Χαριποτερική υπήρξα ανέκαθεν. Απλά ήμουν ήδη οριακά ενήλικη, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της σειράς, πριν από 20 ακριβώς χρόνια, και 28 ετών (και έγκυος στον γιο μου) όταν διάβασα το τελευταίο βιβλίο. Ο γιος μου, πάλι, τέλειωσε τα 7 βιβλία της σειράς του Χάρι Πότερ, μέσα σε 5 μήνες, σε ηλικία από 8μιση μέχρι 9 ετών (μάλλον έπιασε τόπο η ανάγνωση στο έμβρυο).

Προφανώς, το πώς “διαβασε” και κατανόησε και αξιοποίησε ο καθένας μας τις περιπέτειες του νεαρού μάγου διαφέρει και μάλιστα πολύ. Όμως, τα βιβλία μάς έδωσαν αφορμή για πολλές συζητήσεις, μία εκ των οποίων, μάλλον η βασικότερη, που δεν τελειώνει ποτέ, ήταν σχετικά με τον θάνατο και το πένθος.

Αναζητώντας λίγη βοήθεια στο διαδίκτυο για να εμπλουτίσω τις κουβέντες μας και να εξηγήσω στο παιδί μου όσο πιο σωστά μπορώ ορισμένες δύσκολες καταστάσεις που όλοι έχουμε κληθεί, καλούμαστε ή θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε, συνάντησα το κείμενο “Τι έχει να μας διδάξει ο Χάρι Πότερ σχετικά με το πένθος” και σας μεταφέρω τα βασικά του 12 σημεία, γιατί όσα λέει είναι πολύτιμα και για μικρούς και για μεγάλους. Επειδή για το καθένα από αυτά τα σημεία έχω (δυστυχώς) προσωπική πείρα, μπορώ να εγγυηθώ ότι είναι σωστά. Και να εγγυηθώ, επίσης, ότι η λογοτεχνία μπορεί να γίνει ένα σημαντικό εργαλείο στα χέρια του πενθούντος, ώστε να συμφιλιωθεί με τις απώλειές του.

Συνοπτικά, λοιπόν, μέσα από τα βιβλία με πρωταγωνιστή τον Χάρι Πότερ, μαθαίνουμε ότι:

1. Τα παιδιά πενθούν ακόμα και μέλη της οικογένειας που δεν μπορούν να θυμηθούν ή που δεν έχουν καν γνωρίσει και αυτό δεν μειώνει το πένθος τους.

2. Οι σχέσεις των ανθρώπων διατηρούνται ακόμα και όταν ένα άτομο έχει πλέον πεθάνει. Βρίσκουμε, δηλαδή, τρόπους επικοινωνίας ακόμα και με τους νεκρούς μας.