Η Ομάδα Hippo Theatre Group παρουσιάζει τη διαδραστική, sci-fi θεατρική παράσταση για παιδιά ηλικίας 5-12 ετών «Η Πόλη των Χαμένων Ρομπότ», από 2 Οκτώβρη και κάθε Κυριακή στις 12.00, στο Θέατρο Σταθμός. To Taλκ μίλησε με τους Αλέξανδρο Ράπτη και Φώτη Δούσο, που έγραψαν και σκηνοθέτησαν το κείμενο, για το πρωτοποριακό αυτό εγχείρημά τους.

Καλησπέρα Αλέξανδρε και Φώτη, καλή θεατρική σεζόν. Ελπίζω πως φέτος όλα θα πάνε καλύτερα για το θέατρο και κάθε καλλιτεχνική δραστηριότητα. Θα ήθελα πρώτα να (επανα)συστηθείτε στο κοινό του Τaλκ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Ευχόμαι ολόψυχα η ελπίδα αυτή να γίνει βεβαιότητα και να καταφέρουμε να επαναφέρουμε το θέατρο και την δια ζώσης καλλιτεχνική δραστηριότητα γενικότερα στην καθημερινότητα μας και πάλι.
ΦΩΤΗΣ: Είμαστε η ομάδα Hippo που από το 2009 δραστηριοποιείται στον χώρο του παιδικού θεάτρου και του εκπαιδευτικού δράματος. Εντάξει κάνουμε και παραστάσεις για εφήβους και για ενήλικες. Με τη ίδια μέριμνα που κάνουμε τις παραστάσεις για τα παιδιά! Όχι αντίστροφα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Έχουμε ταξιδέψει με παραστάσεις μας σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Ταξιδεύοντας μάθαμε τον εαυτό μας καλύτερα και αναπτύξαμε την καλλιτεχνική μας υπόσταση.

Έπειτα από σχεδόν τρία πανδημικά χρόνια, ποια συναισθήματα σας άφησε όλη αυτή η πρωτόγνωρη εμπειρία και ποιες είναι οι προσδοκίες σας τόσο για τη φετινή χρονιά όσο και για το μέλλον; Θεωρείτε ότι μόνο χάσατε ή και κερδίσατε πράγματα μέσα από όσα ζήσαμε με τον κορονοϊό; 
ΦΩΤΗΣ: Κυρίως χάσαμε. Ωστόσο είναι καλό να βλέπεις κάτι το θετικό ακόμα και στην πιο καταστροφική εμπειρία. Το θέατρο δοκιμάστηκε, ζορίστηκε πολύ, αγρίεψε. Τα επίχειρα αυτής της πίεσης τα βλέπουμε ακόμα και τώρα, στις σχέσεις με τους ηθοποιούς, στην πρόβα, στην παράσταση. Αυτή η απουσία θα έλεγα άφησε συλλογικό τραύμα στο θέατρο. Κάνουμε πρόβες και παραγωγές πάσχοντας από μετατραυματικό στρες τώρα. Το καλό από την όλη κατάσταση είναι ότι, όπως και οι περισσότεροι του σιναφιού, διερευνήσαμε και άλλες πλευρές της δημιουργικότητάς μας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Το πρόσφατο παρελθόν της πανδημίας ήταν μια ζοφερή περίοδος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πέρα από την τραγικότητα του θανάτου που επισκέφτηκε πολλές οικογένειες είχε τρομαχτικές επιπτώσεις σε πολλά επίπεδα της καθημερινής ζωής και μεγάλο αντίκτυπο στην ψυχολογία μας. Ο εγκλεισμός έφερε μεγάλες εντάσεις στις σχέσεις των ανθρώπων και ακραίες συμπεριφορές. Πέρα από αυτό ειδικά ο καλλιτεχνικός κλάδος έζησε τεράστιες δυσκολίες. Πολλοί στράφηκαν σε διαδικτυακές διεξόδους και άλλοι επαναπροσδιόρησαν την σχέση τους με την τέχνη. Σίγουρα η περίοδος της καραντίνας μας έμαθε πολλά. Και μας έκανε πιο δυνατούς και πιο σίγουρους γι’ αυτό που θέλουμε στην ζωή. Εύχομαι το μέλλον να φέρει κάτι πολύ όμορφο στις ζωές όλων μας για να ισσοροπήσει το μέχρι τώρα αρνητικό.

Επιστρέφετε με την «Πόλη των χαμένων ρομπότ». Διαβάζω καταρχάς ότι πρόκειται για μια sci-fi θεατρική παράσταση. Δεν μας έχει πολυσυνηθίσει το παιδικό θέατρο στην Ελλάδα σε φουτουριστικές παραστάσεις και επιστημονική φαντασία…
ΦΩΤΗΣ: Όχι. Δεν είναι καθόλου ελληνικό είδος. Αν και γίνονται πολλές απόπειρες τελευταία μέσα από το κόμικ κυρίως και την πεζογραφία να εξοικειωθούμε με την ιδέα ότι μπορεί να υπάρξει γηγενές sci-fi. Αυτός που εισήγαγε την επιστημονική φαντασία στην Ελλάδα είναι ο τρομερός διηγηματογράφος Δημοσθένης Βουτυράς σχεδόν έναν αιώνα πριν. Στο θέατρο το βλέπουμε σπάνια. Οπότε αυτό είναι ακόμα ένα στοίχημα για μας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Είναι αλήθεια! Από την μέχρι τώρα εμπειρία μας, είχαμε διαπιστώσει ότι τα παιδιά τρελαίνονται για ιστορίες με ρομπότ! Όπως άλλωστε και οι ενήλικοι. Και επειδή για μας είναι πολύ σημαντικό οι παραστάσεις μας να ικανοποιούν, να εξάπτουν και να καλλιεργούν την φαντασία των θεατών – είτε μικρών είτε μεγάλων- επιλέξαμε να γράψουμε και να ανεβάσουμε μια sci-fi ιστορία. Στο παρελθόν έχουμε ασχοληθεί με παρόμοια θεματολογία με μεγάλη επιτυχία [ “Φουτουρία”, 2013 – 2016 (παράσταση για παιδιά) και “Mελόνια”, 2017- 2018 (παράσταση για ενήλικους) ].

Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για την υπόθεση; Πώς συλλάβατε την ιδέα και πώς την υλοποιήσατε;
ΦΩΤΗΣ: Δουλεύουμε χρόνια πάνω σε κόνσεπτ επιστημονικής φαντασίας. Δύο από αυτά πήραν σάρκα και οστά στα έργα που ανέφερε ο Αλέξανδρος παραπάνω. Το συγκεκριμένο είχε μεγάλο χρόνο επώασης. Το συζητούσαμε πολύ καιρό και είχαμε κάνει κάποιες απόπειρες να το γράψουμε, που όμως ήταν ατελέσφορες. Μέχρι που τελικά τα καταφέραμε!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Η ιστορία της “Πόλης των Χαμένων Ρομπότ” ξεκίνησε εδώ και μερικά χρόνια όταν είχαμε την ιδέα μιας διασκευής του Πινόκιο σε sci-fi περιβάλλον. Έτσι προέκυψε ο χαρακτήρας του Πιν, ενός ρομπότ που εξανθρωπίζεται. Τελικά, έπειτα από αλλεπάλληλα drafts και ιδέες, η ιστορία μας πήρε εντελώς διαφορετική τροπή και έγινε ένα καινούργιο, πρωτότυπο κείμενο. Η βασική πλοκή είναι η εξής: Σε μια εναλλακτική πραγματικότητα αυτής της Γης ζούσαν κάποτε ρομπότ και άνθρωποι μαζί. Τα ρομπότ είχαν εξελιχθεί τόσο πολύ που ένιωθαν συναισθήματα σαν τους ανθρώπους, με τη μόνη διαφορά ότι δεν ήταν ελεύθερα. Όλα είχαν εμφυτευμένο ένα τσιπ πειθαρχίας με το οποίο τα αφεντικά τους –οι άνθρωποι– μπορούσαν να τα εξουσιάζουν. Τα ρομπότ βίωναν δύσκολα την καθημερινότητά τους, γιατί έπρεπε συνεχώς να υπακούουν σε εντολές. Μια μέρα η ιδιοφυής εφευρέτης JP, που δεν άντεχε άλλο να βλέπει τα ρομπότ να υποφέρουν, έφτιαξε ένα ανθροποειδές χωρίς τσιπ πειθαρχίας, το οποίο είχε την ικανότητα να αφαιρεί τα τσιπ των άλλων. Ένα ανθρωποειδές που θα μπορούσε να φέρει την ανατροπή. Στο έργο παρακολουθούμε την πορεία του Πιν στην προσπάθεια του να ανακαλύψει τον εαυτό του, μέσα από την αξία και την ευθύνη του να είσαι ελεύθερος. Παρακολουθούμε την πορεία μιας επανάστασης.

Σε ποιο κοινό απευθύνεστε; Τι έχουν να λάβουν μικροί και μεγάλοι θεατές παρακολουθώντας την «Πόλη των Χαμένων Ρομπότ»;
ΦΩΤΗΣ: Σε μικρούς και μεγάλους. Με έμφαση στους μικρούς. Το θέατρο που κάνουμε θέλουμε να έχει συναισθηματική επίπτωση στον θεατή και συγχρόνως να τον κάνει να σκεφτεί, να προβληματιστεί, να θέσει ερωτήματα και να δει ενδεχόμενα λύσης. Είναι δύσκολη ισορροπία, αλλά όταν συμβαίνει, το αποτέλεσμα μας δικαιώνει.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Δεν μου αρέσει να διαχωρίζω το κοινό σε ενήλικους και παιδιά. Το μόνο που θέλουμε είναι τα έργα μας να σέβονται τον θεατή, ανεξαρτήτως ποιός είναι αυτός. “Η Πόλη των Χαμένων Ρομπότ” προσφέρει ένα θέαμα υψηλής ενέργειας και καταιγιστικού ρυθμού, που επιχειρεί να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή καθόλη την διάρκεια του. Η παράσταση δίνει ερεθίσματα για σκέψη και προβληματισμό, ενώ παράλληλα χαρίζει στιγμές άφθονου γέλιου και έντονης συγκίνησης.

Πέραν της διασκεδαστικής μυθοπλασίας, το έργο είναι βαθιά πολιτικό. Προσωπικά, βρίσκω την τέχνη ιδανικό εργαλείο πολιτικοποίησης και κοινωνικής συνειδητοποίησης των παιδιών. Έχω, όμως, δυο προβληματισμούς: Καταρχάς, σε μια Ελλάδα αρκετά έως και βαθιά συντηρητική, μπορεί να υπάρξουν γονείς ή/και εκπαιδευτικοί που θα αντιδράσουν σε μια «επαναστατική» παράσταση χειραφέτησης; Και έπειτα το παιδί από μόνο του μπορεί να σχηματίσει αυτογνωσία και -γιατί όχι;-ιδεολογική ταυτότητα έπειτα από τη θέαση ή χρειάζεται και συζήτηση με τον φροντιστή του;
ΦΩΤΗΣ: Το θέατρο για παιδιά είναι ένα από τα ισχυρότερα παιδαγωγικά εργαλεία. Οι καλές παραστάσεις αφήνουν έντονο αποτύπωμα στα παιδιά. Χαράσσονται στη μνήμη τους, τα επηρεάζουν βαθιά. Συναντάμε μικρούς θεατές που είδαν παραστάσεις μας πριν από χρόνια και ακόμα θυμούνται συγκεκριμένα σημεία, ατάκες, τραγούδια. Αυτή τη δυναμική δεν πρέπει να την αγνοεί ο εκπαιδευτικός και ο γονιός. Δεν πάμε θέατρο για παιδοφύλαξη και μετά συνεχίζουμε τη μέρα μας σαν να μην έγινε τίποτα. Το θέατρο είναι εμπειρία που μας αλλάζει τη ζωή. Μας δίνει υλικό να δουλέψουμε με τα παιδιά για πολύ καιρό μετά την παράσταση. Το παιδικό θέατρο πρέπει να το παρακολουθούν πολύ προσεκτικά και οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Το θέατρο είναι βαθιά πολιτικό και κοινωνικό, από το ξεκίνημα του, από την αρχαία Ελλάδα. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Συντηρητικοί ή προοδευτικοί, ζούμε θεωρητικά σε μια δημοκρατική κοινωνία. Στην παράσταση μας διαπραγματευόμαστε έννοιες όπως η ελεύθερη βούληση, το δικαίωμα της επιλογής, η κοινωνική ελευθερία. Τέτοιες έννοιες αποτελούν τροφή για σκέψη και συζήτηση για όλους ανεξαιρέτως. Είναι έννοιες συνυφασμένες με τη δημοκρατία. Δεν νομίζω ότι πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά μας, δηλαδή τους μελλοντικούς πολίτες αυτής της χώρας, έξω από αυτή τη συζήτηση. Ίσα ίσα, θα πρέπει να τα βοηθήσουμε να συνειδητοποιήσουν ότι ζουν μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο, στο οποίο ο καθένας έχει δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Είναι χρέος μας ως καλλιτεχνών να υπενθυμίζουμε σε όλους ότι η ελευθερία είναι το υπέρτατο κοινωνικό αγαθό.

Προφανώς η πρόσληψη/κατανόηση της αλληγορίας έχει να κάνει και με την ηλικία. Πώς διαχειρίζεστε την ηλικιακή γκάμα 5-12 ετών, ώστε κάθε θεατής να μπορέσει να επωφεληθεί από τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε;
ΦΩΤΗΣ: Κάθε παιδί (όπως γίνεται και με τους ενήλικους θεατές) παίρνει αυτά που θέλει, αυτά που έχει ανάγκη και αυτά που είναι σε θέση να πάρει μέσα από την επαφή του με το καλλιτεχνικό έργο. Δεν αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως ένα ενιαίο ομοιογενές σύνολο. Αλλά ως μονάδες, ως οντότητες με διαφορετικές ανάγκες, άλλο επίπεδο και άλλες δυνατότητες το καθένα. Το θέατρο που κάνουμε απευθύνεται σε κάθε παιδί ξεχωριστά. Δεν τσουβαλιάζουμε το κοινό.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Το κείμενο είναι γραμμένο έτσι ώστε να δίνει ερεθίσματα και σε μικρές και σε μεγάλες ηλικίες, ακόμα και σε ενήλικους. Η σκηνοθεσία μας υποστηρίζει και ενισχύει αυτή την ιδιότητα του κειμένου. Κάθε παράσταση που κάνουμε είναι φτιαγμένη έτσι ώστε να μπορεί να την παρακολουθήσει ο καθένας, και να επικοινωνήσει μαζί της με τον δικό του τρόπο.

Δεν μπορώ να μην προβάλω στην κοινωνία των Ρομπότ τη σύγχρονη κοινωνία… Είναι μια προειδοποίηση για το τι φοβάστε ότι μέλλει γενέσθαι; Και ως πολίτες, είστε αισιόδοξοι για το μέλλον; Ή μήπως η ανθρωπότητα έχει χάσει τελείως την μπάλα και δεν πρόκειται να βρει ποτέ έναν Πιν, που θα την οδηγήσει στη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής, ακόμα και στην επανάσταση απέναντι στους σύγχρονους (και ίσως πιο επικίνδυνους, μια και είναι κεκαλυμμένοι με δημοκρατικό μανδύα) φασισμούς;
ΦΩΤΗΣ: Δεν μπορούμε να είμαστε πολύ αισιόδοξοι με όσα γίνονται. Παρόλα αυτά η τέχνη, η κουλτούρα, η καλλιέργεια και η ανθρωπιά είναι τα τελευταία μας προπύργια (πάντα ήταν) και πρέπει να τα διαφυλλάξουμε όσο πιο καλά μπορούμε.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Η σημερινή άνοδος του φασισμού στην Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, είτε κεκαλυμμένη είτε προφανής, είναι ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο. Και μας τρομάζει. Το μέλλον είναι δυσοίωνο και γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ας κάνουμε τέχνη κι ας καλλιεργήσουμε το πνεύμα μας. Ας μιλήσουμε για την κοινωνία κι ας συνειδητοποιήσουμε τις βασικές αξίες που μας κάνουν ανθρώπους: ελευθερία, αλληλεγγύη, ισότητα, η ίδια η ανθρώπινη ζωή.
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ράπτης – Φώτης Δούσος
Σκηνικά – Κοστούμια: Κατερίνα Χατζοπούλου
Μουσική – Ενορχήστρωση: Γιώργος Δούσος
Κίνηση:  Αλέξανδρος Ράπτης, Φώτης Δούσος, Μίκα Στεφανάκη
Χορογραφίες: Μίκα Στεφανάκη
Φωτισμοί: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Οργάνωση Παραγωγής: Αλέξανδρος Ράπτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Σίσσυ Ιγνατίδου
Φωτογραφίες: Δώρα Καλακίδου – Γαλήνη Γυρτάτου
Teaser – Trailer: Δώρα Καλακίδου
Αφίσα: Χρυσούλα Κοροβέση
Υπεύθυνη χορηγιών: Μαριλένα Θεοδωράκου
Επικοινωνία: Γεωργία Ζούμπα
Παίζουν: Μαρίνος Ορφανός, Ελένη Παπαϊωάννου, Κωνσταντίνος Παράσης

Ημέρα και Ώρα παράστασης: Κυριακή στις 12.00
Διάρκεια: 65′  χωρίς διάλειμμα
Είσοδος: 10 € || 8€ (ομαδικό, 8 άτομα και πάνω) || 8€ (φοιτητικό, ΑΜΕΑ, ανέργων) || 5€ (ατέλεια)
Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/i-poli-ton-xamenon-robot/
Χώρος: Θέατρο Σταθμός, Βίκτωρος Ουγκό 55 (πλησίον Μετρό Μεταξουργείο), T.: 210 5230267
Παραγωγή: Hippo Theatre Group
Πληροφορίες παράστασης: https://www.facebook.com/hippotheatregroup
Ομαδικές Κρατήσεις: 6976904396 || Ταμεία του θεάτρου ||  hippotheatregroup@gmail.com
Κρατήσεις Σχολείων: 6949778197 (Μικαέλα Δανά) || 6947441871 (Σίσσυ Ιγνατίδου) ||hippotheatregroup@gmail.com 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΟΜΑΔΑΣ HIPPO: Η ομάδα HIPPO ιδρύθηκε το 2009 από τους Αλέξανδρο Ράπτη και Φώτη Δούσο. Δραστηριοποιείται στο χώρο του θεάτρου (ενήλικου & παιδικού) καθώς επίσης και του Εκπαιδευτικού Δράματος. Χαρακτηρίζεται από μια “avant-garde” αισθητική που συνομιλεί με τις σύγχρονες καλλιτεχνικές αναζητήσεις και αριθμεί στο ενεργητικό της πολλές παραστάσεις για παιδιά που ανέβηκαν πρώτη φορά σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λονδίνο, ποικίλα θεατροπαιδαγωγικά εργαστήρια για παιδιά και νέους, αλλά και παραστάσεις για ενήλικες που πραγματοποιήθηκαν σε Ελλάδα και Η.Π.Α. Οργανώνει παραστάσεις σωματικού θεάτρου, σεμινάρια και θεατρικά εργαστήρια για παιδιά και ενήλικες με εκπαιδευτική μέριμνα, αγάπη και κέφι στην Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό. Είναι από τους ελάχιστους θεατρικούς οργανισμούς της χώρας μας που ειδικεύεται στο Εκπαιδευτικό Δράμα. Από το 2021, διοργανώνει το E-school, παρουσιάζοντας διαδικτυακά καλλιτεχνικά σεμινάρια σε παιδιά και ενήλικες. Η ομάδα έχει παρουσιάσει δουλειές της σε Ελλάδα και εξωτερικό, σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία, σε θεατρικούς χώρους, σε φεστιβάλ και σε Πανεπιστήμια σε Ελλάδα, Κύπρο, Ευρώπη (Αγγλία, Γερμανία, Ελβετία, Βέλγιο, Ολλανδία), Η.Π.Α., Καναδά και Αυστραλία.  Ανάμεσα στις πιο σημαντικές στιγμές της ομάδας συγκαταλέγονται οι εξής:

• παρουσίαση της παράστασης Νιάρα στο Πανεπιστήμιο του YALE, ενώπιον φοιτητών του τμήματος νεοελληνικής γλώσσας (2014)
• διεξαγωγή εργαστηρίου υποκριτικής με αφορμή το προσωπικό στυλ της ομάδας (kinemo) σε επαγγελματίες ηθοποιούς από την Ινδία και το Νεπάλ στο Thespo19, το μεγαλύτερο διεθνές φεστιβάλ νεανικού θεάτρου της Βομβάης στην Ινδία (2017)
• κατάκτηση του δεύτερου βραβείου στο STRUS, το 1ο Διεθνές Multi – Genre Διαγωνιστικό Φεστιβάλ με την παράσταση Το Δίλημμα του Αυτοκράτορα που διεξήχθη στην πόλη Λβιβ της Ουκρανίας (2021).