“Και έτσι ξαφνικά σε χάσαμε. Πάνω που ξεκινούσαμε να κάνουμε χώρο για τα ρουχαλάκια σου, πάνω που αρχίσαμε να ανυπομονούμε να σε γνωρίσουμε, πάνω που τα αδέρφια σου τσακώνονταν σε ποιου το δωμάτιο θα κοιμάσαι. Στις 32 εβδομάδες! Δυο μήνες ακόμα μας χώριζαν, κι όμως πρόλαβε και μας χώρισε κάτι που δεν θα μάθουμε ποτέ. “Ενδομήτριος θάνατος ακαθορίστου αιτίας” έγραφε το χαρτί, ακριβώς όσο ακαθόριστος και ο πόνος μου. Πολλά άκουσα, που όσοι με αγαπούν νόμιζαν ότι θα με παρηγορήσουν… “Έχεις ήδη δυο παιδιά, να είσαι δυνατή, μη σε βλέπουν να κλαις”, “Όλα για κάποιο λόγο γίνονται, ξέρει ο Θεός γιατί τα στέλνει”, “ο Θεός μας στέλνει ό,τι μπορούμε να αντέξουμε”, “Δεν περίμενα να το πάρεις τόσο βαριά” και φυσικά το πιο συνηθισμένο “Μικρή είσαι, θα κάνεις άλλο”. Όλα αυτά, τον πρώτο μήνα. Από τότε και μετά, κανείς πια δεν με ρωτούσε πώς είμαι, πώς νιώθω. Επειδή επέστρεψα στη δουλειά, επειδή προσπαθούσα να τα κάνω όλα όπως πριν, κανένας δεν με ρωτούσε τίποτα. Σαν να μην είχε συμβεί ποτέ, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ αυτό το μωρό, σαν εγώ να μην πενθούσα επειδή δεν φορούσα μαύρα… Όλοι βάζουν την αμηχανία τους πάνω από τα δικά μου συναισθήματα, αλλάζοντας γρήγορα θέμα ακόμα κι όταν εγώ πρώτη αναφέρω το μωρό μου. Ή, το πιο απίστευτο, νομίζουν ότι θα μου το θυμίσουν. Προσπαθώ να μην πικραίνομαι, εξάλλου ποτέ δεν θα καταλάβουν, δεν μπορούν να καταλάβουν αφού ευτυχώς είναι αρκετά τυχεροί ώστε να μην το έχουν ζήσει. Ναι, αντέχουμε, ναι, προχωράμε, αλλά πάντα κουβαλάμε μαζί μας το χαμένο μας μωρό και συχνά υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχουμε και που η απώλεια του μωρού μας μας λυγίζει και μας γονατίζει ξανά από την αρχή. Εκείνες τις στιγμές, θα ήταν ωραίο να έχουμε κάποιον που δεν θα νιώθει αμήχανα να μας ακούσει και θα αποδεχτεί τα συναισθήματά μας χωρίς να προσπαθεί να μας παρηγορήσει. Απλά θα είναι εκεί.

Λυπάμαι τόσο πολύ μικρούλη μου που δεν σε κράτησα ποτέ στην αγκαλιά μου. Πάντα θα αναρωτιέμαι ποιος θα ήσουν, πώς θα ήταν το χαμόγελό σου, πότε θα έκανες τα πρώτα σου βήματα και με ποιο από τα αδέρφια σου θα τσακωνόσουν περισσότερο.
Όπως και να’ χει, σ’ αγαπώ! Πόσο εύχομαι να το ξέρεις…

Νατάσα”