τα υπόλοιπα θα πήγαιναν σε άλλες ενδιαφέρουσες και διασκεδαστικές εκδηλώσεις της γειτονιάς τους.
Πάω να πω κάτι σχετικά απλό αλλά αποτελεσματικό: Κάθε φορά που θέλουμε να κόψουμε κάτι, κάποια συμπεριφορά, σε ένα παιδί, του δίνουμε κάτι καλύτερο να κάνει. Έχουμε την υποχρέωση να σκεφτούμε και να τους εκθέσουμε «σε καλύτερα» αν και όταν προσπαθούμε να τους… αποσυνδέσουμε!
Ο φίλος μου ο αντιρρησίας φωνάζει έξαλλος «Να έρθεις εσύ σπίτι μου, να τον σηκώσεις τον μαντράχαλό μου και να τον πας να…χορεύει». Καταλαβαίνω τον καημό του και το δίκιο του για τη δυσκολία. Επειδή όμως μας «ακούνε» πολλοί, δίνω την «εκπαιδευτική μου» απάντηση.
«Ναι, ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Φυσικά είναι πιο εύκολο να ξεκινήσουν όλα αυτά όταν είναι πιο μικρά και μανιτζέβελα!»
