Ο Οκτώβριος ήταν ο Μήνας Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης για την περιγεννητική απώλεια (απώλεια εγκυμοσύνης και νεογνική απώλεια). Σε συνεργασία με το Love and Grief, θα συνεχίσουμε να δημοσιεύουμε και τον Νοέμβριο -γιατί ήταν πάρα πολλές και δεν προλάβαμε να τις καλύψουμε όλες- ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μια τέτοια εμπειρία, μαζί με μια φωτογραφία με τη φράση που τους ενόχλησε περισσότερο. Σήμερα, η ιστορία της Μαρίνας.
Ήμουν 32 εβδομάδων, την είχα δει στον υπέρηχο και ήταν όλα καλά! 4 μέρες μετά δεν την ένιωσα. Πήγα για τοκογράφο. “Λυπάμαι η μικρή έχει φύγει”, μου είπαν. Και εκεί ξεκίνησε ο εφιάλτης! Τη γέννησα. Σιωπή στην παγωμένη αίθουσα του χειρουργείου. Κανονικά θα έπρεπε να ακουστεί το κλάμα της. Ζήτησα να τη δω αλλά δεν με άφησαν. Θα με τρομάξει, μου είπαν. “Μα τι να με τρομάξει;” σκεφτόμουν. Ήταν ολόκληρο μωρό, το δικό μου μωρό, απλά κοιμόταν. Δεν την αγκάλιασα, δεν τη φίλησα, δεν της είπα πόσο πολύ την αγαπώ! Η καρδιά μου χίλια κομμάτια. Λεχώνα χωρίς μωρό. Συνεδρίες με ψυχολόγο, χάπια, ηρεμιστικά. Όλοι να μου λένε “μην κλαις θα κάνεις άλλο, μικρή είσαι, τουλάχιστον δεν την έζησες!” Την έζησα όμως, την είχα τόσους μήνες μαζί μου, έκανα όνειρα. Ακόμα και τώρα, όταν αναφέρομαι στο πρώτο μου κοριτσάκι, μου λένε “πάει πέρασε, έχεις κάνει άλλο παιδάκι τώρα, τι το σκέφτεσαι αυτό;” Αυτές οι αναμνήσεις, αυτός ο πόνος είναι όμως ό,τι μου έμεινε από το μωρό που έχασα, άρα μη μου λες να ξεχάσω. Δεν θέλω και δεν μπορώ να ξεχάσω. Καλύτερα πες ένα “λυπάμαι” και κάτσε χωρίς να μιλάς, απλά να ακούσεις αυτά που έχω να σου πω. Θα ευχόμουν καμιά γυναίκα να μην το περάσει αυτό, αλλά επειδή αυτό δεν θα γίνει θα ευχηθώ καμιά γυναίκα να μη νιώσει μόνη της, όπως ένιωσα εγώ τότε. Είμαι η Μαρίνα. Μαμά της Άννας, που πετάει ψηλά στον ουρανό, και της Μαρκέλλας, που αυτή τη στιγμή κοιμάται στην αγκαλιά μου!
Λάβε κι εσύ μέρος σε αυτή τη δράση!
