«Η ωραιότερη περίοδος της ζωής μου»: η πρώτη, σχεδόν, κουβέντα που μου είπε, πριν από αρκετά χρόνια, η Ελευθερία Αρβανιτάκη κοιτώντας την –τότε– φουσκωμένη μου κοιλιά. Διάσημη, αγαπημένη πάρα πολλών και ταυτόχρονα αρκετά άγνωστη όλα αυτά τα χρόνια (που «σπάμε κούπες», ναυαγούμε με «Μικρούς Τιτανικούς» και «Για των ματιών σου το χρώμα», «Μένουμε εκτός», «Τραγούδια λέμε αρμένικα» κι «Όλα αρχίζουν αλλιώς» και «Δυνατά») έχει καταφέρει, με αξιοθαύμαστο τρόπο, να κρατήσει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας οτιδήποτε αφορά την προσωπική της ζωή.
 Έτσι είναι ελάχιστα γνωστό πως, παρά τις άφθονες επαγγελματικές υποχρεώσεις και τα δύσκολα ωράρια, είναι μια μαμά που ασχολείται πολύ με τα παιδιά της και έχει καταφέρει να οικοδομήσει μια πολύ στενή και ουσιαστική σχέση τόσο με τον έφηβο γιο της όσο και με τη μεταπτυχιακή φοιτήτρια κόρη της και αυτό –μεταξύ άλλων– με πολλή κουβέντα, ακόμα περισσότερες αγκαλιές και βεβαίως με τραγούδια, μας δίνει τη χαρά να ξαναθυμηθεί για χάρη του Τaλκ:
«Με το Νανούρισμα του Μίκη Θεοδωράκη, το “κοιμήσου, αγγελούδι μου, γλυκά με το τραγούδι μου”, μεγάλωσα και τα δύο παιδιά μου. Μετά ήρθαν τα τραγούδια της Λιλιπούπολης, η Ρόζα Ροζαλία, ο Χορός των μπιζελιών, όλα. Και ο Τεμπέλης Δράκος, που είναι δουλειά στην οποία συμμετείχα και εγώ και πήγε πολύ καλά. Άρεσαν πολύ στα παιδιά αυτά τα τραγούδια. Και ακόμα αρέσουν, το είδα και στον βαφτισιμιό μου που του πήγα τη Λιλιπούπολη και τον Δράκο».
Μόνο τραγούδια για παιδιά διάλεγες; Όχι. Τα πάντα. Έβαζα όλες τις μουσικές. Από Σοπέν μέχρι χαρντ ροκ, από Αράμ Χατζατουριάν μέχρι Λεντ Ζέπελιν, Μπομπ Ντίλαν, Τζόνι Μίτσελ. Όλους αυτούς τους ακούγαμε πολύ συχνά. Και Χατζιδάκι, Σαββόπουλο, Λοΐζο, Αλκίνοο. Κυρίως όμως πολλή ξένη μουσική.
Είχες φτιάξει πρόγραμμα; Όχι, τα διάλεγα ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής. Από τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης μου έβαζα στα παιδιά να ακούνε μουσική, αλλά ούτε τότε ακολουθούσα ειδικό πρόγραμμα, απλώς απέφευγα ό,τι με συννέφιαζε και επέλεγα τραγούδια που με έκαναν να νιώθω χαρά.
Δικά σου τους τραγουδούσες; Δικά μου δεν τους έβαζα ποτέ. Τα δικά μου θα τα άκουγαν πάνω στη δουλειά, σε πρόβες για παράδειγμα, αν έπρεπε να δοκιμάσω κάτι σπίτι. Αργότερα, μεγαλώνοντας τους έδωσα και όλη μου τη δισκογραφία, αλλά όχι σαν υποχρεωτικό άκουσμα. Σπίτι ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου (σ.σ.: ο ζωγράφος Γιώργος Χατζημιχάλης) λειτουργούμε ως καλλιτέχνες, αλλά υπάρχουμε ως γονείς.
Και όταν επέστρεφαν από το σχολείο έχοντας μόλις μάθει ένα τραγούδι που δεν σου άρεσε; Εκεί έπεφτε κουβέντα. Όχι απαγόρευση. Ποτέ. Έκανα το ίδιο που έκανα και με τα σίριαλ της τηλεόρασης. Κάτι βραζιλιάνικες σειρές, για παράδειγμα, που δεν μου άρεσαν, δεν τους έλεγα «κλείστε τη». Καθόμουν μαζί τους. Κουβέντιαζα με το παιδί μου, του εξηγούσα, διακωμωδούσα την πλοκή τους, τα όσα έλεγαν οι πρωταγωνιστές, τις ξεφτίλιζα. Μεγαλώνεις τα παιδιά σου προσπαθώντας να τα βοηθήσεις να διαμορφώσουν γούστο. Η μουσική είναι παιδεία και είναι πιο διεισδυτική από οτιδήποτε άλλο.
Τώρα που μεγάλωσαν εξακολουθείτε να ακούτε παρέα τραγούδια; Με την κόρη είμαστε ακόμα πολύ κοντά μουσικά. Με τον γιο μου θα έλεγα πως επίσης πάμε πολύ καλά, παρόλο που εγώ δεν ακούω πολύ ραπ, την οποία εκείνος αγαπά – μ’ αρέσει όμως το μέταλ.
Εκτός από τραγούδια τι άλλο απολαμβάνατε παρέα όταν ήταν μικρά; Στη ζωή μας υπήρχαν τα παραμύθια, τα βιβλία, το θέατρο, το σινεμά, διάφορα παιχνίδια, η επικοινωνία, η αγάπη, η αγκαλιά. Τα αγκάλιαζα πάρα πολύ τα παιδιά μου και ακόμα το κάνω.
Ποια ήταν τα αγαπημένα σας βιβλία; Από τα παραμύθια προτιμούσα τα κλασικά. Έχουμε διαβάσει όλα τα βιβλία του Ευγένιου Τριβιζά – τα Τρία μικρά λυκάκια και τον Ρούνι Ρούνι, το ύπουλο κακό γουρούνι, πολλές φορές. Άλλες τόσες τα βιβλία της Μαριανίνας Κριεζή, τον Μικρό πρίγκιπα που αγαπώ πολύ…

Από ταινίες και θεατρικά έργα ποια διάλεγες;
Πηγαίναμε στην Καλογεροπούλου, τη Ρουγγέρη, σε ό,τι καλύτερο υπήρχε όταν ήταν μικρά. Και από ταινίες αρχίσαμε με τα έργα της Ντίσνεϊ. Ακόμα τις συστήνω αυτές τις ταινίες. Έχουν μια γλυκύτητα. Και χρειάζεται αυτή η γλυκύτητα. Πάνω από όλες βάζω τη Φαντασία όπου τα παιδιά ακούν και την Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν. Πηγαίναμε συχνά και σινεμά, και θέατρο. Τις περίμεναν πώς και πώς αυτές τις εξόδους. Το ίδιο και τις εκδρομές, και τις βόλτες. Κάναμε πολλές βόλτες, ακόμα και τις βροχερές μέρες, ακόμα και στην πόλη, στο Μοναστηράκι, για παράδειγμα. Και μιλάγαμε πολύ. Για τα πάντα. Παραπονιούνται πολλοί: «δεν μιλά το παιδί». Μίλα του εσύ, λέγε του τα προβλήματα, τις σκέψεις σου. Και θα σου ανοιχτεί και αυτό, θα μιλήσει και μετά θα μιλάτε πάντα. Εγώ αυτό προσπαθούσα και έτσι κατάφερα να είμαστε πολύ κοντά με τα παιδιά μου.